Nr. 85
CCCLXX et Apologeticae Conclusiones pro sacris litteris et Wittenbergensibus
1518, Anfang Juni

Text
Bearbeitet von Ulrich Bubenheimer und Alejandro Zorzin
unter Mitarbeit von Antje Marx

BuchsymbolA1r
D'omini' Andree Carolstatini docto‐
ris et archidiaconi Witten‐
burgensisa :CCCLXXb: et apologe‐
ticae Conclusiones pro sacris literis et Witten‐
burgen'sibus' ita editae ut et lectoribus
profuturae sint.c


Puerulo legittime docente
palinodiam cano.d1


BuchsymbolA1v
D'ominus' Andreas Bodenstein Carolstatinus/ responsuris nonnullis
subscribendis/ conclusiones .ccclxx. subiectas/ adversus eos/ qui
sub titulo et spetie Wittenburgensium (quos diris vulneribus
sauciare plane audent et viritim enituntur) sacram scripturam per-
vertere audent/ et de ea secundum suas voluntates loquuntur/ ac
ipsam per Aristotelis vel metaphysicam/ vel dialecticam vel al-
terius infidelis figmento/ vel suo invento/ iudicant/ tanquam eis/
a deo/ secundum proprium placitum sacras explicandi literas sit tributa
facultas. Nec scripturam latentem per apertam/ nec legem testifican-
tem/ per Christum testificatum interpretantes. Per aestatem hanc/ dum
vel circulo theologico (ut dicimus) vel quovis probo veritatis
amatore/ et si vis/ subversore/ atque inimico: in arenam disputa-
toriam/ fuerit evocatus/ sustinebit et defensabit. Potissimum con-
tra D'ominum' Eckium2/ alioqui doctissimum/ qui Wittenburgensium amici-
tias sibi ultro copulavit3/ et deinde nullo futuri certaminis mo-
nitore destinato/ etiam ultro dirumpens/ unum egregium huius
Universitatis membrum4 nominatim denigrare/ adeoque vulnerare
ausus est/ ut irrogatis ab eo vulneribus (attendite o Wittenburgen-
ses et optimi Theologiae imitatores) totum litterarium collegium
hoc Wittenburgense/ languere/ presertim Theologica facultas/
perfusa. Immo cruentata et demum turbata/ ac tristis/ videatur. Cui
denique hoc parum fuisset/ nisi Ro'manum' Pon'tificem' et Episcopos/ quibus
blanditus est/ ut aliqui eius adulatione perderentur/ quibus non
fecit dei verba nota/ sed cogitationes sui cordis/ insinuavit/
Qui etiam et caeteros ecclesiarum prepositos adversus huius clarae
Academiae theologos/ excitare conatus est.
Propterea hanc pro-
vinciam et causa tuendarum sanctarum litterarum et gratia nostrae famae
curandae/ in nomine Ihesu Christi domini nostri suscipimus.


D'ominus' Nicasius Claii Herczbergen'sis'5 philosophiae Magister pro bacca-
laureatu in Theologia respondebit, et alii.BuchsymbolA2r

i
Textus Bibliae per ecclesiasticum doctorem allegatus/ plus
valet/ ac vehementius urget/ quam dictum allegantis.
ii
Cum hoc, ex illo, pendeat et inferatur.
iii
Preiecta veritatem adeo habet/ quod dictum doctoris/ debet
secundum textum adductum prorsus accipi.6
iiii
Et autoritas vicissim intelligi/ et ex ea quoque doctoris in-
ductio/ vel probari vel infirmari, debet〈.〉
v
Quod si Augustiniani lectores/ auditoresve attenderint/ elu-
cescentem in omnibus illius Augustini7 scriptis/ Chr'istu'm intro-
spicient.
vi
Quod si Gracianus8: non autenticus: observasset, decretales
minores haberent difficultates/ et essent theologice sapidiores〈.〉
vii
Retento quoque et ventilato primae conclusionis themate
Hieronymi9 lectio dulcior erit.
viii
Ambrosius10 autem in nonnullis secunde partis voluminibus,
nisi et ceterarum suarum partium/ documenta intermiscueris ex-
tra suam intentionem intelligitur et incondite.11
ix
Nec usque adeo Christi virtutem redolet.
x
Tametsi mirus in allusionibus merito habeatur.
xi
De Cypriano12: Cassia'no'13〈,〉 Gregorio14 et Bern'ardo'15 ceterisque campus
noster disputationem non patitur.
xii
Textus Biblie: non modo uni/ pluribusve ecclesiae do-
ctoribus/ sed etiam tocius ecclesiae auctoritati/ prefertur,
Per dict'um' Aug'ustini' de bap'tismo' con'tra' Dona'tistas' lib. ii. c. iii. transumptum
ad c. »quis nesciat«: dis: ix.16 arg: c. »sunt quidam«17 et c. »violatores« .xxv.
q. i.18 et per dict'um' Aug'ustini' epis'tola' xlviii. quod ponitur in .c: »noli
frater«
.ix dis:19 et illud quod scripsit in epistola xix. per Graci'anum'
transumptum ad c. »ego solis«: e'adem' distinctionee20 per Gers'onem'21 de exa'minatione' doc'trinarum' con: v.22
xiii
Capiendo ecclesiam pro fidelium omnium congregatione seu
contione.
xiiii
Premissa in tantum procedit, quod dicto doctoris auctoritate
canonica communito/ plusquam declarationi pape/ creden-
dum est/ Gers'on' de exami'natione' doct'rinarum' part: i. Cons: v.BuchsymbolA2v
xv
Quod non credo verum/ nisi Ro'manus' Pon'tifex' omni auctoritate de-
stitutus et vacuus esset.
xvi
Gers'on' tamen, non commemorato Mattheo de Mathaselanis23/
quif prius in aliis terminis/ idem docuit, cuius et exemplum
imitatus eum: turpiter tacuisse videtur.
xvii
Bene tamen idem Gers'on' sed rursus male tacito imitationis vesti-
gio/ affirmavit/ quod in sacris litteris excellenter erudito et au-
ctoritate nitenti plus est credendum quam generali concilio.
xviii
Quod restringit/ si malicia (quod nota) vel ignorantia:
ab evangelica auctoritate declinaret concilium.
xix
Hoc pulchre/ ex eius sexta consideratione/ et prima se-
cundae partis/ deducitur, scilicet quod sacra scrip'tura' nec fallere nec
fallig potest.24 Adde quod Aug'ustinus' de pecca'torum' me'ritis' lib: i. c. xxii.
dicit.25
xx
Concilium autem generale/ iuxta Gersonem et ex malicia et ig-
norantia/ fallere ac falli potest.
xxi
Immo secundum Canonistas/ ecclesia modo quo supra ac-
cepta/ plaerumque hfallitur eth fallit/ quia opinionem nonnumquam
sequitur. De sen'tentia' excom'municationis' c. »a nobis«: .ii.26 ubi textus et
doctores/ scribentes et remittentes.27
xxii
Quod secundum theologos negare quis audet? ut infra
docebimus.
xxiii
Premissae conclusiones verae sunt/ si dicto doctoris/ te-
stimonium sanctum/ secundum litteralem sententiam suffragaretur.
xxiiii
Vel circumstantiae scripturarum28/ pro intellectu allegantis/ ner-
vos et ossa congregarent et conferrent adeo, quod illi textui/
responderi non posset/ Quod per Aug'ustinum' in probationibus
conclusionum priorum29 induxi/ licet primitus ad imitationem
M'atthaei' de Mathaselanis in tract'atu' de elect'ione' opi'nionum' col: i. et aliorum
doctorum post eum.30
xxv
Contra Gers'onem' negamus esse sensum litteralem qui ex intenti-
one et circunstantiis scribentis colligitur〈.〉 Gers'on' eodem tract'atu'
consi: vi.31
xxvi
Nec eum: qui stricte est logicalis/ litteralem fatemur/ nec diale-
ctica literas docuit.BuchsymbolA3r
xxvii
Sed eum/ qui ad verbum seu verbi significationem accipitur/
literalem dicimus: iuxta Aug'ustinum' de utili'tate' creden'di' c: iii. col'umna' fi'nali'32
iunct'o' c: vii. de princi'piis' diale'cticae':33
xxviii
»Legi«/ sic accipiendum/ non intelligi tantum/ sed et oculis per-
spici, quod scriptum est. Ita Ulpia'nus'34〈,〉 Accurs'ius'35 et Ioa'nnes'i Crot'tus'36
post antiquos scribentes.37
xxix
Et isti melius atque Augustino conformius docuerunt/
quam Gerson:
xxx
Ea autem quae colliguntur ex circumstanciis/ vel scribentis intenti-
one/ extrinsecus/ hoc est extra literam/ intelliguntur/ Iuxta
Ulpia'num' et veritatem.
xxxi
Eadem/ dicuntur esse de intellectu subaudito38 vel extraneo/
et ex quadam coniectura: collecto.39
Idem Crot'tus'40 post Bar'tolum'41 et Ang'elum'j42〈.〉
xxxii
Secundum Aug'ustinum' »cum hoc sentimus quod ille quem legimus/
cumulatissime se habet veritas«
etc.43 Consentire est concor-
dare intentioni〈,〉 De utili'tate' creden'di' ca: v.
xxxiii
Hoc »genus/ cum de rebus obscurissimis« agimus/ »est rarissi-
mum«
/ Aug'ustinus' ubi supra.44
xxxiiii
»Neque id liquido« scire/ »sed« credere possumus, ibidem45/ ergo
intentio colligibilis non est ad literam: nisi legatur in verbis.
Aug'ustinus' ad Simp'licianum' li: i. q. ii.46 inductio difficilis〈.〉
xxxv
Veruntamen/ quod theologice et secundum Aug'ustinum' mens colligibilis
non sit literalis/ adverte Aug'ustini' verba: »Quibus«/ ait/ » argumen-
tis/ absentis vel mortui hominis voluntatem/ ita colligam/
ut de illa iurare possim?«
47
xxxvi
Neque dicitur expressum/ quod ex mente scripturarum com-
prehenditur.
xxxvii
Vide quam pulchra consonantia sit/ inter documenta theo-
logiae et iurisprudentiae. Et scias hunc argumentandi modum
theologiae studiosum provehere posse.
xxxviii
Premissa ad hoc valent/ ut »corrigendus aut cavendus«
sit/ tamquam ecclesiae inimicus/ qui »id«/ ex »re obscura astruit«/ per
»quod verissimum« ac »notissimumk«/ destruit/ Aug'ustinus' ad Bon'ifacium'
Con'tra' duas epist'olas' li. iii. c'apitulo' fi'nali'48 quae omnia copiose in probamentis BuchsymbolA3v
aliarum et priorum conclusionum/ per doctores ecclesiasticos/
atque iurisperitos/ scripsi.49
xxxix
Ex premissis omnibus infertur/ quod plus seu potius adheren-
dum est habenti auctoritatem ad literam/ quam habenti colligibilem/
vel ad mentem.50
xl
Secundo infertur/ quod habens auctoritateml ad literam, preferendus
est habenti auctoritatem/ a contrario sensu.
xli
Tercio quod argumentum a contrario sensu non est expressum/
Sed venit in quandam consequentiam, colligibile ex circumstan-
ciis.
xlii
Si mens colligibilis/ repugnat auctoritati expressae/ non
illi/ sed huic apud quoscunque utentes/ adheremus.
xliii
Argumentum a contrario sensu/ est licitum in theologia/ dum-
modo non fit correctio scripturarum/ et absurditasm vita-
tur/ Arg'umentum' Aug'ustini'n de correp'tione' et gra'tia' c: xiii. B.51
xliiii
Sed non est fortissimum, cum sit quidam tacitus, extraneus vel
subauditus intellectus. Quandoqueo tamen de necessitate con-
cludit ut ex Coll'ecta' Do'minica' v. post pascha, »Deus a quo« omne
bonum procedit〈.〉52
xlv
Fortius est argumentum, quod legibile seu literale, vel ad literam est:
Arg'umentum' Aug'ustinus' de pec'catorum' me'ritis' lib, i. c. xxxv, ubi multum, evidentiae
rerum tribuit.53
xlvi
Pulchrum autem est abundare, et literalibus, et colligibilibus rati-
onibus.
xlvii
Scriptura etenim: idem quod uno loco abscondit, in alio
aperit, seu ostendit.
xlviii
Exempli causa, cum hac literali et aperta ecclesiastaep auctorita-
te, »non est iustus in terra, qui benefaciat et non peccet«,54
quae aperte, in bono opere, peccatum ponit.
xlix
Consonat haec, »Cum colueris terram, germinabit tibi spi-
nas et tribulos«
55 secundum Cassi'anum'56 et Bern'ardum'57 non curando distinctionemq Ambro'sii'58 licet vera videatur.
l
Item haec, »habitavit Chananaeus in medio Effraim, usque in hanc
diem tributarius«
.59BuchsymbolA4r
li
Secundum Gre'gorium'60 Chananaeus: vicia quedam/ significat/ quae iustus
dum inter facta sublimia est/ retinet, in Iob lib: c. xxiiii.r
lii
Idem Chananeuss »tributarius efficitur« iustorum/ »quia« licet
ipsum »subigere« nequeant, attamen »ad usum« humilitatis detor-
quent,» ut eo/ de se mens, in« sublimibus: »vilia senciat«.61
liii
Itaque tributarius efficitur, quia iusto tributum seu censum,
eum suae infirmitatis commonens, et periculorum suorum me-
morem faciens,62 tribuit.
liiii
Ut in timore et tremore, atque humilitate bona opera fa-
ciat63. Que pulchre Aug'ustinus', contra Iul'ianum': li: iiii. ca: ii. col: pen'ultima'64
et c. iii. H.65 de na'tura' et gra'tia' c. xxvii.66 cum aliis nostris allegatis67/
et post eum Gre'gorius'68 dicit.
lv
Ex quibus proxime positis infertur primo: vicium, hoc est/
peccatum »in medio Effraim.« id est iusto fructificante ac iustis
operibus esse.
lvi
Secundo dum terra/ hoc est/ homo, colitur bonis operibus:
bona opera: seu ipsum iustum esse »sicut lilium inter spinas«,
secundum Bern'ardum':69
lvii
Tercio/ quod temptationes surgunt/ medium et latera bonorum
operum/ viciantes: seu vicio obfuscantes.
lviii
Propter quod vicium, non iustificabitur in conspectu dei
omnis vivens, quottidie quoque petimus »nobis dimitti debi-
ta«
70, id est peccata71.
lix
Propter quod vicium »servi« dei, cum omnia praecepta fecerint/ set
»inutiles« fuisse accusant.72
lx
Sed et corrigi volunt cum Ieremia73 a deo/ qui tanquam pater fi-
liorum/ misertus est/ timencium se.74
lxi
»Inquantum« igitur »deo« »fide« »et caritate«/ uno spiritu: adheremus75,
»non peccamus«, benefacimus.
lxii
»Inquantum« eodem actu/ nobis obrepunt adversitates/ concupis-
centiae/ tenebrae/ atque difficultates: et tedia/ vel nimia gau-
dia/ inferunt: »peccamus«, Aug'ustinus' de pe'nitentiae' medi'cina' c. ii.76 cum alle-
gatis nostris iuncto illo77, quod de perfect'ione' iusti'tiae'78 docuit.
lxiii
Vel sic in quantum deus operatur in nobis velle et operari79/ non
peccamus80/ in quantum autem nostrum addimus/ deficimus, pecca-
mus, per auctoritatem »qui benefacit in terra, peccat« etc.81BuchsymbolA4v
lxiiii
Petit ob id ingemiscens ecclesia, ut sectando iusticiam a culpa
ieiunet, Do'minica' ii. uferia secundau et Sabbatho Do'minicae' quartae in
Quadragesima.82
lxv
Si se a peccato/ faciendo iusticiam custodit, quare rogatv ut
culpa careat.83 »q'uare'« d'icit' »remitte nobis debita«〈?〉84
lxvi
Quibus et illa coassociatur. »Domine deus quousque irasceris su-
per orationem servi tui.«
ps'almi' lxxix.85
lxvii
Nec obstat quod Aug'ustinus' contra Iuli'anum' li: vi. c. v. gratiam »perfecte«
innovare »hominem« scripsit.86
lxviii
Ad conclusionem xii revertendo87, opponitur hoc, quod iam est
frequentatum Aug'ustini' dicterium/ »non crederem evangelio/
nisi ecclesiae/ me commoneret auctoritas.«
Aug'ustinus' contra
epist'olam' funda'menti' c. v.88
lxix
Ad quod per Gersonem/ et male: respondetur, quod Aug'ustinus'
ecclesiam pro primitiva congregatione fidelium eorum, qui Christum
viderunt et audierunt/ accepit. Gers'on' de vita spi'ritali' animae lect:
ii. cor: vii. col: ii. in fi'ne'89 et hec contra Durandum〈.〉90
lxx
Quoniam Aug'ustinus' dicit/ »ipsi evangelio/ catholicis predicantibus«
vel precipientibus »credidi«.
lxxi
Melius illo Gers'one' Scotus dixisse videtur (in .q'uodlibetis'. q. xiiii:
ar: i. col: iii.91 de fide per auditum quesita.
lxxii
Licet fundamento eius credendum esse/ dubitemus inficie-
murque,92
lxxiii
Verius ad mentem Aug'ustini' accessit/ qui ait, Non »debes per
hoc concludere/ quod ecclesia habeat maiorem auctoritatem quam
Christus«
/ »Sed nisi ecclesia approbaret/ non haberemus certi-
tudinem/ quod«
dicta no'vi' et vet'eris' test'amenti' »fuissent a Christo prolata
aut in ve'teri' testa'mento' contenta«
. Cardina'lis' Alexandri'nus'93 contra, I'oannem', T'eczel',w94
lxxiiii
Aug'ustinus' dicit se evangelio per catholicos/ credidisse.95 Quod
Gers'on' non advertit.96
lxxv
Qui eodem loco/ ait/ auctoritate evangelii infirmata/
ecclesiae auctoritatem quoque labefactari/ Aug'ustinus' contra
epis'tolam' fund'amenti' dic'to' c, v,97BuchsymbolB1r
lxxvi
Idem dicit/ contra eandem epis'tolam'〈,〉 Evangelio si quis credit:
»necesse est« ut propheticis et apostolicis/ credat testimo-
niis, »quoniam utramque scripturam/ similiter commendat«,
ecclesiae »auctoritas«.98
lxxvii
Proprietati: seu verborum sono/ in sacris literis est semper
adherendum. Aug'ustinus' de sp'irit'u et litera. c. ii.99
lxxviii
Restringitur, seu limitatur hec, nisi quispiam »docere
potuerit«
/ verba »aliter« »quam sonant«/ accipi posse.100
lxxix
Hoc autem per simplicem negationem, vel ignorantiam, vel
quod fedius est/ per futilem pertinaciam/ non docebit quisquam,
sed per assignationem absurditatis101 vel figurati sermonis〈.〉
De Ser'mone' Do'mini' in mon'te' lib: i. h102 et de sp'irit'u et litera c. iiii.103
lxxx
Ampliatur conclusio de proprietate verborum in tantum,
ut cum scriptura/ de igne loquitur/ debet intelligi activus,
calefactivus/ combustivus/ non pictus, non demortuus〈.〉104
lxxxi
Quando de poenis agit scriptura/ non debet intelligi/
ignis alchemisticus in primo gradu: vel in secundo calidus〈.〉
ita quoque in aliis terminis dicendum.105
lxxxii
Quoniam ignis secundum alchemisticosx (si verum dicunt)
tactum in primo non ledit/ in secundo autem gradu/ in-
firmo medetur.106
lxxxiii
Probato aliquid verborum sono comprehendi/ eve-
stigio astruitur, illud aliquid/ qualitate/ virtute/ et effi-
catia rerum verbis significatarum: comprehendi.
lxxxiiii
Exemplum de infantibus/ qui in originali decedentes/
aeterno tenebuntur igne/ quod si est verum/ prout est verissi-
mum/ consequens est eos qualitatibus ignis/ hoc est cru-
ciatibus affici ignis/ et aeternis: si est aeternus〈.〉107
lxxxv
Nisi aliquis ostendere tex'tum' valeret, quo sinistris iudicem
dicturum legeremus/ ite, adulti in ignem, vos autem infantes in pri-
vationem visionis divinae aeternam, Sed hoc non legimus
nec videmus: ob id a litera evangelica non discedimus.108
lxxxvi
Si est, qui eos igne contineri, sed non uri: futiliter asse-
rit/ miraculum assignans: arceri debet tanquam verborum dei
temerator. BuchsymbolB1v
〈lxxxvii〉
y
lxxxviii
Ridiculum est sine sanctis testimoniis miraculum alle-
gare et non probare. arg'umentum' glo'ssae' in c. cum ex iniuncto de here'ticis'z.109
lxxxix
Gers'on' dicit/» suspecta est omnis revelatio quam non con-
firmat lex«
vel evangelium〈.〉 De exam'inatione' doct'rinarum' parte. ii. consi: i.
litera c.110
xc
Nec sunt verbis exempla (propositae questioni extranea et
impertinentia) iniicienda.
xci
Regulae sacrae scripturae/ debent universaliter intelligi/ et ab
eis nemo excipi, Si universaliter et indistincte loquuntur〈.〉111
xcii
Nisi quis demonstraverit testimonio eiusdem scripturae,
aliquem seu aliquos/ sub regula non comprehendi.
xciii
Exemplum est de hac regula seu hoc decreto/ quod adversus
eos qui in sinistra stabunt/ dictabitur/ »ite in ignem aeternum«〈.〉112
xciiii
Peccant mortaliter/ qui sacrae contradicunt »scripturae/ sive
intellectae/ si«
aliquo vicio »percutit/ sive non intellectae/
quasi melius sapere/ meliusque percipere«
possint, et sunt
impii〈,〉 de doct'rina' Chri'stiana' li: ii. c. vii.113
xcv
Nec disputandum est »utrum verum vel rectum sit«/ quod »in ea scri-
ptum esse constiterit«
.114
xcvi
Quilibet obnoxius est »cogitare potius et credere/ id esse
melius et verius, quod ibi scriptum est, etiam si lateat/ quam
quod nos per«
nosmetipsos »sapere« possimus.115
xcvii
Si dei auctoritas sacris literis non suffragareturaa/ suffi-
ceret ad convincendum et defendendum ecclesiam, illas ab
hac semel receptas: atque fuisse adprobatas.
xcviii
»Testimoniis« »ambiguis,« »non« solvitur »questio«116/ vel sic/
»nemo ambigua verba ambiguis explicabit verbis«.117
Aug'ustinus' de ani'ma' et eius orig'ine' li: i. c. xviii: et de prin'cipiis' dialect'icae':
xcix
Ad destruendum vel astruendum/ certa sunt querenda testi-
monia/ non ambigua Aug'ustinus' de ani'ima' et eius orig'ine' li: ii. c.
xiiii. ad finemab.118
c
Quoniam »tacitum« sive »ocultatum« in scriptura licet »non« sit » ne-
gatum«
/ tamen nec utique est »affirmatum«.119BuchsymbolB2r
ci
In scriptura ne dum ea verba quae inflectuntur/ sed et alia
estimanda/ et omne quod scribitur librandum est.


Premissis, etsi plures alie connexiones/ quae studiosis
theologiae ansas tradere studendique facultatem, et plusquam lo-
gica ancillari possent/ belle coniungerentur, attamen
illas examen conclusionum/ quas Egregius Dominus
Eckius/ non egregie contra Wittenbergenses, et quidem
iactabundus/ nimiumque gloriabundus contorsit/ iure
sequitur.


Prima conclusio Eckii contra Wittenbergen'ses' in fun-
damento est/ Ecclesiam militantem (cui tempus pleni-
tudinis evangelice advenit, cum sit congregatio omnium
fidelium inter quos, non pauci sunt iusti) non videriac poe-
nitentia indigere.

cii
D'ominus' Eckius non intelligit quod ecclesia ingemiscit, negat quod
ecclesia confitetur/ et turpiter orationes: in quibus ver-
satur: ignorat.
ciii
Ecclesia annua quadragesimali observatione, se purificari
confitetur Do'minica' i. Quadr'agesimae'120 et universaliter coacta, dicit,
»peccatores, te rogamus etc.«121
ciiii
Eckius autem tollendo poenitentiam ecclesiae, eius purificatio-
nem negat/ quam ipsa confitetur, ne a domino iudicetur.122
cv
Ecclesia Fe'ria' sexta precedenti/ petit dei populum/ ab omni-
bus peccatis emundari123, que verba sunt penitentis ps'almi' l.124 ita quoque
ecclesia expostulat Do'minica' ii. fer'ia' vi.» Sacro nos purificante
ieiunio etc.«
125 Et fe'ria' iiii. e'adem' Do'minica'〈.〉 »A noxiis quoque viciis cessare
concedead
126
cvi
Et feria v. Do'minica' in Quin'quagesima' dicit/ »Deus qui culpa offenderis pe-
nitentia placaris etc.«
et »flagella, quae meremur averte«127, non
dicit meriti sumus, sed »meremur«. item »adverte:« » poeniten-
cia placaris«
.
cvii
Et in alia collecta/ »Parce domine parce populo tuo, ut dig-
nis flagellis castigatus, in tua miseratione respiret.«
128BuchsymbolB2v
cviii
Nonne ecclesia seu dei populus/ non diaboli/ sicut de
Hiere'mia' praeiecimus129/ petit se castigari/ quod si non est poeni-
tere/ Eckius iudicabit.
cix
Hoc idem inter suffragia: in collecta. »Deus qui culpas nostras
piis verberibus percutis etc.«
130 ecclesia petit.
cx
Vide Ecki collectam quam ecclesia facit et petit, ab imminenti-
bus peccatorum suorum periculis/ deo protegente: salvari.
Do'minica' iii. feria. ii. et Do'minica' ii. in Quadrag'esima'〈.〉131
cxi
Quae petit/ a populo dei: flagella irae divinae averti, Do'minica'
i. Sabb'ato' Quad'ragesimae'〈.〉132
Sed fortasse D'ominus' Eckius absque libris133/ facile respondebit/
ecclesiam deprecari/ ut ab imminentibus peccatis libe-
retur. Non ab his que insunt/ sed que imminent/ quemadmo-
dum Scotistae Thomistis solent respondereae, quod Christus fuit
redemptor Beatae Virginis/ nec male/ quod fuit praeservata ab
originali per eum.134
cxii
Verum ut evasiones manifestis occludantur septis, ei colle-
ctam hanc opponimus/ »Purifica quesumus domine/ tuorum
corda fidelium/ ut a terrena cupiditate mundati/ et praesentis
vitae 〈periculis〉af exuantur etc.«
Fe'ria' v. Do'minica' iii. in Quadra'gesima'〈.〉135 Adde et al-
teram/ eius diei/ collectam, qua petit, »ut sancta devotio pu-
rificationem tribuat.«
136
cxiii
Ex qua oratione ad literam videmus ecclesiam deprecari, ut
fidelium dei corda purificentur, quod humilitatis causa dictum
esse/ nemo/ nisi qui anathemate percuti vult/ dicere au-
det. de eccle'siasticis' dog'matibus' c: xxxv. iunctis c. xxxvi. et xxxvii.137
cxiiii
Per fideles dei/ quos audet intelligere: nisi eos, qui ex fide
vivunt: iustos〈?〉138
cxv
Secundo ad literam apparet ecclesiam deprecari ut dei fide-
les: hoc est iusti/ a cupiditate terrena mundentur, ergo habent
immundiciem purgandam.
cxvi
Rogo Eckium/ quid aliud flagitat ecclesia? nisi ut iusti
mundentur ab edificatione illa/ qua iusti super fide
Christi/ lignum/ fenum etag stipulam edificantah〈?〉139
cxvii
Qui non pereunt/ sed per ignem salvantur140 cuius diversa
est penes Aug'ustinum' et Gre'gorium' interpretatio.141BuchsymbolB3r
cxviii
Edificant qui carnali affectu/ circa temporaliaai tenentur etc.,
ut Aug'ustinus' li: Ench'iridion' c. lxviii.142 de octo dulci'tii' quaestionibus .q. i. d'icit'〈.〉143
cxix
Petit ecclesia ut eius membra sancta/ a cupiditate terrena
purificentur: ut sordes subnascentes diluantur.
cxx
Quod timuit illa/ quae pulsanti sponso dixit/ Lavi pedes
meos: quomodo inquinabo illos?144
cxxi
Petit ecclesia quod Christus: patrem celestem facturum: promisit:
videlicet ut palmitem ad ferendos fructus purgataj.145
cxxii
Cum »in multis offendimus omnes«146, idcirco ecclesia petit purgari
ab offensis et culpis. et agit poenitentiam.
cxxiii
Petit ut fidelium corda purificentur quia omnes fideles ve-
tustatem ex peccato relictam habent/ quae in interiori homine de
die in diem renovatur.147 Vide Aug'ustinum' de pecca'torum' me'ritis' li. ii. c. vii.148
cxxiiii
Petit quod Apostolica precipiunt mandata, renovari s'cilicet'
spiritu mentis et indui novo homine.149
cxxv
Eximia est penitentia/ peccata et infirmitates fa-
teri: et sanitatem a medico precari.150
cxxvi
Elemosinae, ieiunium, et oratio remedia sunt venialium
peccatorum, hanc per Aug'ustini' documenta in prioribus con'clusionibus'
satis scripsi.151
cxxvii
Tametsi evangelicae plenitudinis tempus ecclesiae advenerit.
cxxviii
Attamen universa ecclesia quamdiu militaverit, quottidianae
penitentiae est indiga, de pen'itentiae' me'dicina'ak152 homel'ia' ii. in Apocal'ypsim'153
per Aug'ustinum' de fid'e' ad pet'rum' c. xli.154 de perfect'ione' iust'itiae':155
Arg'umenta' Aug'ustini' dict'a' hypo'gnosticon' li: iiii:156 contra Iulia'num' li: iiii. c. ii.157
cxxix
Ecclesia militans ideo dicitur, quod rebellat semper et in omni
bono opere viciis atque concupiscenciis arg'umenta' eorum quae Aug'ustinus'
hypo'gnosticon' li: iiii158 et contra: Iulia'num' li: iiii.​c, ii,159 disserit〈.〉
cxxx
Fit dum iustus fortiter pugnat, fatigacio quaeal hilaritatem
datoris160 ledit viciatque de perfect'ione' iust'itiae'〈.〉161
cxxxi
»Beatus est:« ait/ non criminosus: »qui allidit parvulos
suos ad petram〈.〉«
162 BuchsymbolB3v
Hoc fit/ quod Charitas/ huius vitae/ potest augeri, et illud
incrementi/ quod deest/ ex vitio nostro deest.163
cxxxii
Hoc vicium/ peccatum est164/ quod ecclesia sancta/ quottidiana
confessione165: nec sterili dolore expiat.166
Aug'ustinus' de sen'tentia' Iacobi167 et epistola: liiii.168
cxxxiii
Hoc vicium habent/ qui pedum lotione indigent〈.〉169
cxxxiiii
Quod boni et mali/ filii dei: 〈et saeculi〉 habent, semper enim dum
benefacit iustus/ peccat170/ et bonus et malus est.171
cxxxv
Immo nemo coram deo (nisi iustus) poenitet. Aug'ustinus' de
fid'e' ad Pe'trum'172 Hiero'nymus' in Hieremiam.173
cxxxvi
Adde/ quod »sepcies« in die: »iustus« »cadit«174, »sed non colliditur,
quia dominus supponit manum175«
, secundum Cassia'num'176 patet quod fideles
iusti cadunt. Aug'ustinus'〈.〉
177
cxxxvii
Quibus iustis, dominus manum supponit, et ideo non im-
putat peccata178/ quod peccata sua agnoscunt179: ac femur percu-
tiunt180/ et debitoribus remittunt debita.181
cxxxviii
Mordaces illi qui sub titulo M'artini' et A'ndreae'182 verbum (impu-
tat) tanquam indecens seu non congruens notant/ literas sacras
rident/ et ecclesiasticos adlatrant183, sed cur? quia legere et in-
telligere ut bene loquantur, nolunt.
cxxxix
Agunt poenitentiam incorporandi/ agunt et veraciter
ecclesie incorporati.
cxl
Sed et nullum ex literis apostolicis (quibus ecclesia sancta
»sine ruga et macula«184 predicatur) Eckius auxilium petat,
ne caeteras scripturas/ hac maleam intellecta/ ut Faustus le-
gem Moisi lacessat et rumpat185/ quoniam premissis non
obstat. Aug'ustinus' contra Iulia'num' li: iiii. c. iii.186
cxli
Veruntamen cum D'ominus' Eckius in secunda contra nos conclusi-
one187/ idcirco magnam interiorem fecit penitentiam, quod vo-
luntatem reginam suorum actuum dicit188/ ostendit se vel ignorare
literas sanctas/ vel aperte eis contradicere.BuchsymbolB4r
cxlii
Nam voluntas nostra non est regina et domina eorum operum,
quae deus, ut voluntatis essent/ fecit. Aug'ustinus' epistola cvii,189
cxliii
Nisi liceat cum audaculo Eckio securitatem voluntati pro-
mittere/ contra prophetica et apostolica documenta.
cxliiii
Idem Eckius se ignorare ostendit/ quod poenitentia est donum
dei/ quod deus operatur.
cxlv
D'ominum' Eckium hac scriptura satis confutari existimo quam
Hieremias edidit, »Converte me« domine »et« convertar, »quia tu
domine deus meus, Postquam enim convertisti me/ egi peniten-
tiam«
, »postquam ostendisti mihi: percussi femur meum etc.«190 quam
legat, et videat confusionem suam, Hiero'nymo' interprete191/ Ambr'osium'
et nonnullos alios non sine causa reticemus.192
cxlvi
»Commovisti terram et« conturbasti »eam, sana contritiones
eius, quia commota est.«
193 Deus commovet voluntates, et
fit contricio.
cxlvii
Discat eodem Hieremia docente: quod dominus convertit conver-
sionem nostram194, quod dominus dat penitentiam195/ agnoscat orationem,
quam scit, »Da nobis digne flere mala quae fecimus:« Do'minica' iiii,
Sabba'to'〈.〉196
cxlviii
Veruntamen cum litera non dicat/ dedisti/ sed conver-
tisti etc.197 Et timendum sit eum qui pronus fuit hereticum vo-
citare, M'artinum'198, quem non intellexit et haec calumniari, legat Apostolum〈:〉
ne forte »det illis deus penitentiam« et »resipiscant a diaboli la-
queis«
199, adverte: »det«/ ait, Lege Aug'ustinum' de fid'e' ad Pet'rum' c, xxxi,200
cxlix
Voluntas est domina et regina suorum actuum: suorum omnium
scilicet malorum.201
cl
Quando voluntas dominatur in anima, ridet diabolus et ex-
ultat quod preparatur ei praeda.
cli
»Deus amat in nobis quod ipse fecit. At quod ipse non fecit
odit.«
Ambro'sius' de Vo'catione' om'nium' gen'tium' li: i. c. ii,202 facit collecta in primis:
»Dirigere: sanctificare etc.«203 Et Sabba'to' Do'minica' iiii. Quadr'agesimae' »Fiat,
quae'sumu's d'omine'.«
204 Et in pascha: »Deus qui per unige'nitum' etc.«205BuchsymbolB4v
clii
Per auctoritatem, »omnis plantacio, quam non« plantaveritan
»pater meus«, »eradicabitur«206/ et bene ad propositum.
cliii
»Misericordia« equidem »eius super omnia opera eius«207/ non nostra.
cliiii
»Mutabilis voluntas, quando ab incommutabili voluntate non
regitur/ tanto citius appropinquat iniquitati/ quanto
acrius intendit actioni.«
Ambro'sius' ubi supra208/ Attende
Ecki.
clv
Adverte commodum et periculum209/ quando voluntas regitur et
quando in anima regit.
clvi
Universaliter loquendo: Deus est dominus et rex in anima nostra.
clvii
Omnia nostra: que deus non fecit nostra, mala sunt et peccata,
Grego'rius'210 post Aug'ustinum' et alios quorum documenta comme-
moramus in prioribus conclusionibus.211
clviii
»Perditio tua« ex te »Israel/ tantummodo auxilium« »tuum« ex »me«.212
Ex nobis perditiones/ ex deo suppeciae, et bona et salus.
Si poenitentia salutaris ex nobis i'd est' voluntate nostra est
falsum erit quod perditio ex nobis est.
clix
»Omnis iustitia nostra/ hoc est/ nostrae voluntatis/ est sicut
pannus menstruatae mulieris«
,213 Hanc auctoritatem Thomistae
male dicunt de iustitia legis sacramentalis et non intelligi.
de alia lege scripta.214
clx
Pondera autem quam splendidum sit opus quod voluntas in anima
dum/ regit/ operatur.
clxi
»Domino deo nostro iustitia/ nobis autem confusio, faciei nostrae,«215
Si nobis est i'd est' nos habemus confusionem, Deus autem iustitiam
facit. quid de poenitentia. quando nostrae est voluntatis〈?〉
clxii
Sed scit Eckius in suis iustificationibus (fortasse) preces pro-
sternere/ et non in miserationibus dei216/ ac habere suam
iustitiam/ non dei.217
clxiii
Deus/ ait Hieremias/ facit »misericordiam« »in terra«218. Tu es
(alio attestante propheta) misericordia mea.219
clxiiii
Quod D'ominus' Eckius/ nisi sit furiatus/ de misericordia/ qua
deus misericors est/ accipere nequit/ sed ea misericordia qua
misericordes operante deo efficimur/ deus nostra est mi'sericordi'a.220BuchsymbolC1v
clxv
Iuxta Davidicum illud: »secundum« »magnam misericordiam tuam vi-
vifica me/ et custodiam testimonia oris tui.«
221
clxvi
Opera misericordiae/ et ea sola/ deus coronat in miseri-
cordia et miseratione222, Nam ei »iudicium« »sine misericordia«
»qui non facit misericordiam.223«
clxvii
Quibus documentis lapideum pectus emolliri224 posset, et
omnis facultas infirmi arbitrii enervari, Quoniam opera dei non
sunt in nostra potestate. »D'ominus'« enim »solvit compeditos«, non lib'erum' arbi-
trium, »D'ominus' erigit elisos«:225 non lib'erum' ar'bitrium'〈.〉
clxviii
Si opera bona essent in nostra potestate: stulte peteremus
ea nobis donari.
clxix
Omnia quae ad vitam spiritalem attinent/ hoc abbreviato
efflagitamus verbo/ »Fiat voluntas tua,226« hoc est/ fac nos
facere, fac nos voluntatis opera suscipere: arg'umenta' coll'ecta' »Fiat
q'uaesu'm'u's etc.«
Sabb'ato' Do'minica' iiii.227 Et colle'cta' »Fac quae'sumu's« Do'minica' v. paschal'i':228
clxx
Ecclesia sibi dari seu donari deprecatur/ ut deum querat, et
ut gaudia promissionis querat. ac quesita citius inveniat,
Do'minica' i. Quadra'gesimae'.229 et Do'minica' iiii. Sabb'ato'〈.〉230 Petit se illustrari ut vi-
dere possit agenda (Quae Eckius sine precibus accurate
perspicere potest) Do'minica' i. Fe'ria' iiii.231 Item eadem Do'minica' i. fe'ria' v. petit
dari ut agnoscat/ quod profitetur/ et celeste munus quod fre-
quentat diligat232 (quod Eckius ex naturalibus/ nullo precatu
suffultus diligere valet)〈.〉 Et Sabba'to' e'adem' D'ominica' i〈.〉 oratione utitur
quottidiana/ quae in primis petit/ deum preveniendo actiones
nostras aspirare. Et rursus/ adiuvando prosequi233 (Eckius autem
cum gratiam habet/ non indiget novo auxilio nisi se indigere
fateatur.) Item ecclesia prestari sibi auxilium petit ut orationi-
bus et ieiuniis intendat Fe'ria' v: ii. Do'minica'.234 Si'mi'l'ite'r Do'minica' iii. Fe'ria' iii. pe-
tit sibi dona continentiae concedi.235 Itidem do'minica' iiii. fe'ria' ii. Sup-
plicandi prestari affectumao236/ Multa dona simul petit ecclesia
in collecta Do'minica' iiii. Fe'ria'237 v. et Sabba'to'238 et aliis plurimis. Vide
ferialemap collectam Do'minica' iiii. post octa'vas' pasche quae incipit Deus
qui fidelium mentesaq239, et Do'minica' v. se'quenti' ecclesia dicit omne
bonum a deo procedere
240 ergo nullum a nobis. Et collec'ta'
Fe'ria' iiii: Do'minica' ii. super po'pulum':241
clxxi
Quod ex Ezechielis et aliorum autenticorum testimoniis
deum facere/ ut faciamus dixi242/ ostendam Eckio/ in orationi-
bus suis: ne posteris rursus aberret diebus〈.〉BuchsymbolC1v
clxxii
Habes orationem in Quadra'gesima' Do'minica' i. fe'ria' vi. »Quam tibi
facis devotam«
243/ pulchre in collecta Do'minica' ii. fe'ria' iii. Petit ut
deo operante impleamus, quod eo auctore cognovimus244/
Et in alia: sic dicit ad literam/ »Et eius semper faciat inherere
mandatis.«
Do'minica' iii.245 Item do'minica' iiii. fe'ria' iiii.246 et do'minica' in oct'ava'ar pasche,
»qui« »celebrareas« fecisti.247 Et in feriali collecta dicit: »fecisti« » cele-
brare«
, »fac« »gaudere«.248
clxxiii
Verum ut exemplum propositae poenitentiae habeas〈.〉 Adverte
quod oras sabba'to' Do'minica' iiii: in quadra'gesima' »Da nobis digne flere
mala quae fecimus etc.«
249 Quid hoc est aliud/ nisi fac nos
flere: largire nobis fletum peccata expiantem.
clxxiiii
Innumera alia sunt exempla ex quibus addiscere deberes,
Deum hoc prestare: quod nos facere iussit250/ nec alia sibi pla-
cere opera/ quam quae ipse largitus est/ Nec aliquas prosequi
actiones quam quas ipse inspiravit/ suas prosequitur, suas
adiuvat actiones/ sua opera non nostra coronat251: prob'atur' per
collectam Do'minica' iiii: post octa'vas' pasche252. et collect'am' que pasche
et ad primam inter paschalia legitur festa.253 per illud: »qui ha-
bet, dabitur: ut abundet etc.«
254
clxxv
Veniamus demum oportet ad infirmitates: ad nihil255 cum
ecclesia dicentes: »Deus qui conspicis omni nos virtute de-
stituiat, interius exteriusque custodi.«
Do'minica' ii. in quadra'gesima':256
Absit ut deus false conspiciat/ et ecclesia menciatur nos
omni virtute destitui.
clxxvi
Sublata est/ per hanc orationem ab homine spes/ et bene/
Quoniam »maledictus« est »qui« spem ponit »in homine«257/ Eckius
est homo, ergo nec in se vel in sua voluntate spem poe-
nitentiae faciendae ponere debet.
clxxvii
Et rursus bene/ ne dixeris ego feci mihi hanc virtutem,
»sed« memoraberis »domini dei tui« quia »ipse tibi« dat fortitudi-
nem facere virtutem.258
clxxviii
Ergo nos sumus nihil in dei scientia: sed aliquid in di-
vina eius misericordia. Bern'ardus'259
clxxix
Si omnes profuderimus et exercuerimus facultates non
habentes dei caritatem/ sumus nihil.260
clxxx
Si autem divinas opes et superna auxilia: ut esurientes pau-
peres nihilque habentes mendicatim quesierimus/ dominus pro
nobis sollicitus erit, per illud »ego pauper et mendicus etc.«261BuchsymbolC2r
clxxxi
Eant/ ego et nos fecimus/ evanescant nostra et propria
opera262/ mortificemus dei spiritu/ nostra263/ ut deus faciat sua
in nobis.264
clxxxii
»Ubi/ non ego/ ibi felicius ego,« August'inus' de conti'nentia':265 Ubi
non aliquid et nihil: ibi felicius aliquid: per illud » exal-
tavit humiles.«
266
clxxxiii
Et per illud »deus repulisti nos et destruxisti nos, ira-
tus es, et misertus es nobis.«
267 »Destruxisti«/ ait: »nos«.
clxxxiiii
Quamdiu homini placent: ego/ nos/ nostra, propria,
et meum et nostrum aliquid, Tamdiu vicissim in homine est
quod deo displicet. arg'umentum' Ambro'sii' de vo'catione' om'nium' gen'tium' li: i. c. ii〈.〉268
clxxxv
Sed nostrum ego/ impios in servitutem redigit/ in iustis
autem vehementes habet vetustatis reliquias269, mirabiliter quoque
serpit temptacio, quae aufert nobis ego, tu, nos, vos, non
ego, non tu. et male tu fecisti.270
clxxxvi
Tunc vero: quando deus regnabit et erit omnia in
omnibus271, Ego et proprium/ vilescent272, Arg'umentum' Aug'ustini' contra
Iulia'num' li: iiii. c. iii. h.273
clxxxvii
Summoveamus humiliter et vere, ego et nos, Et
deus nos faciet salvos.274
clxxxviii
»Non est homo verax in quo deus non loquitur«
Aug'ustinus' ps'almus' cviii. d.275
clxxxix
»Nemo habet de suo nisi mendacium et peccatum.«
Aug'ustinus' super Ioh'annem' tract'atu' v. a.276 cum al'legatis' nostris,277
clxc
Qui facit quod in se est, facit quod deo displicet,
mentitur, obloquiturau: ac sibi officit.
278
cxci
Ex premissis infertur, quod bona operatio, non voluntati
humanae, sed divinae debet simpliciter attribui.
cxcii
Bonus actus (ut aiunt) quantum ad totam suam entitatem, hocav
est, totus/ attribuitur deo.
cxciii
Illi autem qui voluntati substanciam actus (ut Capr'eolus' et Sco'tus')
modum vero seu entitatem minorem/ deo attribuunt/ quod
maius est sibi ipsis, quod minus: ne dicam feces: deo de-
putant.279BuchsymbolC2v
cxciiii
Ex praepositis infertur ad destructionem illius quod
penes Scotum legimus: videlicet: quod voluntas est principalis
causa quantum ad principalitatem entitatis in bono opere/
Secus quantum ad principalitatem esse meritorii Sco'tus' i d. xvii.280 et
sequaces. et Capreo'lus' ii. d. xxvii.281
cxcv
Infertur quoque adversus eos/ qui Augustinum divellunt/
ne dicam corrumpunt/ exponentes eius dictum/» ipsa gratia auge-
tur/ ut aucta mereatur perfici/ comitante non ducente/
pedissequa non previa voluntate«
282/ dicentes quod voluntas
est pedissequa quantum ad relationem meritorii, de qua Aug'ustinus'
non cogitavit.283


Subversis Eckianis erroribus duobus/ videamus ter-
ciae illius: conclusionis plausum qua ponit, »erronea ap-
paret propositio. Nam si canonum poenas, solum accumula-
tive vult ad poenas a deo impositas concurrere/ iam la-
queus/ non salus/ esset in canonibus etc.«

cxcvi
D'ominus' Eckius/ dum in canonibus non laqueum sed salutem
esse putat et hoc latenter scribit, iudaisat, et Paulum qui
dicit »litera occidit«, item »lex est ministratio mortis«284, non in-
telligit.
cxcviiaw
Aut plus hominibus quam deo tribuit.
cxcviii
Indiget idem Augustino doctore.285
cxcix
Et ea caret intelligentia quam Capricornus286 Scotusque Al-
phonsus287 et Gabriel288 prestare nequeunt.289
cc
Cum autem is error, qui in atramento, seu literis: eo factis, aliud
auxilium (quam demonstrationis et manifestationis) ut puta
salutem ponit, in palestino iudicio290 sit subversus ac con-
demnatus, metuendum est Eckium haeresim in pulmone habere.
291
cci
Non sufficit predicare dei verbum/ aut illud legendo intelli-
gere〈.〉 Sed oportet orare ut assensus ei acomodetur.
ccii
Peiores efficiuntur, qui divinam/ etiam evangelicam legem/ sine
gratia audiendo vel legendo intelligunt.292
cciii
Cognitio peccati sine gratia nocet/ facit enim nos scire quod
vitare non possumus Amb'rosius'〈,〉 de Iacob et vita beata. c. iiii〈.〉293BuchsymbolC3r
cciiii
Nudus sermo/ ad monendum est utilis/ ad persuadendum
infirmus.294
ccv
Nec lex sancta (que facienda et devitanda demonstrat) et
li'berum' ar'bitrium' cum ea ad faciendum salutis opera sufficiunt.295
ccvi
Si Eckius salutem in scripturis collocari putat, ipsum in
iudaeis Christus reprehendit. Ibi »scrutamini scripturas quia
vos putatis in ipsis etc.«
296 Et ei adversatur Apostolus qui dicit
gratiam lege testificari, non conferri.297
ccvii
Immo si error notatus subsisteret/ magna Bibliae pars
falleret.298
ccviii
Paulus quoque insanivisseax merito convinceretur, qui ve-
lut gratiae defensor dixit: Si »iustitia« est ex lege, »Christus
gratis est mortuus.«
299
ccix
Si Eckius de salute secius: quam nos: dixit, eius conclusio con-
tra Wittenburgenses posita non urget nec valet〈.〉 Sed ad-
versus ignem cereo pugnat stimulo.
ccx
Verum si de salute locutus est more scripturarum/ apostolicis
adversatur documentis.
ccxi
Ex premissis colligitur/ quod si Canones conscientiam obli-
gant/ solum praevaricationesay accumulant/ praeceptum ecclesiae
ostendunt/ et ultra non progrediuntur.
ccxii
Cum autem D'ominus' Eckius/ Wittenburgenses non dicit attendere
veritatem/ videlicet quod Canones sunt poenarum a deo im-
positarum declaratorii: nisi sale condiatur/ evanescet iactata
sua veritas/ si non per f'eritatem'az scripseris.
ccxiii
Petit tamen ut idem Eckius in propositione sua (que incipit
»Erronea apparet etc.«) ad idem et apertius loquatur. Quae
enim controversia est parcium non adversantium/ nisi sic
dicat〈/〉 Canones cumulatorios aut declaratorios penarum,
sed parva et minuta non curamus nec prosequimur so-
phismata.


Reliquas Eckii conclusiones: ad aliam disputationem
reservabimus〈.〉 Ista pro defensione sacrarum literarum et simpli-
cium Wittenburgensium300/ quos »tamquam leo rugiens« deBuchsymbolC3v
vorandos301/ et ab ecclesia reiici curat: intacta preterire non
licuit, sed copiosius adversum repugnantem militare quoque
lubebit.

ccxiiii302
Liberum arbitrium ita defendimus: ut non oppugnemus
gratiam per quam fit liberum.
ccxv
Ita predicamus virtutes hominum: ut salva maneat scrip-
tura.
ccxvi
Non irascantur Theologis philosophi, si eorum sapien-
tiam/ veram predicant stulticiam, quoniam et contra/ divina sa-
pientia apud eos reputatur stulticia, sed quod stulcius est dei/
sapientius est mundi.303
ccxvii
Nemo debet gloriari, baet siba utique non gloriari non po-
test, in domino/ non in homine glorietur.304
ccxviii
Glorietur in infirmitatibus et difficultatibus suis ut vir-
tus Christi perficiatur.305
ccxix
Qui facit opera virtuosa propter honorem/ propriam
quaerit gloriam et laudem.
ccxx
Sua quaerit, qui honorem querit, Charitas autem dei, sine qua,
nulla vera subsistit virtus, non quaerit sua.306
ccxxi
Ethica Aristotelis est plena pompis et propriis honori-
bus/ ob id plus retrahit a doctrina verarum virtutum: quam
ad eas discendas confert.307
ccxxii
Ethica Aristotelis non aliter quam ad impugnandum eam: in his
locis quibus mores instruit/ legi debet.
ccxxiii
Si ad tribunal hominum/ iudicium futurum esset/ merito
de laudibus hominum gloriaremur.
ccxxiiii
Quod si nostro examine iudicandi essemus/ iure pro-
priis laudibus delectaremur.
ccxxv
Nunc cum nec vestro/ nec meo/ sed dei iudicio sum pre-
sentandus, insipientia et insania est/ in vestro/ me/ aut
meo testimonio gloriari, honoresque querere.BuchsymbolC4r
ccxxvi
Secundum Aristotelem de nostra iustitia et eius circum-
stanciis possumus iudicare/ et iustitiam habere.
ccxxvii
Secundum veritatem nostrum iudicium non sequimur/ per
illud, »sed neque me ipsum iudico: Nihil enim mihi conscius
sum, sed«
»in hoc« non »iustificatus sum/ qui« »me« »iudicat«, deus
»est.«308 Quae consonantia inter iudicium? quod Apostolus
reprobatum/ Arist'oteles' approbatum dicit.
ccxxviii
Bene verum est: quod nemo »scit hominum quae sunt hominis/
nisi spiritus hominis, qui est in ipso.«
309
ccxxix
Attamen illud iudicium non est approbatum, Approba-
tum est illud iudicium, quod scit/ non quod ignorat pec-
cata/ et infirmitates nostras.
ccxxx
»Pravum est cor hominis« »et« sibi ipsi imperscrutabile310/ pre-
sentia/ magna ex parte ignorans.
ccxxxi
Secundum Aristotelem gloriari potest aliquis in operi-
bus virtuosis/ quae ipse sibi comparavit.
ccxxxii
Secundum veritatem non est in operibus gloriandum311/ hoc
est/ non est operum honor intuendus et quaerendus.
ccxxxiii
In domino cum timore gloriandum est, non quia eo do-
nante magni sumus/ sed quia fecit.
ccxxxiiii
Secundum Aristotelem licet homini quaerere quae sua sunt/
honores scilicet et laudes.
ccxxxv
Secundum veritatem/ peccatum est/ laudem hominum quaerere.312
Contrarium asserens, Christi verbum ledit.
ccxxxvi
Virtus Aristotelica sua quaerit, Christi autem et vera vir-
tus sua non querit, aliena nec rapit.
ccxxxvii
Cum autem sibi placere/ suos honores expetere/ su-
perbire sit, consequens est omnem virtutem Aristotelicam
superbiam esse penes veritatem.
ccxxxviii
Qui sibi placet deo non placet.313BuchsymbolC4v
ccxxxix
Non debemus nos/ nisi in deo diligere. Idem Ambr'osius':314
ccxl
»Virtus« vera »in« infirmitatibus »perficitur«/ et hominem sibi
facit vilescere/ et in nullo suo gloriari/ »in infirmitatibus«315
inquam lib'eri' ar'bitrii' et hominis impotentia.
ccxli
Gracia ad veram virtutem sufficit/ si bene attenditur Apo-
stolus316/ patet quid faciat noster conatus.
ccxlii
Qui naturali conatu viciis reluctari conatur/ huius tantum
temporis vitam steriliter ornat.317
ccxliii
Ad veras virtutes/ nequaquam naturali conatu proficimus.318
ccxliiii
Falsissimum est/ quod deus secundum conatum nostrum dat vel
gratiam/ vel gloriam.
ccxlv
Sine cultu veri dei/ etiam quod virtus videtur peccatum est
Ambro'sius':319
ccxlvi
Ex premissis infertur ad pericula quae Christianis ex A-
ristotelicis imminent moribus.
ccxlvii
Cum velut dissonantia sint documenta Aristotelis et
Christi/ ac contraria contrariis non explicentur/ sed de-
struantur/ videant predicatores quam rationem sint deo
facturi/ qui legem Christi/ per Aristotelicos mores in-
terpretantur/ ne dicam subvertunt.
ccxlviii
Patet itidem quod virtutes Aristotelis a Christo retrahunt/
et falsam esse quorundam scientiam/ qui Ethicam Aristotelis
theologiae deservire ferunt.
ccxlix
Patet item falsitas illius/ quod actus in genere moris plene mo-
raliter circumstancionatus a deo ulteriori bonitate/ hoc
est gratificante/ perficiatur gratia.320
ccl
Non possum a Pelagiano errore excusare eos/ qui ita vo-
luntati pedissequam faciunt gratiam:321 quam secundum merita de
congruo dari fantur.322
ccli
Petrus dicens suo domino: »Non lavabis mihi pedes etc.«323 secundum
Aristotelem/ honorem/ secundum veritatem dehonorationem vel
reprehensionem meruit.BuchsymbolD1r
cclii
Petrus domino futuras ei predicanti passiones/ »Absit« inquiens
»domine a te etc.«324 secundum Aristote'lem' forte pius fuit et sine scandalo.
ccliii
Secundum veritatem: non fuit pius/ sed dignus qui audiret a
Christo/ »Vade post me Sathana/ scandalum mihi es.«325
ccliiii
Pietas quam facit li'berum' ar'bitrium' quae ea quae hominum: non dei: sunt,
sapit, est nulla immo vituperanda.326
cclv
Bene posuerunt: qui scripserunt, quod li'berum' ar'bitrium' est »suorum operum
principium«
/ si bene intelligerent.327
cclvi
Secundum Aristotelem: magnum est ut ab hominibus: secundum
veritatem: »mihi« »pro minimo est/ ut a vobis iudicer«, nec
»me ipsum iudico«328/ Adverte: quanta diversitas.
cclvii
Quando gressus hominis a domino diriguntur tunc viam eius
scilicet Do'mini' vult.329 Proinde precatur ecclesia sic. »Deus qui erranti-
bus/ ut in viam possit redire iusticiae veritatis tuae lumen
ostendis. Da quod iubes etc.«
Do'minica' iii. post octa'vas' pasche.330
cclviii
Ut velimus deus sine nobis facit331/ sed cum volumus bene,
rapimur332 et agimur.
cclix
Causa exercendi ingenii/ non concludendo/ tenemus/
quod sacris scripturis insistendo (citra ecclesiasticorum dicta) li'berum'
ar'bitrium' solum instrumentaliter concurrit/ Et ita deus nobiscum
operatur cum volumus/ sicut artifex cum serra/ salvis natu-
ris: eisque ponderatis.333
cclx
Hoc videtur docuisse Apostolus qui scripsit. »Non ego«/ »sed
gratia dei mecum.«
334
cclxi
Nam coniunctio: »Cum«: coniungit accessorie335 et minus prin-
cipaliter/ secundum Paulum et Gaium iureconsultos/ et bene.336
cclxii
Prodest et Christi verbum dicentis. »Non« »vos estis: qui lo-
quimini, sed spiritus patris vestri: qui loquitur in vobis.«
337
cclxiii
Congruit et hoc apostolicum/ qui »spiritu dei aguntur hi
filii dei sunt«
,338 »aguntur« ait.
cclxiiii339
Si August'inus' non sensit parvulos in originali deceden-
tes/ perpetuo igne cruciari/ eum non intellexerunt schola-
stici (qui defenduntur) dicentes/ quod excessive locutus sit.340BuchsymbolD1v
cclxv
Verum si in contraria fuit August'ini' sententia: eum scholastici
ad mentem intellexerunt/ sed male locutum/ male affirmant.
cclxvi
Quantumcumque aliqui/ mente Augustini (quam colligere
nituntur ut dicant morientes in originali non cruciari)
se tueantur / eis August'inus' ad literam/ qui dicit/ »ignis aeterni
supplicio puniendos«
/ refragatur. de fide ad Pe'trum'341
cclxvii
Nostram positionem verba astruunt sententiae: quam aequis-
simue iudex: contra eos/ qui in sinistris stabunt/ videlicet
»itebb in ignem aeternum«/ proferet.342
cclxviii
Qui continuo subiecit/ »qui« preparatus »est diabolobc et
angelis eiusbd«
/343 ut illi qui ignem aeternum distinguunt: redargue-
rentur et confutarentur ii qui illis ignem alchemisticum in
primo vel secundo gradu calidum deputant.
cclxix
Et alio loco: in tenebris exterioribus344 dicit esse perpetuum
dolorem345: immedicabilem morbum346: vincula non solubilia:
lachrymas ignitas etc:347 et alia in effectu: quibus ad literam:
poenam sensus concludimus.
cclxx
Nos doceant illi: si possunt, alium ignem habituros infide-
les infantes/ alium adultos.
cclxxi
Sed quia hoc docere per sacras literas nequeunt, ad ignem
alchemisticum: (qui tactum non ledit) infideles parvulos
mittunt.
cclxxii
Nec demonstrare eos posse scripturam credo: qua legitur
iudicem sinistris aliquibus dicturum: Ite vos adulti in penam
sensus: At vos parvuli in damni poenam.348
cclxxiii
Nec credimus adversantes/ ex circumstantiis scripturarum
colligere349 suam opinionem posse, et scimus Pe'tro' Apost'olo' do-
cente: quod ratio naturalis nec concludit: nec scripturas inter-
pretatur.350 infra conclusionem peculiarem vide.351
cclxxiiii
Proinde sanctam honorantes scripturam: medium inter
eos: quos ignis cruciabit aeternus/ et eos, in quibus erit BuchsymbolD2r
deus omnia in omnibus352/ cum Augustino: ignoramus. hyp'ognosticon'
li: v. melius tamen ex causa dicenda. tercium locum nescimus.353
cclxxv
Nec contra literas: tametsi graves videantur: temere
latrabimus.354
cclxxvi
»Etsi« infantes huiusmodi: »proprium actionis peccatum
nullum habuerunt: originalis tamen peccati damnationem:
carnali nativitate traxerunt«
. Aug'ustinus' de Fid'e' ad Pe'trum' c. xxvii.355
cclxxvii
Eos/ qui secius docent/ hereseos notambe Augustinus in-
urit. dicens: »Si quem contraria his dogmatizare cogno-
veris/ tamquam pestem fuge: et velut hereticum abiice«
. de fid'e' ad
Pe'trum' c. xliiii.356
cclxxviii
Idcirco verum maneat: quod de damnatis indiscriminatim
legimus. »Ignis eorum non extinguitur«: et »vermis eorum
non morietur.«
357
cclxxix
Eluant adversarii hereseos notam/ si valent/ et hanc ab-
surditatem defendant. videlicet quod infideles. ipsi sanctis fi-
delium animabus aequant. quantum ad poenam (ut ferunt)
attinet privationis.
cclxxx
Nam »ante passionem domini: omnes animae sanctorum in infer-
no/ sub debito prevaricationisbf Adam tenebantur«
. Augu'stinus' de
eccle'siasticis' dog'matibus' c.bg lxxviii. iuncto capite sequenti.358
cclxxxi
Proxima secundum scholasticos bene procedit. quoniam perpe-
tuum et aeternum359 non variant speciem, Itaque privatio visio-
nis in patriarchis et infantulo infideli: ante passionem
non distabant specie.
cclxxxii
Verum sit et maneat/ licet philosophorum nullus sen-
ciat, quodbh corpora infidelium animalia et corruptibilia resur-
gent: ac perpetuo igne exurentur. licet sit mirabile: cor-
ruptibile applicatum corruptivo/ numquam corrumpi.BuchsymbolD2v
cclxxxiii
Poena: quam scholastici: damni vocant: in inferno est
maxima.360 haec legitur in li'bro' de tripli'ci' habit'aculo' Aug'ustino' intitulato.361
cclxxxiiii
Veruntamen cum eam362 Augustini esse quidam hesitent: et
nudus loquar, ne hereticus iudicer: eam disputative pono:
quamquam scholastici saepius sine auctoritate et inermes sint:
attamen nolint vel heretici vel temerarii censeri.
cclxxxv
Sustinebiturbi tamen per illam auctoritatem, »Nebj dederis
mihi paupertates: ne periurem nomen tuum et blasphemembk
363
Item »In inferno quis confitebitur tibi?«364
cclxxxvi
Poena privationis gratiae et visionis divinae secundum ec-
clesiasticos365 est poena sensus, hoc est, discruciens et affligens.
cclxxxvii
Et tam magna: ut in eius comparatione omnia tormenta
et penarum genera: eligerentur: ut gratia vel visio haberetur.366 haec
patet de iustis in hac vita. Et eius materia alias opportunius
tractabitur.
cclxxxviii
Sine li'bero' ar'bitrio'bl cum nec male nec bene neque feliciter vivaturbm,
quo spiritu Wittenburgensium quidam debilis inimicus: qui
lumen gloriae in vitro se demonstraturum/ iactavit367, veha-
tur agiteturve? nescimus.
cclxxxix
Deus non respicit/ opera nostra/ quando vel gratiam infun-
dit vel beatitudinem, hoc est, regnum suum confert.
ccxc
Propter illud, »non ex operibus« nostris »ne quis glorietur«368. Et
per illud. »pro nihilo salvos facies« eos,369 Et per parabolam
Christi: tantum novissimo quantum primo: da:370
ccxci
Omnes qui in libro vitae sunt scripti371 iustificabuntur et fiunt
salvi372, per illud Hiere'miae' »perpetua charitate dilexi te: ideo
miserans«
in misericordia »attraxi te.«373
ccxcii
Per Amb'rosium': aut incerta »prescientia«: »mutabile consilium«
et »inefficax voluntas«.374
ccxciii
Et per Apostolicum documentum: »quos prescivit ut pre-
destinaret: predestinavit ut vocaret/ vocavit ut iustificaret
etc.«
375 Et illud »in voluntate tua deduxisti me et cum gloria
suscepisti me.«
376BuchsymbolD3r
ccxciiii
Item per doctrinam Christi, »habenti dabitur etbn abunda-
bit«
. Non habenti »aufferetur«, et hoc, »quod habere videtur.«377
ccxcv
Idcirco opera secundum gratiam et predestinationem. sed non
contra: predestinatio secundum opera defendi potest.378
ccxcvi379
Attamen verum est quod quidam ita sunt predestinati/ ut sancto-
rum precibus committantur.380
ccxcvii
Veruntamen cum hoc iudicium dei occultum sit (et per crucis pro-
fundum381/ ex quo omnia alia surgunt ac crescunt significetur)
debemus nos precibus sanctorum semperbo commendare.
ccxcviii
Non ut/ vel gratiam: vel beatitudinem/ nobis conferant,
sed quatinus deus largiatur/ intercedant.382
ccxcix
Quoniam sancti nec salutem corporis/ nec mentis conferre: dare:
concedere vel tribuere possunt: Aug'ustinus' ps'almus' xxxv. g.383
ccc
Hoc nos docet ecclesia/ orare/ »Da domine populo tuo salutem
mentis et corporis.«
F'eria' ii. in passione. Do'minica' iiii: Fe'ria' vi: in
Quadra'gesima'384 de S'ancta' cruce in com'mune':
ccci
Et in letania magna/ non sic deprecatur/ Sancte Sebastiane
liberabp nos a peste/ sed sic »a clade et peste/ libera nos domine«〈.〉385
cccii
Intercessiones sanctorum pro nobis deus prestat/ hoc fa-
tetur ecclesia dum orat. »Presta q'uaesu'm'u's o'mnipotens' d'omine' ut sancti tui non
desinant iugiter orare pro nobis:«
386 arg'umentum' c. »obtineri«. xxiii. q. iiii.387
ccciii
Ad praemissa388 redeundo non credimus Aug'ustinum' scripsisse
»Si non es predestinatus, fac ut predestineris«, contra com-
munem errorem.389
ccciiii
Sed sic, »Non traheris, orabq ut traharis.«390
cccv
Qui per artes liberales, sacro sanctam Theologiam intelli-
git et interpretatur, quemadmodum asina Baalambr sonat
loquiturque:391 ignorans quid dicat.
cccvi
Intellectum sacrarum literarum ex liberalibus pendere atque col-
ligi artibus affirmare, nisi Grammaticam acceperis, error est
penitendus et illico expungendus.
cccvii
Ostendatur ecclesiasticus ille, qui scripturam per dialecti-
cam enucleavit. et doceatur hoc ei licuisse, Non obstat. c. » re-
latum«
xxxvii.bs392BuchsymbolD3v
cccviiibt
Si illa authoritas/ Deus »vult omnes homines salvos fieri«393
i'd est' salvandos, vel qui salvi fiunt vult salvos fieri (iuxta
unum Augustini intellectum) accipitur, male et contra men-
tem Damascheni (ut eum scholastici eorumque defensor394 in-
ducunt) astruitur, hoc esse verum de voluntate antecedente
non consequente.395
cccix
Nam si considerantur salvandorum opera consequentem ha-
bemus voluntatem, sin autem naturam suam ab eo factam deus
considerat, voluntas aderit antecedens. secundum scholasticos.
cccx
Licet deus non respiciat opera futura, attamen figmentum
huiusmodi duplicis voluntatis Scholastici excogitarunt.
cccxi
Male ergo et ignoranter Damasceni documentum, intellectui
Augustiniano contextum est, quoniam non conveniunt, sed di-
versa, non autem adversa protulerunt.
cccxii
Cum Damaschenus in loco citatae authoritatis duplicem
prima fronte recipiat intellectum: denuo ignaviter pro dubiae
quaestionisbu explicatione seu decisione inducitur, quoniam cer-
ta non ambigua allegari testimonia debent.396
cccxiii
Praemissa adeo firmatur/ quod alter intellectuum/ Schola-
sticae interpretationi non modo non consonat, sed ad-
versatur.
cccxiiii
Liberum arbitrium, cum sub peccato captivum ducatur peccati
dominium patiensbv, tentationes pati, eis consentire, et semper
peccare cogitur.
cccxv
Per illud. »Noluit benedictionem et elongabitur ab eo.«397 per
illud »spiritus vadens et non rediens.«398 per illud: »inducam super
eos mala«
/ a »quibus exire non« possunt.399 Educ de necessitatibus
meis animam meam400, ille oravit qui hoc cognovit.
cccxvi
Nec obstat/ quod omne peccatum est voluntarium, licet lib'erum' arb'itrium'
in necessitatibus positum, necessitetur cogaturve, tamen ne-
cessitates ille fuerunt voluntariae.
cccxvii
Hoc nondum in scripturis intellexerunt/ nec in Augu'stino'
inspexerunt/ qui sunt Wittenbergensium audaces adver-
sarii. Exclusores nostri.bw401
cccxviii
Bona vulgaria, novo licet vocabulo. pietatis opera na-
turalis/ sunt peccata apud Theologos apertissima/ patet ex
premissis de S'ancto' Petro.402BuchsymbolD4r
cccxix
Peccatores malos/ deum intelligere posse/ sed et graviusbx
peccare/ fatemur.403
cccxx
Fucatae et pictae infidelium virtutes/ licet sint peccata/ non tamen
sunt indiscriminatim crimina.404
cccxxi
Liberum arbitrium nisi fuerit per Christum liberatum: non est in-
differens/ nec ad gratiam se reflectere/ vel vertere valet.
cccxxii
Si homo per li'berum' ar'bitrium' potest facere quod vult/ quomodo veritas
illius iusti subsistet/ »non quod volo« bonum/ »sed quod« odio
malum/ »facio.«405
cccxxiii
Opera quae fiunt secundum divinam gratiam/ fiunt secundum mi-
sericordiam: gratia enim et misericordia identificantur.
cccxxiiii
Doceri petit/ Si dum omnia fecerimus sine charitate/ attamen
nihil fecimus406/ quomodo absque charitate imperfecte pre-
cepta impleamus/ Cum imperfecte facere/ est utique facere.
Ubi manet auctoritas Christi/ »Sine me nihil potestis fa-
cere.«
407
cccxxv408
Certe ineptissima illa est questio: et vere anilis, habensby
in pectore vulnus/ quare non salvat nos verbo? qui
creavit omnia verbo? cum sit verissimum. quod deus suo verbo
sine meritis: nos salvat: nostris.409
cccxxvi410
Deus non mutat poenam aeternam in aliam temporalem/ quam poe-
nitentiam illam perpetuam i'd est' totabz vita faciendam, in iudicio
perpetrati admissi/ et decreto condemnationis.
cccxxvii
Ad dimissionem peccatorum: homo nihil agere debet:
nisi vere penitere. quod si fecerit. nihil est quod deus puniat.411
cccxxviii
Nisi frater meus412 sit propheta a deo destinatus/ ut cor-
rigat Ezechielem et alios prophetas〈.〉
cccxxix
Deus per Ezechielem dicit/ »Si«» impius egerit poenitentiam ab omnibus
peccatis suis quae operatus est.«
»omnium iniquitatum eius quas opera-
tus est non recordabor.«
413
cccxxx
Si deus/ acta poenitentia: peccatorum non vult recordari/
nos doceat idem bonus frater vel suus praeceptor414/ si poena
temporali/ aeterna dimissa/ deus peccata plectit/ an non
sit recordari peccatorum? probabiliter.BuchsymbolD4v
cccxxxi
Et Esaias dicit, »Ego sum« »qui deleo iniquitates tuas propter
me«
(non dicit propter pecunias) et memor non ero: tu
autem memor esto〈.〉415 Memor esto. per confessionem.416 memor
esto redimens ea elemosynis, da elemosynam et omnia
munda erunt.417
cccxxxii
Hieronymus/ »Propter me: quia misericors et paciens
et multarum sum miserationum/«
non propter nummorum
sonum418/ quoniam si indiguero. non dicam tibi etc. Et propter me:
ut scias non ob meritum tuum. sed propter meam clementiam.419
cccxxxiii
Vere poenitere quid sit/ Ezechiele propheta et Cy-
priano420 gloriosissimo martyre maioribus et precepto-
ribus discamus: qui dicunt, »Si« »poenitentiam ab omnib'us'
peccatisca suis«
egerit, »et custodierit« omnia »praecepta« dei:
»et fecerit iudicium et iusticiam/ vita vivat.«421
cccxxxiiiicb
Augustino et Ambrosio doctoribus/ Qui vere
poenitet/ ipse sibi displicet/ »omnia« »adversa habet«/ »ipse sui
accusator/ ipse sui testis/«
»ipse se perurget et stimulat«, nec
invenit quo fugiat/ hoc bone est »mentis«/ »vulnus sentire
peccati«
/ quod si quis non sentit immedicabilem habet egritu-
dinem.422
cccxxxv
Qui ita poenitet: et peccatum suum contra se in suum
conspectum semper evocat:423 iudicat atque damnat. foelix
ibit in patriam, nec post mortem in purgatorio futuros
pacietur cruciatus: licet bene moriendo peccet〈.〉
cccxxxvi
Dummodo peccatum: in poenitentia sua, inutili diluat. con-
fidenter dicendo: »Amplius lava me ab iniquitate mea«:
»quoniam iniquitatem meam« »cognosco«424. O domine quia misericors es425
et ego inutilis in penitentia mea deficere me i'd est' peccare
cognosco: et ipsum peccatum iudico: noli me iudicare:
sed tantum lava.
cccxxxvii
Si non laveris me: partem tecum non habebo:426 qui dix-
isti, »age penitentiam«427 et amplius »noli peccare.«428
cccxxxviii
Quamquam secundum sacras scripturarum auctoritates in ve-
raciter poenitente: quod denariorum sono redimi debeat:
comperias nihil,429 tamen de indulgenciiscc nihil concludo:430
nec eas ut divulganturcd approbo. Sed improbare teneor,BuchsymbolE1r
ob id quod opimas hominum exuvias/ non animas hominum di-
ligunt atque pelliciunt431/ et iudicium octennio extremum futurum sciunt
ac docent quod Christus Apostolorum non esse disseruit.432
cccxxxix
Dubito an ecclesiace velit suas iniurias et inobedientias
vel rebelliones post remissam transgressionis obligatio-
nem vindicarecf:433 aut suspendere: donec prevaricator ad ec-
clesiae decretum per pecunias vel bona opera se redemerit.434
cccxl
Dubito etiam, an ecclesia: remissis iniuriarum obligationibus:
poenas exigere possit.435 arg'umentum'. l'ege' »Si unus« § »Si pactum«. ff.436 »de pac'tis'«437:
iuncto c. i. »de no'vi' ope'ris' nunc'iatione'«438: Canones iudicium legum imitantur.439
cccxli
Hoc arbitror veritati consonare quod quilibet sacerdos
(nullo prelato dempto) suo subdito petenti sibi remitti,
et culpas et penas remittere tenetur.440
cccxlii
Quod si non fecerit: existimo subditum/ praecepto etiam
disculi domini ligari.441 Per ista tamen nihil volo de indulgenciis
contra prelatos catholicos dixisse.
cccxliii
Peccat tamen prelatus non dimittens.442
cccxliiii443
Ad confutandas novas/ quamquam indoctas/ cuiusdam: con-
clusiones: ultra ea que in principio scripsimus, quibus
denique novitas illa fracta et comminuta videtur. pro Wit-
tenburgensium Apologia/ suppositas conclusiones tra-
ctabimus.444
cccxlv445
Non inficiamur Ro'manum' Pon'tificem' novas condere leges: item
dispensare: et plene interpretari posse.
cccxlvi
Ubi vero aperte Dominus, vel eius Apostoli diffinierunt,
ibi Ro'manus' Pon'tifex' non novam dare legem/ sed potius usque ad
animam et sanguinem confirmare debet. textus est rotundus
in. c. sunt quidam. xxv. q. i.446 quo non dabitur glosella for-
cior, Non obstant que in glo'ssa'447 et deinde aliis448 tanguntur.
cccxlvii
Usque, in eo textu/ non capitur exclusive/ sed ut aiunt
inclusive.
cccxlviii
Si Ro'manus' Pon'tifex' quod docuerunt Apostoli et Prophete:
destruere niteretur: non sententiam dare/ sed magis errare
convinceretur. Ita Urbanus Papa in d'icto' c. »sunt quidam«449,
in quo videat garrulus frater: si bene adulatus sit Ro'manum'
Pon'tificem'450 cuius antecessor contrarium dixit.BuchsymbolE1v
cccxlix
Hereticus est quicumque aliter scripturam intelligit/ quam sen-
sus Sancti spiritus efflagitat. xxiiii. q. iii. »heresis« secundum Hiero'nymum'〈.〉451
cccl
Hereticus est/ qui alicuius temporalis commodi: utpote
pecuniae vel vani honoris: aut defensionis sui erroris/
principatusque sui gratia: novas opiniones: potissimum
sacrae Bibliae difformes/ gignit. Aug'ustinus' de uti'litate' credendicg c. i. xxiiii〈.〉
q. iii. hereticus.452
cccli
Populus autem simplex: qui huiusmodi predicatoribus cre-
didit/ imaginatione quadam veritatis illusus est.453
ccclii
Qui falsa credit/ hereticus est Aug'ustinus' quaestionum evan'gelii' secundum
Matth'aeum' c. xi.454
cccliii
Hereticus est, et extra ecclesiam animo existit, licet corporaliter
intus videatur: qui falsa credit (multo magis qui semi-
nat)455 de aliqua parte doctrinae/ ad edificationem fidei perti-
nente/ multosch tales ecclesia portat Aug'ustinus' ibidem.456
cccliiii
Hereticos illos: qui ita falsitatem sententiae suae defendunt:
ut intentam faciant multitudinem/ ecclesia pellit, eliminatque.
Aug'ustinus' ubi supra.457
ccclv
Non loquitur Aug'ustinus' de doct'rina' scholasticorum et humanis
inventis458/ sed de canonicisci/ hoc est Biblicis.
ccclvi
Pseudoprophetas: eos arbitramur: qui aliter scriptura-
rum verba accipiunt/ quam spiritus sanctus insonuit. xxxvii. d.
»vino«459 secundum Hieron'ymum'〈.〉
ccclvii
Quamvis in divinis scripturis multa sint verba, que ad
eum sensum trahi possint, quem unusquisque sponte pre-
sumpserit. Attamen »lex dei« »non« debet »secundum propriam ingenii«
virtutem seu »intelligentiam« legi vel doceri. xxxvii. d. »relatum«
secundum Cle'mentem' Ro'manum' Pon'tificem'〈.〉460
ccclviii
Quod Wittenburgenses: ex ipsis scripturis capere
veritatis sensum instituerunt, et bene secundum prophetica:
Apostolica et Pontificia decreta. Non extraneum querenBuchsymbolE2r
tes intellectum.461 Ob id illi, qui suo spiritu/ et Aristotelico ad-
miniculo ipsas interpretantur/ eos hereticos esse invul-
gant.
ccclix
Qui dicit: quod sancti patres ecclesiastici dixerunt/ et
non retractarunt, temeritatis argui non potest. Secundum
Inno'centium'462 quem Philipp'us' Deci'us'463 patrem veritatis vocat.464
ccclx
Hoc est optimum Ro'mani' Pon'tificis' dictum nostrumque munimentum
et calybeus thorax. male enim arguitur hereseos: qui teme-
rarius non est.
ccclxi
Licet pecuniarum aucupes et questores opum diligentissimi:
contra nos se triumphasse glorientur465/ hoc tamen affirmant si-
cut caetera falsa quae scribunt, et multas in iure Canonico
ineptias conficiunt.466
ccclxii467
Non est hereticus/ qui curat: Ne innocens criminis (lu-
po ululante et in suum tribunal lacerandum agnum evocante)
in locum non tutum, et ad inimicum perveniat iudicem.468
ccclxiii
Offerre etenim secj ad tormenta vel forsan mortem per vio-
lentiam, non per iusticiam/ aut in hostium sinu se reponere: ab-
horret natura/ humana fugit ratio. hec iure et laudabi-
liter recusantur Cle'mentina' pastoralis: »de re: iudi'icata'«:469
ccclxiiii
Citatio etiam neglectis seu contemptis premissis non arc-
tat. per alleg'atam' Cle'mentinam' pastoralis.
ccclxv
Idcirco laudandus est princeps:470 qui curat ne rapaci lu-
po/ agnus commendetur, aut in leonis fauces veniat; ad
hoc etiam quemlibet christianum obnoxium dicimus.
ccclxvi
Non est hereticus/ is: quem inimicus suus hereticum cri-
minatur, sed qui legibus decernentibus/ hereseos crimen
incurrit seu admittit.
ccclxvii
Non est dubium quin hereticorum bona ipso iure vel
facto/ sint confiscata: Attamen confiscatio ipsa: antequam senten-
tia admissi criminis/ fuerit promulgata: non habet exe-
cutionem, nec sortitur effectum. c. cum secundum leges de here'ticis' vi.471
ccclxviii
Nec est dubium hereticos: anathemati subiacere, et
excommunicatos esse sed male infertur ex textibus.472BuchsymbolE2v
ccclxix
Quantumcumque tamen aliquis sit ipso iure vel facto a Ca-
none excommunicatus: non debet in publico evitari,
nisi lata sit sententia declaratoria super hoc: et pars citetur
ad videndum et audiendum se Canonis vel legis poenas
incurrisseck, vel ad allegandum et dicendum causas quarecl etc.473
ccclxx
Et est hodie quedam extravagans Martini quinti: edita
in concilio Constanciae: Quod excommunicati etiam no-
torii, non sunt de necessitate vitandi, ante publicationem
vel denunciationem.474
ccclxxi
Limitatur precedens/ nisi essent excommunicati pro
percussione personae ecclesiasticae, Haec exceptio regulam
extendit priorem.
ccclxxii475
Omnia iura canonica quae dicunt: ipso iure vel ipso
facto aliquem puniri confiscationecm bonorum vel quacumque
alia poena: non requirunt aliud quam declarationem iudicis
de commisso crimine.
ccclxxiii
Sed ante sententiam declaratoriam/ commissionis vel in-
cursionis ipso facto: poena non sortitur effectum/ sed stat
in suspenso.
ccclxxiiii
Est tamen talis excommunicatus ante declaratoriam, sed
non est contagiosus, sicut nec poena contagiosa.
ccclxxv
Donec fuerit declaratus: resultat effectus notabilis.
quod non erit evitandus in divinis et in communione: nec
in aliis tanquam excommunicatus〈.〉 Ampliatur: etiam a scienti-
bus excommunicatum talem de necessitate non debere
vitari.
ccclxxvi
Male idcirco: bonos christianos: hereseos accusat, et
impolite atque imperite: eorum fautores hereticorum (qui nec
tales sunt in veritate, Nec si essent, quod procul absit, ta-
les declarati sunt) pungit atque perurget, eis quidem (quibus
haereticorum genus semper fuit odiosum) infamiae suspi-
tionem, immo notam: nisi infra annum fecerint satis: iniiciens.
Quod facit, ut deficientibus ei sacris literis, homines vel
vano terrorecn: vel adulatione seducat.476BuchsymbolE3r
ccclxxvii
Possunt et hereticae pravitatis477 inquisitores: pravi atque
malevoli esse, ac hereseos crimine premi.478 legimus nimi-
rum pravos inquisitores novae constitutioni: Clemen'tinae' oc-
casionem prestitisse.479
ccclxxviii
Inquisitor hereticae pravitatis dum contra heresim
inquirendo procedit, non debet de fide catholica perco ce-
rebrosa et illegitima inventa, sed iuris documenta ne-
gocium sublatis amore et odio480 inchoare, et illud sacris
literis ac constitutionibus diffinire. seucp per legem dei de fide
disputare.
ccclxxix
Caetera ad aliam disputationem: aut potius ad librorum
editionem (non possunt enim tam ardua negotia brevibus et iner-
mibus conclusionibus diffiniri) reservamus.481
ccclxxx
Connexa et coherentia, iudicantur sicut ea quibus
connectuntur et coherent.


Salvo iure addendi minuendi et caetera huic certamini
necessaria faciendi. Item corrigendi: non literas sanctas seu cano-
nicas vel ecclesiam fidelium vulnerandi, sed errores maledicto
primi Adam obreptantescq detestandi dicturus. Delicta iuven-
tutis meae et ignoranciae meae ne memineris domine.482


Et protestatur prout est iuris: moris et stili Theologici, Insuper
se aliter non sensurum quam sacrosancta scriptura et catholica eccle-
sia docuerit, item et eius decreto obediturum sese. Insuper eos
qui non ex sacrosancta Biblia/ neque ex sanctorum patrum cano-
nisatis doctrinis irrigati sunt, sed semetipsos doctores et scri-
pturarum interpretes/ ita faciunt ut multas misere scriptura an-
gustias paciatur/ atque eos qui odio vel amore vehuntur483 tanquam
suspectos recusat et reprobatum iudicium declinat/ de quibus om-
nibus ac singulis protestatur, Subiiciens se et omnia sua prote-
ctioni, tuitioni atque defensioni Se'dis' Ap'ostolicae' etc.


Datae Wittenburge causa exercendi ingenii, Die vero ix,
Mensis Maii, Anno Domini, M,D,XVIII,

BuchsymbolE3v
Cum condalia484 vel conclusiones nostras, ita: at nec incon-
sulto: ediderimus, ut nonnullae eandem proferre sententiam vi-
deantur, Idcirco suppositos nobis placuit epilogos adiicere,
ne instituto nostro: aut conclusionum numero deesset particio.

ccclxxxi485
Deus omni eum recipienti, dat potestatem filium eius fieri.486
ccclxxxii
Deus »continuo et« indubitanter »quod suum est inspi-
rat, Si est qui recipiat«
.487
ccclxxxiii
Aug'ustinus' Si codex eius menda caret, quod non credimus/
liberius scripsit/ necessario dat quod suum est.488
ccclxxxiiii
Dei gratia nulli deerit, Si bonae monitioni voluntas
adhaeserit.489
ccclxxxv
Deus hominem vocat, secundum quod vocationi aptus
est et congruit.490
ccclxxxvi491
Deus sine nostra voluntate non operatur nostram
salutem.
ccclxxxvii
»Qui te creavit sine te: non te iustificat sine te.«
Ex illis veris et gratiae divinae testibus/ sed tamen contra
earundem continentiam, sequentes vulgo eliciuntur:
quibus securim gratiae obiectant.
ccclxxxviii
Ergo in nostra potestate est recipere Christum Deum〈.〉
ccclxxxix
Consequens est hominem ex se ipso se disponere
posse ut filius dei fiat.
cccxc
Ideo voluntas potest esse se ipsa/ quae recipiat/ quod deus
dare potest.
cccxci
Quamobrem infertur etiam ad auxilium generale, non discernens
bonos492, sed coadiuvans voluntatem ut dona dei capiat.493
cccxcii
Idcirco aptitudo et congruentia ad divinam vocatio-
nem ex homine est.
cccxciii
Ideoquecr voluntas requiritur ut previo actu occurrat.
cccxciiii
Ideo actus voluntatis precedit iustificationem Dei.494BuchsymbolE4r
cccxcv
Quae sunt false et ex mente premissarum septem minime
colligibiles.
cccxcvi
Primae495 inest illa496, Nemo recipit Christum nisi tractus a
patre497, et haec, »non vos me elegistis etc.«498
cccxcvii
Secundae499 ista/ »eratiscs longe« et »facti estis prope in sang-
uine Christi.«
500
cccxcviii
Et illa, »Israel« sectando »legem iusticiae/ in legem iusticiae
non pervenit.«
501
cccxcix
Immo et haec/ homo non potest datam gratiam ex suis
viribus custodire.502
cccc
Quarte.503 »Tota die expandi manus meas ad populum non
credentem«
504/ iuncta hac/ »palam apparui his qui me non in-
terrogabantct
505
cccci
Quintae506, Haec auctoritas »cuius vult« miseret, »et quem vult
indurat.«
507
ccccii
Sextae508 ista. »Sine me nihil potestis facere«509/ et haec auctoritas
»Dominus dabit benignitatem, et terra nostra dabit fructum suum.«510
cccciii
»Non« fit »sine voluntate«511, hoc est non extra.512
cccciiii
»Non« fit »sine voluntate«, quia deus facit velle et operatur
velle.513
ccccv514
Opera hominis extra cugratiam factacu sunt peccata, mendacia,
vanitates.
ccccvi515
Aliud est operari secundum hominem, aliud secundum Deum,

Habes candide lector: Conclusiones CCCCVI,
quas lege: et me dilige, atque foeliciter vive,

Impress'um' Wittenburgii per Ioannem Viridimontanum,
Anno salutis, M,D,XVIII,cv

aA u. B Wittenburgensis. A bevorzugt die Schreibweise Wittenburg'ensis', während B sonst meist Wittenberg'ensis' liest.
bSic. Zum Problem der Thesenzählung s. Einleitung.
cB Domini Andreae Carolostadii et archidiaconi Wittenbergensis ccclxx et apologeticae conclusiones pro sacris litteris et Wittenbergensibus compositae. Zur Transkription der Titel von A und B s. Einleitung.
dfehlt B
evom Editor verbessert für q: A; q. B – Der Ausdruck e. q. wäre die übliche juristische Abkürzung für »eadem quaestione«; da jedoch das c. ego solis in der von Karlstadt davor erwähnten »distinctio« (!) steht, wird e. d. konjiziert.
fvom Editor verbessert für si A, B – Jedoch scheint obige Verbesserung notwendig, um einen im Kontext sinnvollen Satz zu erhalten.
gdecipi B
h-hfehlt B
iloc. B
jAug. B
kvom Editor verbessert für notissimom
lvom Editor verbessert für auctortatiem
mvom Editor verbessert für absurdttas
nzur Auflösung im Genitiv vgl. KGK 064 (Textstelle): argumentum dicti Aug.
oQuando B
pvom Editor verbessert für eccless A; ecclesiis B
qvom Editor verbessert für destinct:
rxxv. B – Das zutreffende Kapitel ist verbessert, da Karlstadt es in KGK 064 (Textstelle) richtig angibt.
svom Editor verbessert für Chaneneus
tfehlt B
u-uferia a secunda B
vrogant B
wZur Schreibweise des Namens Tetzel bei Karlstadt vgl. Karlstadt an Spalatin (21. 5. 1518), KGK 082.
xvom Editor verbessert für alchimisticos
yIn A fehlt These Nr. 87. Jedoch ist kein Zählfehler anzunehmen, da die Zählung ab These 88 ungestört bis zum Ende durchläuft. Vielmehr dürfte beim Seitenumbruch von B1r zu B1v durch ein Versehen des Setzers die These 87 ausgefallen sein. B verbessert hier nachträglich, indem die in A als Nr. 88 gezählte Th. als Nr. 87 gezählt wird usw., so dass B ab Th. 88 bis zum Schluss eine um die Zahl 1 verminderte Zählung aufweist.
zdebere B
aavom Editor verbessert für suffrageretur
abvom Editor verbessert für peStatt der unverständlichen Abkürzung pe, die als Druckfehler zu betrachten ist, wurde fi. verbessert, da das Zitat aus dem letzten Satz des von Karlstadt angegebenen Kapitels stammt. Stellen angegeben mit dem Zusatz ad fi'nem' finden sich öfter bei Karlstadt. Vgl. z. B. KGK 064 (Textstelle), KGK 064 (Textstelle), KGK 064 (Textstelle), KGK 064 (Textstelle), KGK 064 (Textstelle), KGK 064 (Textstelle) u. ö.
acvom Editor verbessert für vider A; videt B
adconce. B
aevom Editor verbessert für respodere
afDiese Konjektur entspricht dem Text des Brev. Herbip. (1509) und anderer liturgischer Formulare.
agad B
ahaedificat B
aivom Editor verbessert für temporalta
ajvom Editor verbessert für purget
akEck, Defensio (Greving), 42 konjiziert unzutreffend De pecc'atorum' me'ritis', was Kähler, Karlstadt, 56* Anm. 5 korrigiert hat.
alfehlt B
amvom Editor verbessert für mala
anplantaveris B
aovom Editor verbessert für effectumVerbesserung nach dem Brev. Herbip. (1509) h. und anderen liturgischen Formularen. Auch sachlich ist hier affectus, nicht effectus supplicandi vorauszusetzen.
apvom Editor verbessert für fertilemZur Verbesserung vgl. These 172: in feriali collecta.
aqvom Editor verbessert für mentisVerbesserung nach dem Brev. Herbip. (1509) h. und anderen Formularen.
arEck, Defensio (Greving), 59 liest octa'vis'. Unsere Auflösung oct'ava' folgt den Einzelausgaben der Thesen gegen Eck (KGK 088 (Textstelle)).
asvom Editor verbessert für celebrariDie Verbesserung hat Eck, Defensio (Greving), 59 vorgeschlagen, zur Begründung s. die Erläuterung der Stelle.
atvom Editor verbessert für destituis
auvom Editor verbessert für boloquitur
avfehlt B
awvom Editor verbessert für cxxvii
axvom Editor verbessert für insanuisse
ayvom Editor verbessert für prevaricaones
azA per f: mit einem kleinen Spatium zwischen per und f:, so dass – wie oft in A – allein aufgrund des Satzspiegels sowohl Zusammen- als auch Getrenntschreibung in Frage kommen könnte. Entsprechend lesen B (und die Zeugen der Einzelausgabe der Thesen 102–213 gegen Eck: KGK 088) per f.; Eck, Defensio (Greving), 75 Anm. 4 schlägt als Auflösung per f'eritatem' vor (vgl. dazu Eck, Defensio (Greving), 80,15). Auch die Auflösung perf'ectius' wäre entsprechend Karlstadts Aufforderung in der nächsten These, Eck möge apertius reden, denkbar. Da Eck im folgenden Textabschnitt mit einem brüllenden Löwen verglichen wird, der die Wittenberger verschlingen will (1 Petr 5,8), könnte der ironische Kontrast veritas / feritas angedeutet sein.
ba-bavom Editor verbessert für etsi
bbvom Editor verbessert für neDie Verbesserung ergibt sich aus These 93, vgl. These 272.
bcvom Editor verbessert für dixbolo
bdvom Editor verbessert für eis
bevom Editor verbessert für notaKonjektur nach Th. 279.
bfvom Editor verbessert für privationisVerbesserung nach dem Wortlaut des Zitats in der Amerbachschen Ausgabe der Werke Augustins (Augustinus, Libri (1506) 10, fol. q3r = PL 42, 1220), s. Erläuterung zur Stelle.
bg A.
bhquam B
bivom Editor verbessert für Suustinebitur
bjNec B
bkvom Editor verbessert für blasphamem
blA Sine li:ar:, was in B vulgär als Sine liberum arbitrium (Akkusativ!) aufgelöst ist. Doch verwendet Karlstadt sine richtig mit Ablativ, vgl. Thesen 88 und 324.
bmvom Editor verbessert für viciatur A; vitiatur B
bnfehlt B
bovom Editor verbessert für sempe
bpvom Editor verbessert für librra
bqvom Editor verbessert für oro
brdieselbe Schreibweise im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
bsvom Editor verbessert für xxxiii.Korrektur nach Th. 357.
btvom Editor verbessert für ccciiiA versehentlich ccciii statt cccviii.
buquaestioni B
bvvom Editor verbessert für patens
bwVor Exclusores nostri ist in A und B ein weites Spatium, so dass diese Worte, deutlich von der These abgesetzt, auf der Mitte der Zeile zu stehen kommen.
bxgratius B
byhabent B
bztotam B
cavom Editor verbessert für bus peccatis
cbvom Editor verbessert für ccccxxxiiiiA irrtümlich ccccxxxiiii statt cccxxxiiii.
ccvom Editor verbessert für indulgeciis
cdvom Editor verbessert für divulganter
cevom Editor verbessert für eccesia
cfvom Editor verbessert für vindicar
cgvom Editor verbessert für tre.
chvom Editor verbessert für multas
cicononicis B
cjsed B
ckvom Editor verbessert für incurrrisse
clvom Editor verbessert für quere A; quaere B
cmvom Editor verbessert für confuscatione A; coufuscatione B
cnvom Editor verbessert für tetrore
copar B
cpvom Editor verbessert für sed
cqobrepantes B
crIdeo B
cserratis B
ctinterrogabat B
cu-cugratiam in facta B
cvfehlt B – Dort folgt auf die Thesen die Defensio Karlstadts.

1Vgl. Erasmus, Adagia (1508), fol. 98v–99r: Palinodiam canere (ASD II-2, 859).
2Johannes Eck (1486–1543).
3Durch Vermittlung des Nürnberger Rechtsgelehrten Christoph Scheurl (1481–1542), von 1507 bis 1512 an der Wittenberger Universtität als Dozent tätig, war eine Kontaktaufnahme zwischen Eck und den Wittenbergern in die Wege geleitet worden; vgl. Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 376.
4Martin Luther (1483–1546).
5Nikasius Claji aus Herzberg (um 1490–1552).
6Zur Herkunft dieser Regel vgl. Karlstadts Augustinkommentar: »Adverte quod dictum doctoris debet intelligi secundum textum allegatum, Bar'tolus' in l'ege' 〈quae incipit:〉 Non solum 〈debitore, in〉 § ›〈Si〉 liberationis‹ ff. 〈= in libro Digestorum sub titulo〉 de lib'eratione' leg'ata', quod dictum non est spernendum, quia utilissimum theologiae studiosis.« (KGK 064 (Textstelle)). Dieselbe Regel wiederholt Karlstadt in seiner Defensio (KGK 090 (Anmerkung)). Er beruft sich auf Bartolus de Saxoferrato (1314–1357) Infortiati (1511), fol. 95va, ad D. 34,3,7,4: »[…] glossa ista non bene dicit, cum debeat intelligi secundum legem quam allegat.« Vgl. Kähler, Karlstadt, 18 Anm. 3.
7Augustinus (354–430).
8Gratian († ca. 1150).
9Hieronymus (ca. 347–419/20).
10Ambrosius (339–397).
11Von den drei bis 1518 erschienenen, inhaltlich übereinstimmenden dreibändigen Ambrosiusausgaben (Basel 1492, 1506 und 1516) hat Karlstadt die letztere in Basel bei Adam Petri 1516 gedruckte benutzt (Ambrosius, Opera (1516)). Das ergibt sich aus einer Reihe genauer Fundortangaben im Augustinkommentar (vgl. z. B. die Angabe KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)). In unserer These hat Karlstadt den zweiten Band der genannten Ausgabe im Auge, der folgende Schriften enthält: Expositio in: Psalmum CXVIII, Expositio in: Evangelium secundum Lucam und den sogenannten Ambrosiaster, d. h. einen pseudo-ambriosianischer Kommentar zu den Paulusbriefen (Ambrosius, Opera (1516) 2). Gegen einen Teil dieser Schriften hat Karlstadt offenbar inhaltliche Bedenken und schlägt daher einen harmonisierenden Ausgleich mit Hilfe der übrigen Schriften vor. Möglicherweise drückt sich hierin ein Empfinden für die Spannung zwischen Ambrosius und dem noch als echt angesehenen Ambrosiaster aus. Doch deutet Karlstadt auch in Th. 49 und Th. 45 vorsichtige Distanzierung von Ambrosius an. Dass er seinen in Th. 8 gemachten Vorschlag noch kaum in die Praxis umsetzt, zeigt sein Augustinkommentar, in dem alle drei genannten Schriften des zweiten Ambrosius-Bandes mehrfach zitiert werden (s. Kähler, Karlstadt, 126), dabei nur an wenigen Stellen in Verbindung mit Zitaten aus anderen Ambrosiusschriften. In unserer These sind die genannten Schriften allerdings nicht verwendet.
12Im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) findet sich eine Stelle, an der Karlstadt unter Berufung auf Augustin ausdrücklich von Cyprian (ca. 200/10–258) abrückt.
13Cassianus (ca. 360/65–432/35).
14Karlstadt zählt Gregor I. (um 540–604) hier unter die Kirchenväter, die in Wittenberg nicht in Frage gestellt werden dürften. Im Augustinkommentar (Anfang 1519) zitiert er Gregor häufig mit Zustimmung (s. Kähler, Karlstadt, 59* und das Register 132). Noch in seiner Appellation vom Oktober 1520 gehört Gregor zu den hervorragenden Kirchenvätern, die eine schriftgemäße Lehre vertreten und mit denen Karlstadt seine Übereinstimmung voraussetzt (vgl. Bubenheimer, Consonantia, Beilage 4, 298,157). Erst im Zusammenhang mit der Verwerfung religiöser Bilder (Januar 1522) ordnet Karlstadt Gregor den verwerflichen Päpsten zu. Vgl. Karlstadt, Bilder (1522), fol. 1r (= Karlstadt, Bilder (Lietzmann), 8,30–40).
15Karlstadt macht noch auf der Leipziger Disputation ausführlichen Gebrauch von Bernhard von Clairvaux (1090/91–1153), der ihm unangefochten zu den Kirchenvätern zählt. Benutzt hat er Bernhards Werke in dem bei Jean Petit 1513 in Paris veröffentlichten Druck (nicht Lyon 1515, wie Kähler, Karlstadt, 58* vermutet hat). Das ergibt sich aus den Blatt- und Kolumnenangaben, die sich im Augustinkommentar finden.
16Aug. bapt. 2,3,4: »Quis autem nesciat sanctam scripturam canonicam tam veteris quam novi testamenti certis suis terminis contineri eamque omnibus posterioribus episcoporum litteris ita praeponi, ut de illa omnino dubitari et disceptari non possit, utrum verum vel utrum rectum sit quidquid in ea scriptum esse constiterit, episcoporum autem litteras, quae post confirmatum canonem vel scriptae sunt vel scribuntur, et per sermonem forte sapientiorem cuiuslibet in ea re peritioris et per aliorum epsicoporum graviorem auctoritatem doctioremque prudentiam et per concilia licere reprehendi, si quid in eis forte a veritate deviatum est, et ipsa concilia, quae per singulas regiones vel provincias fiunt 〈= d. 9 c. 8; CICan 1, 171〉, plenariorum conciliorum autoritati, quae fiunt ex universo orbe christiano, sine ullis ambagibus cedere ipsaque plenaria saepe priora a posterioribus emendari, cum aliquo experimento rerum aperitur quod clausum erat et cognoscitur quod latebat, sine ullo tyfo sacrilegae superbiae, sine ulla inflata cervice arrogantiae, sine ulla contentione lividae invidiae, cum sancta humilitate, cum pace catholica, cum caritate christiana?« (CSEL 51, 178,11–179,2). Vgl. Th. 95. Da Augustin mit diesen Ausführungen die Berufung der Donatisten auf Cyprian und das von Cyprian geleitete Konzil von Karthago 256, das die Gültigkeit der Ketzertaufe verwarf, zurückweist, erfolgt Karlstadts Anwendung des Textes auf die Frage der Infallibilität des Konzils nicht ganz zu unrecht (Karlstadt, De canonicis scripturis (Credner), 355; vgl. das Zitat auch bei Bubenheimer, Consonantia, 68f.). Allerdings bezieht sich Augustin auf ein Provinzialkonzil, während Karlstadt vornehmlich das Generalkonzil im Auge hat.
17C. 25 q. 1 c. 6: »Sunt quidam dicentes, Romano Pontifici semper licuisse novas condere leges. Quod et nos non solum non negamus, sed etiam valde affirmamus. Sciendum vero summopere est, quia inde novas leges condere potest, unde Evangelistae aliquid nequaquam dixerunt […]. Si enim quod docuerunt Apostoli et Prophetae destruere […] niteretur, non sentenciam dare, sed magis errare convinceretur.« (CICan 1, 1008); vgl. auch unten zu Th. 344–348.
18C. 25 q. 1 c. 5: »Violatores canonum voluntarie graviter a sanctis Patribus indicantur, et a sancto Spiritu (instinctu cuius ac dono dictati sunt) damnantur, quoniam blasphemare Spiritum sanctum non incongrue videntur qui contra eosdem sacros canones non necessitate compulsi, sed libenter, ut premissum est, aliquid aut proterve agunt, aut loqui presumunt, aut facere volentibus sponte consentiunt.« (CICan 1, 1008).
19Aug. ep. 93,10,35: »Noli ergo frater, contra divina tam multa, tam clara, tam indubita testimonia colligere velle calumnias ex episcoporum scriptis […] quia hoc genus litterarum ab auctoritate canonis distinguendum est. non enim sic leguntur, tamquam ita ex eis testimonium proferatur, ut contra sentire non liceat, sicubi forte aliter sapuerunt, quam veritas postulat […].« (CSEL 34/2, 480,9–19) = d. 9 c. 9 (CICan 1, 18).
20Aug. ep. 82,1,3: »Ego enim […] solis eis scripturarum libris, qui iam canonici appellantur, didici hunc timorem honoremque deferre, ut nullum eorum auctorem scribendo errasse aliquid firmissime credam ac, si aliquid in eis offendero litteris, quod videatur contrarium veritati, nihil aliud quam vel mendosum esse codicem vel interpretem non adsecutum esse, quod dictum est, vel me minime intellexisse non ambigam. Alios autem ita lego, ut, quanta libet sanctitate doctrinaque praepolleant, non ideo verum putem, quia ipsi ita senserunt, sed quia mihi vel per illos auctores canonicos vel probabili ratione, quod a vero non abhorreat, persuadere potuerunt.« (CSEL 34/2, 354,4–15) = d. 9 c. 5 (CICan 1, 17).
21Johannes Gerson (1363–1429).
22Den Thesen 12, 14, 17f. und 20 liegt zugrunde Johannes Gerson, De examinatione doctrinarum, p. 1 consid. 5: »Iungatur huic considerationi duplex veritas […]. Prima, staret quod aliquis simplex non auctorisatus esset tam excellenter in sacris litteris eruditus, quod plus esset credendum in casu doctrinali suae assertioni, quam Papae declarationi; constat enim plus esse credendum Evangelio quam Papae; si doceat igitur talis eruditus veritatem aliquam in Evangelio contineri, ubi et Papa nesciret vel ultro erraret, patet cuius praeferendum sit iudicium. Altera veritas, talis eruditus deberet in casu, si et dum celebraretur illi se opponere, si sentiret maiorem partem ad oppositum Evangelii malitia vel ignorantia declinare. Exemplum Beatissimus dedit Hilarius. Unde, quamvis ab initio militantis Ecclesiae […] plus esset credendum auctoritati talis Ecclesiae quam Evangelio cuiuscumque, priusquam esset ab ea receptum vel auctorisatum, nihilominus post approbationem et autorisationem Ecclesiam quatuor Evangeliorum per dictam, plus esset credendum Evangelio, quam alteri cuicumque humanae auctoritati; non dicitur quam totius Ecclesiae, quoniam illa est auctoritas Dei et Evangelii, nec potest errare in Fide, lege stante.« (Gerson, Œuvres (Glorieux) 9, Nr. 456, 463).
23Matteo Mattesillani (* ca. 1375, † n. 1424); vgl. Bubenheimer, Consonantia, 106 Anm. 148.
24Gerson, De examinatione doctrinarum, p. 1 consid. 6: »Spiritus Sanctus in manifestatione veritatis intima, nec fallere nec falli potest; quemadmodum theologi fundant quod nec fidei, nec sensui litterali Scripturae subesse potest falsum; alioquin nihil auctoritatis ad credendum, nihil roboris ad persuadendum sibi subsisteret.« (Gerson, Œuvres (Glorieux) 9, Nr. 456, 463); ebd., p. 2 consid. 1: »[…] Scriptura nobis tradita est tamquam regula suffciens et infallibilis, pro regimine totius ecclesiastici corporis et membrorum, usque in finem saeculi.« (Gerson, Œuvres (Glorieux) 9, Nr. 456, 465).
25Aug. pecc. mer. 1,22,33: »Cedamus igitur et consentiamus auctoritati sanctae scripturae, quae nescit falli nec fallere […].« (CSEL 60,32,17f.). Auch von Karlstadt zitiert in Karlstadt, De canonicis scripturis (Credner), 319.
26X 5, 39, 28: »A nobis est saepe quaesitum, utrum, si aliquis excomunicatus […]. Nos […] breviter respondemus, quod iudicium Dei veritati, quae non fallit, nec fallitur, semper innititur; iudicium autem ecclesiae nonnunquam opinionem sequitur, quam et fallere saepe contingit et falli. Propter quod contingit interdum, ut qui ligatus est apud Deum apud ecclesiam sit solutus, et qui liber est apud Deum ecclesiastica sit sententia innodatus.« (CICan 2, 899).
27Unter »remissiones« versteht Karlstadt im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) die Anführung von Autoritäten bzw. Zitate aus anderen Autoren. Unter »doctores scribentes« sind demnach solche Autoren zu verstehen, die eigene Ausführungen zur Sache machen, unter »doctores remittentes« solche, die auf jene zurückverweisen.
28Mit »circumstantiae scripturarum« ist der Kontext einer auszulegenden Stelle gemeint. Näher im Augustinkommentar: »[…] in latentibus et dubiis testimoniis et sequentia et precedentia inspicimus; ex illis intelligentiam mediorum concludimus. Quoniam regula est […] quod scripturae circumstancia lucidat sententiam. hanc multis Augustini documentis in conclusionis quintae explicatione astruxi. […] Retenta autem regula, quod in ambiguis ad sequentia propter connexitatem eorum, quae eadem digessit intencio, conspicimus […].« (KGK 064 (Textstelle)). Demnach hat Karlstadt über die in Th. 23f. angeschnittenen hermeneutischen Fragen ausführlicher in den (verschollenen) Erläuterungen der 151 Conclusiones (KGK 062) zu Th. 5 gehandelt: »Inter 〈scil. dicta sanctorum〉 suffulta testimoniis praeferuntur, quae evidencioribus nitentur authoritatibus.« (KGK 058 (Textstelle)). Vgl. Kähler, Karlstadt, 11*. Karlstadts Regel über die hermeneutische Bedeutung des Kontexts liegt in erster Linie zugrunde Aug. div. qu. 69,2: »Solet circumstantia Scripturae illuminare sententiam, cum ea quae circa scripta sunt […] diligenti discussione tractantur.« (CCSL 44A, 186,49–51). Dabei dürfte er von Scotus, In IV Sent. d. 10 q. 1 n. 3 beeinflusst sein: »›Hoc est corpus meum. Hic est sanguis meus.‹ Et si haeretici vellent ista exponere, dicendo quod sint figurative dicta […] istud omnino est contra intentionem Salvatoris, quod patet ex Augustino 83 quaestionum. quaest. 69. ›Solet circumstantia Scripturarum illuminare sententiam?‹ Universaliter enim intellecus verborum Christi an loquatur figurative, an non, colligi potest ex praecedentibus vel consequentibus ibidem, vel ex aliis Scripturae locis.« (Scotus, Opera (Wadding) 8, 488); vgl. Finkenzeller, Offenbarung, 45. Scotus’ Ausführungen sind auch übernommen bei Biel, Lect. 39 D (Biel, Expositio (Oberman/Courtenay) 2, 87). Zum Verhältnis von These 23 und 24: Die Deutung einer Schriftstelle, die unter Berücksichtigung des Kontextes gewonnen ist, fällt nach Karlstadt nicht unter den sensus litteralis, wie das Nebeneinander von Th. 23 und 24 zunächst vermuten lassen könnte. Das ergibt sich aus Th. 25: Eine Exegese, die von der Intention des Autors her argumentiert, ist nicht Literalexegese im Sinne von Karlstadts Definition, da – wie bei Scotus und im Augustinkommentar gesagt – im Kontext die Intention des Autors erhoben werden kann. Außerdem handelt es sich bei dem Vorgang der Kontextexegese um colligere (s. Th. 273 und Scotus), was nach Karlstadt das Merkmal der nicht-literalen Interpretation ist (im Unterschied zu legere = Literalexegese, s. Th. 30ff.). Es ist klar, dass diese Unterscheidung keine Abqualifizierung der Kontextexegese bedeutet, sondern seinem Streben nach Präzision des Terminus litteralis entspringt. In diesem Sinne ist Th. 24 eine Ergänzung der in Th. 23 gegebenen Regel: Dem Wort eines Doktors gebührt auch dann der Vorrang, wenn seine Verwendung eines Schriftwortes eindeutig und unwidersprechlich aus dem Kontext als zutreffend erwiesen ist, obwohl es sich dabei nicht im strengen Sinn um Literalexegese handelt. Umgekehrt würde dann auch gelten: Ist eine Kontextexegese nicht eindeutig, so kommt dem Wort eines Doktors die besagte Verbindlichkeit nicht zu.
29Mit »priores conclusiones« bezieht sich Karlstadt auf seine 151 Conclusiones (vom 26. April 1517, s. KGK 058), zu denen er auch probationes verfasst hatte. Diese plante er in Druck zu geben (s. KGK 062). Die Apologeticae Conclusiones bezeichnet er im Unterschied zu jenen Erstlingsthesen als »posteriores conclusiones« (s. KGK 064 (Textstelle)).
30Karlstadt beruft sich auf den Tractatus electionum verioris opinionis, der mehrmals gedruckt worden war (erwähnt in den Literaturangaben bei Dolezalek, Lehre); s. Mattesilani, Tractatus (1493), fol. 8r–v: »Cum opiniones sint super aliquo inter doctores, glossatores vel alio modo scribentes, et dubitatur, que sit verior et que sit tenenda in iudicando et consulendo, concludendum est sic: quod aut consuetudo preeligit unam partem et illi est standum […]. Aut de hac consuetudine non apparet, et tunc aut textus clare invenitur pro una parte ita quod illi sufficienter responderi non potest et standum est illi opinioni, etiam si communis opinio foret in contrarium quod tamen raro invenies […]. Aut textus clarus non invenitur et tunc aut opinio est clare approbata per textum iuris canonici et illi standum est etiam in foro seculari et in terris imperii […]. Aut una 〈pars〉 non est clare approbata per ius canonicum et tunc aut sumus in materia in qua potest fieri extensio per idemptitatem rationis vel per maioritatem rationis vel de similibus ad similia vel per argumentum a contrario sensu. Aut est alia materia stricta in qua tales extensiones non possunt fieri, primo casu aut aliqua opinio approbatur liquide per aliquod ex illis argumentis ita quod sufficienter non potest responderi et puto standum esse potius illi opinioni, quam contrarie etiam si sit opinio contraria communis quod tamen raro invenies […]. Aut una pars clare non probatur per aliquos ex talibus argumentis supradictis et tunc aut clare apparet quod una opinio est communis et communiter tenetur et illi standum est […]. Aut non apparet que sit communis opinio et tunc eligenda erit illa que pluribus rationibus et argumentis adiuvatur quam alia […]. Aut una opinio non iuvatur pluribus et melioribus rationibus quam alia et tunc aut sumus in materia iuramenti et tenenda est illa opinio que vult iuramentum servari debere potius quam contraria nisi papa aliud declaret  […] aut sumus in alia materia et tunc eligenda est pars benignior […]. Secundo casu principali quando est materia stricta in qua non potest fieri extensio per idemptitatem rationis vel de similibus ad similia vel per argumentum a contrario sensu, quid iuris sit dic ut colligi poterit ex tractatu extensionis qui es alius et distinctus per se.« Vgl. Bubenheimer, Consonantia, 106f. Anm. 149 und 150.
31Johannes Gerson, De examinatione doctrinarum, p. 1 consid. 6: »Est autem sensus litteralis, non solum grammaticalis, sed nec stricte logicalis, verum ille quem spiritus sanctus principaliter intendebat, qui ex circumstantia litterae, cum causis dicendi et modis exponendi, magis patet. Unde generaliter in parabolicis locutionibus sensus litteralis est, non qui per verba, sed per res et facta designatur […].« (Gerson, Œuvres (Glorieux) 9, Nr. 456, 463).
32Aug. util. cred. 3,9: »In quibus tamen legis praeceptis atque mandatis, quibus nunc christianos uti fas non est, quale vel sabbatum est vel circumcisio vel sacrificia et si quid huiusmodi est, tanta mysteria continentur, ut omnis pius intellegat nihil esse perniciosius quam quicquid 〈ibi〉 est accipi ad litteram, id est ad verbum; nihil autem salubrius quam spiritu revelari. inde est: ›littera occidit, spiritus autem vivificat‹« (CSEL 25/1, 13,2–8) = Augustinus, Libri (1506) 3, fol. a4r.
33Aug. dial. 7: »Sensum vero non secundum se, sed secundum id quod significat verbum movet, quando per verbum accepto signo, animus nihil aliud quam ipsam rem intuetur, cuius illud signum est quod accepit […].« (Augustinus, De dialectica, 100,[13],4f.; PL 32, 1414).
34Karlstadts Aussage zu dem im Buchstaben sichtbaren Wortsinn, die ähnlich auch bei den Juristen häufig zitiert wird, geht auf das Wort des Ulpianus (170–223/8) in D. 28,4,1 zurück, das das Testamentsrecht betrifft: »Ulpianus libro quinto decimo ad Sabinum. Quae in testamento legi possunt, ea inconsulto deleta et inducta nihilo minus valent, consulto non valent: id vero quod non iussu domini scriptum inductum deletumve est, pro nihilo est. ›legi‹ autem sic accipiendum non intelligi, sed oculis perspici quae sunt scripta: ceterum si exstrinsecus intelliguntur, non videbuntur legi posse. sufficit autem, si legibilia sint inconsulto deleta sive ab ipso sive ab alio, sed nolentibus.« (CICiv 1, 831); vgl. Bubenheimer, Consonantia, 129 Anm. 233.
35Franciscus Accursius (um 1185–1263).
37Von den »antiqui scribentes« zitiert Karlstadt in Th. 31 Bartolus de Saxoferrato (1313–1357) und Angelus de Ubaldis (ca. 1327–1407).
38Dazu s. Ulpianus († 223) in D. 28,5,1,7 (CICiv 1, 833) und die von Karlstadt genannten Autoren.
39Zu »colligere ex coniectura« vgl. Oekolampad, Responsio (1526), fol. e3v: »Quod coniecturae, quibus colligitur Eucharistiam apud priscos non fuisse tantum miraculum, non sint evanidae.«
40S. o. zu Th. 28.
42Angelus de Ubaldis (1328–1407).
43Karlstadt zitiert in Th. 32–35 Aug. util. cred. 5,11: »cum autem et hoc sentimus, quod ille quem legimus […] cumulatissime sese habet veritas nec aliunde aperitur falsitatis locus. quod genus cum de rebus obscurissimis lectio est, rarissimum omnino est neque id mea sententia liquido sciri, sed tantummodum credi potest. quibus enim argumentis absentis vel mortui hominus voluntatem ita colligam, ut de illa iurare possim […]?« (CSEL 25/1, 16,5–12).
44Siehe zu Th. 32.
45Siehe zu Th. 32.
46Augustin, um eine Auslegung von Röm 9,10–29 gebeten, beginnt in Aug. Simpl. 1,2,2 zunächst damit, die dem ganzen Römerbrief zugrundeliegende Intention des Apostels festzustellen: »Et primo intentionem apostoli quae per totam epistulam viget tenebo quam consulam. Haec est autem, ut de operum meritis nemo glorietur. De quibus audebant Israelitae gloriari […]. Et multis locis hoc saepe testatur fidei gratiam praeponens operibus, non ut opera extinguat, sed ut ostendat non esse opera preaecedentia gratiam, sed consquentia […].« (CCSL 44, 24,12–25,1). Fundort und Funktion dieses Zitats ergeben sich aus dem Augustinkommentar (vgl. KGK 064 (Textstelle)) = Augustinus, Libri (1506) 4, fol. a5v. Danach handelt es sich in Augustins Ausführungen um eine aus dem Kontext der auszulegenden Stelle erhobene intentio, also um eine »intentio colligibilis«. Daran wird deutlich, dass Karlstadt es durchaus für notwendig hält, zur Erhebung der Verfasserintention den Kontext (circumstantia litterae) heranzuziehen, jedoch möchte er, um Eindeutigkeit des Begriffs litteralis bemüht, nur die intentio als literal bezeichnen, die einem Text unmittelbar wörtlich zu entnehmen ist.
47Siehe zu Th. 32.
48Aug. c. ep. Pel. 3,10,26: »Quapropter quisquis vel de anima vel de quacumque re obscura id adstruit, unde hoc quod verissimum, fundatissimum, notissimum est destruat, sive sit ille filius sive inimicus ecclesiae, aut corrigendus est aut cavendus.« (CSEL 60, 519,12–15).
49Karlstadt verweist auf die Probationes zu seinen 151 Conclusiones (vom 26. April 1517, KGK 062) und die hier zusammengetragenen Belegstellen aus den Kirchenvätern und Juristen.
50Karlstadts Begrifflichkeit (colligibilis, ad mentem gegenüber litteralis expressum; vgl. Th. 35f.) lässt sich ähnlich in der juristischen Hermeneutik belegen. So stehen z. B. bei Baldus die Begriffe mens (legis), colligere, sensus improprius den Begriffen sensus proprius bzw. propria significatio verborum gegenüber; s. Baldus de Ubaldis in C. 1 q. 14 c. 5: »regula est, quod stamus proprie significationi verborum […] Fallit, si alia apparet mens legis quae colligitur ex pluribus. Primo si sensus proprius continet iniquitatem: et tunc intelligimus secundum improprium et id est mens legis […].« (zitiert bei Horn, Aequitas, 29). Sicher ist Karlstadt von hier her beeinflusst. Allerdings sind die Begriffe sensus colligibilis/legibilis (vgl. Th. 45) in dem verfestigten Gebrauch als terminus technicus, wie er bei Karlstadt vorliegt, sonst nicht belegt.
51Bei Aug. corrept. 13,41 findet Karlstadt ein Beispiel für die Argumentation e contrario sensu: »Cum enim dicitur, ›Iudicium sine misericordia illi qui non fecit misericordiam‹Jak 2,13〉, manifestatur in his in quibus inveniuntur bona opera misericordiae, iudicium cum misericordia fieri, […].« (CSEL 92, 270,14–17).
52»Deus, a quo bona cuncta procedunt largire supplicibus tuis, ut cogitemus te inspirante quae recta sunt, et te gubernante eadem faciamus.« (5. Sonntag nach Ostern, collecta; Brev. Herbip. (1509) e., fol. XIIv). Karlstadt zitiert dieses Kollektengebet ebenso im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Anmerkung)). Das argumentum a contrario sensu, das man nach Karlstadts Meinung dem zitierten Gebet zwingend entnehmen könne, ist in Th. 170 wörtlich angeführt: »ergo nullum 〈scil. bonum〉 a nobis«. Im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)) ist diese Argumentation a contrario sensu näher dargelegt.
53Aug. pecc. mer. 1,35,65: »An vero et hoc quaesituri et de hoc disputaturi et tempus ad hoc inpensuri sumus, ut probemus atque doceamus, quomodo per propriam voluntatem, sine qua nullum vitae propriae potest esse peccatum, nihil mali commiserint infantes, qui propter hoc vocantur ab omnibus innocentes? […] Valeat aliquid ad se ipsam persuadendam ipsa evidentia; nam nusquam sic non invenio quod dicam, quam ubi res, de qua dicitur, manifestior est quam omne quod dicitur.« (CSEL 60, 65,146–27).
54Pred 7,21 Vg »Non est enim homo iustus in terra qui faciat bonum […].«. Karlstadt hat dieselbe Fassung im Lichtmess-Sermon vom 2. 2. 1518 (KGK 067), s. ebenso Luther, Disputatio Heidelbergae habita (WA 1, 357,28). Zur Deutung des Wortes bei Luther und Karlstadt s. Kähler, Karlstadt, 32*f. Parallelen bei Karlstadt Th. 61–63. Wieder aufgenommen in Th. 134.
55Vgl. 1. Mose 3,17f.; Text nach Bernhard; s. u. KGK 085 (Anmerkung). Vgl. ebenso Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
56Cass. conl. 23,11,2f.: »Vere enim lex peccati est, quam humano generi praevaricatio sui induxit auctoris, per illius noxam in quem lata est aequissimi iudicis illa sententia: ›maledicta terra in operibus tuis: spinas et tribulos germinabit tibi‹ […] haec […] est lex membris omnium inserta mortalium, quae repugnat legi mentis nostrae eamque a divino arcet intuitu, quaeque maledicta terra in operibus nostris post agnitionem boni ac mali cogitationum spinas coepit ac tribulos germinare, […].« (CSEL 13, 656,1–10) Im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) verweist Karlstadt nach seinen Ausführungen zu Pred 7,21 auf die zitierte Deutung Cassians von 1. Mose 3,17–19.
57Bern. SC 48,1,1: »›Sicut lilium inter spinas, sic amica mea inter filias.‹ […] Attende pessimum germen eius, cui maledictum est, terrae nostrae. ›Cum‹, inquit, ›colueris eam, spinas et tribulos germinabit tibi.‹ Donec ergo in carne est anima, inter spinas profecto versatur, et necesse patiatur inquietudines tentationum tribulationumque aculeos.« (SBO 2, 67,5–9). Im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) führt er bei der Auslegung von Augustins »nullum hominem hic viventem inveniri sine peccato« (Aug. spir. et litt. 2; s. KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)) sowohl 1. Mose 3,17f. nach Bernhard als auch – wie Th. 50f. – Jos 16,10 nach Gregor an. Die Verbindung mit Pred 7,21 ist auch hier hergestellt, indem Karlstadt auf seine Erklärung der Th. 135 der 151 Conclusiones (»Non est iustus in terra qui non habeat peccatum in spiritu«, KGK 058 (Textstelle); s. auch Kähler, Karlstadt, 32*) verweist. Es ist also anzunehmen, dass Karlstadt mit Th. 48–63 der Apologeticae conclusiones seine Erläuterungen (KGK 062) zu Th. 134–139 der 151 Conclusiones und die Ausführungen im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) wieder aufnimmt.
58Karlstadt übergeht hier Ambrosius’ Unterscheidung eines triplex mors, in deren Rahmen dieser auch eine Auslegung von 1. Mose 3,17–19 gibt: Ambr. exc. Sat. 2, 36f.: »[…] secundum scripturas autem triplicem esse mortem accipimus, unam, cum morimur pecccato, deo vivimus […]. Alia mors est vitae huius excessus […] cum anima nexu corporis liberatur. Tertia mors, […]. Ea morte non solum caro, sed etiam anima moritur: ›Anima enim, quae peccat, ipsa morietur.‹ Moritur enim domino, non naturae infirmitate, sed culpae. Sed haec mors non perfunctio huius est vitae, sed lapsus erroris. Una ergo est mors spiritalis, alia naturalis, tertia poenalis. Sed 〈non〉, quae naturalis, eadem poenalis; non enim pro poena dominus, sed pro remedio dedit mortem. Denique Adae peccanti praescriptum est aliud pro poena, aliud pro remedio, pro poena, cum dicitur: ›Quoniam audisti vocem mulieris tuae […] maledicta terra in operibus tuis […] Spinas et tribulos germinabit tibi‹ […].« (CSEL 73, 268f.). Karlstadt kann dieser Distinktion des Ambrosius grundsätzlich zustimmen, doch dürfte er die Auslegung von 1. Mose 3,17–19 hier übergangen haben, da Ambrosius »spinas et tribulos« als die von Gott für die Sünde aufgelegte Strafe versteht (mors poenalis), während Karlstadt die Stelle auf die bleibende Sünde des Gerechten deutet. In der Epitome (1519), fol. A4r, gibt Karlstadt die ambrosianische Distinktion zustimmend wieder, doch zeigt sich gleichzeitig auch wieder eine gewisse Distanz zu Ambrosius, indem Karlstadt den Begriff der mors poenalis bewusst verschärft; s. Karlstadt, Epitome (1519), fol. C4v: »Cui Ambrosii discrimen triplicis mortis repetitum adiungito, et admitte vel precario, omne peccatum esse mortificantem mortem. Ego enim dubia ita dono si quae sunt, ut mihi ius sit ea reposcere.«
59Jos 16,10. Vgl. dazu den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
60Greg. M. moral. 4,24: »Quid enim Chananaeus, gentilis videlicet populus, nisi vitium significat? Et saepe magnis virtutibus terram repromissionis ingredimur quia spe intima de aeternitate roboramur. Sed dum inter acta sublimia, vitia quaedam parva retinemus, quasi Chananaeum vivere in terra nostra concedimus. Qui tamen tributarius efficitur quia hoc ipsum vitium, quod subigere non possumus, ad usum nostrae utilitatis humiliter retorquemus; ut eo de se mens et in summis vilia sentiat, quo suis viribus etiam parva quae appetit, non expugnat.« (CCSL 143, 190,13–22). Bezeichnenderweise lässt Karlstadt weg, dass Gregor die im iustus verbleibenden vitia als »parva« bezeichnet.
61Paraphrase der zu Th. 51 zitierten Gregorstelle.
62Vgl. die in Th. 54 und 128f. genannte Stelle: Aug. c. Iul. 4,2,11: »[…] dicit apostolus, ›Condelector enim legi Dei secundum interiorem hominem‹. Haec delectatio profecto minuitur, quando etsi non ad explendam, certe ad oppugnandam carnalis concupiscentiam voluptatis, bellantis animus occupatur, et ita exercet gloriosa certamina, ut a delectatione intelligibilis pulchritudinis ipsis certaminibus avocetur. Sed quia in ista humana miseria peior hostis est cavenda superbia, ideo nimirum non penitus exstinguitur in carne continentium sanctorum ista concupiscentia, ut dum pugnatur adversus eam, periculorum suorum animus admoneatur, ne securus infletur, donec humana fragilitas ad tantam perfectionem perveniat sanitatis, ubi nulla putredo lasciviae, nullus tumor superbiae formidetur. Sic virtus in infirmitate perficitur: quia et pugnare infirmitatis est.« (PL 44, 741).
63Vgl. Phil 2,12 Vg »[…] cum metu et tremore vestram salutem operamini«. Zu Pred 7,21 (Vg »[…] Non est enim homo iustus in tena qui faciat bonum […].«) hat Karlstadt schon in Th. 137 der 151 Conclusiones ausgeführt: »Per hoc tamen peccatum deus non vult iustos esse damnabiles sed humiles.« (KGK 058 (Textstelle)); vgl. auch Kähler, Karlstadt, 32*.
64Siehe zu Th. 53.
65Aug. c. Iul. 4,3,28: »Est igitur aliquid in eius abdito altoque consilio, cur quamdiu vivimus in hac carne mortali, est in nobis contra quod mens dimicet nostra: est etiam propter quod dicamus, ›Dimitte nobis debita nostra‹ […]. Unde fit consequens ut mens bona magis sibi placeat, magisque se ipsa delectet, quam quaelibet alia creatura. Quam vero periculose, imo perniciose sibi placeat, cum per hoc tumescit typho et morbo inflationis extollitur, quamdiu non videt sicut videbit in fine summum illud et immutabile bonum, in cuius comparatione se spernat, sibique illius charitate vilescat, tantoque spiritu eius impleatur […] ideo factum est in loco infirmitatis huius, ne superbe viveremus, ut sub quotidiana peccatorum remissione vivamus?« (PL 44, 752) = Augustinus, Libri (1506) 8, fol. X1v. Vgl. Th. 186.
66Aug. nat. et gr. 27,31: »›Virtus in infirmitate perficitur‹ […] cetera enim vitia tantum in male factis valent, sola autem superbia etiam in recte factis cavenda est. Unde ammonentur illi, ne dona dei suae potestati tribuendo seseque extollendo gravius pereant quam si nihil operarentur boni, quibus dicitur: ›cum timore et tremore vestram ipsorum salutem operamini, deus enim est qui operatur in vobis et velle et operari pro bona voluntate.‹« (CSEL 60, 255,23–256,4).
67Mit den »alia nostra allegata« sind wahrscheinlich die im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) für die Auslegung von Phil 2,13 zusammengestellten Augustinstellen (oder eine entsprechende Zusammenstellung in den verschollenen Erläuterungen der 151 Conclusiones, KGK 062) gemeint. Von den hier angeführten Stellen kommen für Th. 53f. in Frage: Aug. nat. et gr. 27,31 (s. o.) und 32,36 (CSEL 60, 259,23–260,26); ders. gr. et lib. arb. 9,21 (PL 44, 894); ders. div. qu. 1,2,12 (CCSL 44A, 36, 318–325); ders. persev. 13,33 (PL 45, 1012f.).
68Greg. M. in Ezech. 1,9,2: »[…]ex omnipotentis dei gratia ad bona opera conari quidem possumus, sed haec implere non possumus, si ipse non adiuvat qui iubet. Sic Paulus cum discipulos admoneret, dicens: ›Cum metu et tremore vestram ipsorum salutem operamini‹, illico quis in eis haec ipsa bona operaretur adiunxit, dicens: ›Deus est enim qui operatur in vobis et velle et perficere pro bona voluntate.‹Phil 2,13〉 Hinc est quod ipsa veritas discipulis dicit: ›Sine me nihil potestis facere.‹ […] Sed sciendum est quia mala nostra solummodo nostra sunt; bona autem nostra, et omnipotentis dei sunt, et nostra, quia ipse aspirando nos praevenit ut velimus, qui adiuvando subsequitur ne inaniter velimus, sed possimus implere quae volumus.« (CCSL 142, 123,17–33). Vgl. Th. 157.
69Siehe Th. 49.
70Vgl. Ps 142(143),2 und Mt 6,12 (5. Bitte des Vaterunsers). Zugrunde liegt Aug. ep. 167,4,15 (zit. zu Th. 131, KGK 085 (Anmerkung)).
71Nach Aug. ep. 153,5,13 (u. zit. zu Th. 132, KGK 085 (Anmerkung)). Vgl. auch Defensio I, 19 (KGK 090 (Textstelle)). Parallel zu Th. 58–61 und 63 sind Karlstadts Ausführungen in Karlstadt, Auslegung Wagen, fol. E2v .
72Vgl. Lk 17,10 Vg »[…] dicite servi inutiles sumus, quod debuimus facere fecimus.«; vgl. den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
73Vgl. Jer 10,24 Vg »Corripe me Domine verumtamen in iudicio et non in furore tuo, […]«. Die Stelle ist bereits angeführt im Lichtmess-Sermon (KGK 067) in dem zu Th. 48 zitierten Zusammenhang.
74Vgl. Ps 102(103),13 Vg »[…] quomodo miseretur pater filiorum, misertus est Dominus timentibus se.«; vgl. Th. 108, wo Karlstadt auf Th. 60 zurückverweist.
75Vgl. nächste Anm. und 1. Kor 6,17 Vg »Qui autem adhert Domino unus spiritus est.«.
76These 61f. nach Aug. s. 351,3,6: »Quamobrem, in quantum Deo nostro fide, spe et charitate connectimur, et eum in quantum possumus, imitamur, non peccamus, sed filii Dei sumus: in quantum autem ex occasione carnalis infirmitatis, quia nondum morte resoluta, nondum resurrectione mutata est, motus reprehensibiles improbique subrepunt, peccamus.« (PL 39, 1542). Vgl. auch den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)). Das 2. Kapitel von De poenitentiae medicina = Aug. s. 351 ist auch im Augustinkommentar ausdrücklich genannt (KGK 064 (Textstelle)).
77Mit den »allegata nostra« sind die testimonia gemeint, die Karlstadt nach seiner Aussage (s. Augustinkommentar; KGK 064 (Textstelle)) in den verschollenen Erläuterungen der 151 Conclusiones (KGK 062) zu Th. 136–140 angeführt hatte. Eine entsprechende Zusammenstellung von Augustinstellen findet sich unten in Th. 128, wo auch die beiden in Th. 62 genannten Schriften aufgeführt sind.
78Aug. perf. iust. 8,18 (zu »taedia vel nimia gaudia«, zit. zu Th. 130, wo Karlstadt die Stelle direkt anführt) und , 16f. (CSEL 42,37,24–39,21). Zur Auslegung von Pred 7,21 und Ps 142(143),2 vgl. Th. 48 und 58. Augustins Schrift De perfectione iustitiae hominis ist für Karlstadts Ausführungen über Sünde und Buße zu den Apologeticae Conclusiones eine der einflussreichsten Schriften; auch an Stellen, wo er die Schrift nicht direkt anführt, ist ihr Einfluss zu spüren (vgl. Th. 122, 126, 128, 130, 137).
79Vgl. Phil 2,13 Vg »Deus est enim qui operatur in vobis et velle et perficere pro bona voluntate.«. In Anschluss an Aug. spir. et litt. 2,3, wo Phil 2,13 zitiert ist (CSEL 60, S.156,5–7), legt Karlstadt die Bibelstelle im Augustinkommentar aus (s. KGK 064 (Textstelle)); vgl. auch zu Th. 54. Dabei stellt er die hermeneutische Regel auf, die in Th. 3 wiederholt ist; s. o. KGK 085 (Anmerkung). In diesem Zusammenhang bedeutet die Regel also konkret, dass Aug. spir. et litt. 2 von Phil 2,13 her zu interpretieren ist.
80Zu den beiden Antithesen in Th. 61–63 (»in quantum – in quantum«) vgl. Augustin ep. 153,5,13 (zit. zu Th. 132, KGK 085 (Anmerkung)); vgl. auch Th. 134.
81Vgl. Pred 7,21 (s. Th. 48). Zur ganzen These vgl. den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
82»Praesta, quaesumus omnipotens Deus, ut familia tua, quae se, affligendo carnem, ab alimentis abstinet, sectando iustitiam, a culpa ieiunet.« (Montag nach dem 2. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. Lv). Ähnlich die Oratio am Samstag vor (!) dem 4. Fastensonntag (Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIXv).
83Siehe Th. 64.
84Vgl. Mt 6,12 Vg »et dimite nobis debita nostra sicut et nos dimisimus debitoribus nostris.«; die Textform »remitte« hat Karlstadt im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) aus Cypr. domin. orat. 22 (CCSL 3A, 103,403–405) zitiert und aus Aug. ep. 153,5,15: »Quicquid autem post eam, quae fit in baptismo, abolitionem omnium peccatorum in hac vita manendo peccamus […] non dolore sterili sed misericordiae sacrificiis expiatur. […] Quamquam etiam si ita viveremus, ut non esset, quare diceremus: ›Dimitte nobis debita nostra‹, quando nequitia purior animus esset, tanto clementia plenior esse deberet […].« (CSEL 44, 412,6–16).
86Diese auch im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) angeführte Stelle findet sich bei Aug. c. Iul. 6,13,40: »Gratia perfecte hominem novum facit; quandoquidem et ad corporis immortalitatem plenamque felicitatem ipsa perducit. Nunc etiam perfecte innovat hominem, quantum attinet ad liberationem ab omnibus omnino peccatis, non quantum ad liberationem attinet ab omnibus malis, et ab omni corruptione mortalitatis, qua nunc corpus aggravat animam. […] Sed ad illam quoque perfectionem quae speratur, eodem baptismate, quod hic accipitur, pervenitur. Non autem omnes filii saeculi filii sunt diaboli, quamvis omnes filii diaboli filii sint saeculi. Sunt enim etiam filii Dei, qui tamen adhuc filii sunt saeculi […].« (PL 44, 844). Karlstadt sagt, dass diese Stelle seinen Ausführungen nicht im Wege stehe, da das »simul bonus et malus« dadurch gewahrt bleibe. Siehe Th. 134.
87Vgl. zu Th. 73.
88Th. 68–76 liegen die berühmten (Karlstadt: »frequentatum«), gegen die Manichäer gerichteten Ausführungen Aug. c. ep. Man. 5 zugrunde, die wir in der für die folgenden Thesen notwendigen Auswahl zitieren: »Si ergo invenires aliquem, qui evangelio nondum credit, quid faceres dicenti tibi: non credo? Ego vero evangelio non crederem, nisi me catholicae ecclesiae conmoveret 〈Augustinus, Libri (1506) 4, fol. c3r: commoneret〉 auctoritas 〈= Th. 68〉 […] quia ipsi evangelio catholicis praedicantibus credidi. […] si ad evangelium te tenes, ego me ad eos teneam, quibus praecipientibus evangelio credidi 〈= Th. 70〉, et his iubentibus tibi omnino non credam. Quodsi forte in evangelio aliquid apertissimum de Manichaei apostolatu invenire potueris, infirmabis mihi catholicorum auctoritatem, qui iubent, ut tibi non credam: qua infirmata iam nec evangelio credere potero 〈= Th. 75〉, quia per eos illi credideram 〈= Th. 74〉. Ita nihil apud me valebit, quicquid inde protuleris. […] Sed absit, ut evangelio ego non credam. Illi enim credens non invenio, quomodo possim etiam tibi credere; apostolorum enim nomina, quae ibi leguntur, non inter se continent nomen Manichaei. In locum autem traditoris Christi quis successerit, in apostolorum actibus 〈= Apg 1,26〉 legimus: cui libro necesse est me credere, si credo evangelio, quoniam utramque scripturam similiter mihi catholica commendat auctoritas 〈= Th. 76〉.« (CSEL 25, 197,20–199,3). Karlstadt führt den ersten viel diskutierten Satz als mögliches Gegenargument (»opponitur«) gegen seine 12. These ein: Gegen jene These (ein Schrifttext kann sogar der Autorität der ganzen Kirche vorgezogen werden) könnte mit dem Augustinwort ein Vorrang der Autorität der Kirche über die Autorität der Schrift begründet werden. Zur Widerlegung des Einwands bietet Karlstadt im folgenden eine Exegese des zitierten Augustintextes, wobei er sich auch mit der Auslegung anderer Autoren auseinandersetzt. Karlstadt bemüht sich dabei, die sowohl durch Augustin als auch durch die 12. Th. aufgeworfenen Spannungen zwischen Schriftautorität und Kirchenväterautorität auszugleichen; s. bes. Th. 73. Trotzdem macht sich bei Karlstadt eine aus seiner polemischen Blickrichtung verständliche Tendenz bemerkbar, die Schriftautorität stärker zu betonen als dies in dem Augustintext der Fall ist. Dies führt in Th. 75 und Th. 76 zu einer auffälligen Veränderung des Textinhaltes (s. u.).
90Durandus de San Porciano (um 1275–1334), In III Sent. d. 23 q. 1 (zit. in: Posthumus Meyjes, Gerson, 301 Anm. 101); vgl. auch Bubenheimer, Consonantia, 148 Anm. 293.
91Scotus, Quodl. q. 14 art. 1 n. 5: »[…] credere possumus testimonio aliorum, etiam tam firmiter, ut illud credere dicatur apud eum scire: igitur magis possumus et magis debemus credere testi magis veraci, et adhuc magis communitati quam personae singulari: nunc autem Ecclesia Catholica est communitas maxime vera, quia illa maxime veritatem commendat, et mendacium repraehendit; igitur eius testimonio certissime credi potest. Et praecipue in illis in quibus illa plus damnat mendacium: puta de his quae sunt fidei et morum. Potest igitur ex natura sua, audita et intellecta communi doctrina Ecclesiae, firma credulitate assentire his, quae ipsa docet de fide et moribus. Inter quae principale est de Trinitate in Divinis. De ista credulitate acquisita videtur accipi illud ad Roman. 10 ›Fides ex auditu‹, scilicet sanae doctrinae Christi, de qua subdit: ›Auditus autem per verbum Christi‹. De ista etiam potest accipi illud Augustini contra epistolam Fundamenti, B.​: ›Ego‹, inquit, ›Evangelio non crederem, nisi me Ecclesiae Catholicae auctoritas compelleret‹. Sed ultra istam fidem acquisitam habemus fidem infusam […].« (Scotus, Opera (Wadding) 12, 352f.); vgl. Bubenheimer, Consonantia, 150 Anm. 296.
92Die teils zustimmende, teils ablehnende Haltung Karlstadts gegenüber Scotus findet sich noch 1519 in einem Brief Karlstadts an Spalatin: »Caeterum nescio, si D'ominatio' Tuae, Colendiss'imo' Patrone, occasione secundae questionis notae dederim. Si dedi, ex Scoto hausi, qui in quarto id dicit, et quanquam bene, non tamen ad bonum finem. In scripturis video poenam, quam Deus pro peccatis solvendam ingerit. At haec, […], est poena crucis.« (KGK 109).
93Vgl. Giovanni Antonio de San Giorgio (genannt Cardinalis Alexandrinus, 1439–1509), in d. 9 c. 8: »Nota quod canon novi et veteris testamenti recipit autoritatem ex confirmatione et approbatione ecclesie, ad quod facit, quod dicit Augustinus, quod evangelio non crederem nisi pro eo quod ab ecclesia est receptum. Nec per hoc debes concludere quod ecclesia habet maiorem autoritatem quam Christus, cum autoritas et potestas ecclesie sit a Christo; sed nisi ecclesia approbaret non haberemus certitudinem quod illa fuissent a Christo prolata aut in testamento veteri contenta.« (Johannes Antonius, Commentaria (1500), fol. d Iv). Man beachte, dass Alexandrinus diese Ausführungen zu d. 9. c. 8 »Quis nesciat« macht, also zu dem Text, den Karlstadt in Th. 12 zur Grundlage seiner ekklesiologischen Ausführungen gemacht hat. Dadurch wird auch die Bemerkung in Th. 68: »Ad conclusionem xii. revertendo« verständlicher.
94Die vorgeschlagene Auflösung ist ein Versuch, die nicht aus dem Dekretkommentar des Alexandrinus ableitbare Abkürzung »contra I. T.« zu erklären. Wenn unsere Auflösung zutrifft, so ist anzunehmen, dass Karlstadt die Th. 73. ursprünglich niedergeschrieben hat, ohne Johannes Tetzel (ca. 1465–1519) im Blick zu haben. Näheres s. zu Th. 344. Erst nachdem er kurz vor Beendigung der Thesensammlung Tetzels Thesen vom April 1518 erhalten hatte, dürfte er im Zusammenhang mit der daraufhin erfolgten Abfassung der Thesen 344ff. auch in These 73 die polemische Spitze gegen Tetzel hinzugefügt haben. So wird auch verständlich, dass man keine spezielle These Tetzels angeben kann, gegen die sich Th. 73 direkt wenden würde. Vielmehr dürfte die Bemerkung »contra I. T.« eine allgemeine Polemik gegen die in Tetzels Thesenreihe ungeschützt vorgebrachten papalistischen Aussagen darstellen, von denen sich Karlstadts eigener, gemäßigt papaler Standpunkt doch deutlich abhebt (s. zu Th. 14f.; in Th. 73 schließt sich Karlstadt selbst dem Dekretkommentar eines Papalisten an). Vielleicht hat Karlstadt Tetzels 1. These im Auge: »Docendi sunt Christiani, ex quo in Ecclesia potestas Papae est suprema et a solo Deo instituta, quod a nullo, puro homine nec a toto simul mundo potest restringi aut ampliari, sed a solo Deo.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 369). Allerdings braucht man in dieser These, für sich genommen, noch keinen Widerspruch zu der von Karlstadt zitierten Ausführungen des Alexandriners zu sehen. Vgl. ferner Tetzels 16.–18. These (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 372). Karlstadt hat wohl bei dem Dominikaner Tetzel eine ähnlich extreme Bestimmung des Verhältnisses von Schrift und Kirche vorausgesetzt, wie sie später Luthers dominikanischer Gegner Silvester Prierias offen ausspricht, Prierias, Errata (1520), fol. 232r: »[…] sed presulatus romani pontificis probatur eque firma ut evangelium Joannis, vel etiam firmiore, id est authoritate ecclesie que maior est quam scripture, dicente Augustino contra epistolam Fundamenti: evangelio non crederem, nisi me authoritas ecclesie catholice commoneret, ubi ecclesiam catholicam romanam dicit […].« . In einer solchen Deutung des Augustinwortes, die die Autorität der Kirche als größer bezeichnet als diejenige der Schrift, sah Karlstadt den Tatbestand erfüllt, von dem beim Alexandrinus die Rede ist, nämlich dass man der Kirche größere Autorität als Christus zuschreibe. Vgl. Luthers wohl auch polemisch überzeichnete Behauptung über Cajetan in den Acta Augustana (Oktober 1518), WA 2, 8,11 und 14.
95Siehe zu Th. 68.
96S. o. zu Th. 12, KGK 085 (Anmerkung).
97Siehe zu Th. 68; Karlstadt hat Augustins Aussage geradezu umgekehrt. Während nach Augustin eine Schwächung der Autorität der rechtgläubigen Prediger (in der »katholischen« Kirche) zur Folge hat, dass er auch dem Evangelium nicht glauben könne, argumentiert Karlstadt in entgegengesetzter Blickrichtung: Eine Schwächung der Autorität des Evangeliums hat eine Schwächung der Autorität der Kirche zur Folge. Dies zeigt Karlstadts Tendenz, der Schriftautorität den ersten Rang zu sichern.
98Siehe zu Th. 68. Während Augustin mit »utraque scriptura« die Evangelien und die Apostelgeschichte meinte, deutet Karlstadt (der wohl noch die in Th. 73 zitierte Deutung des Giovanni de San Giorgio im Ohr hat), den Ausdruck offenbar als »Altes und Neues Testament«. Damit erhebt er Augustins Aussage zu einer grundsätzlichen Regel.
99Siehe zu Th. 78.
100Aug. spir. et litt. 2,3: »nam si testimonia scripturarum, quibus existimo definitum nullum hominum hic viventem, quamvis utatur libero arbitrio, inveniri sine peccato, sicuti est: ›ne intres in iudicium cum servo tuo, quoniam non iustificabitur in conspectu tuo omnis vivens‹Ps 142(143),2; vgl. Th. 58〉, et cetera talia quisquam docere potuerit aliter esse accipienda quam sonant et demonstraverit aliquem vel aliquos sine ullo hic vixisse peccato, qui non ei non solum minime adversatus, verum etiam plurimum gratulatus fuerit, non mediocribus invidentiae stimulis agitatur.« (CSEL 60, 156,10–18). Dazu s. Karlstadts Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
101Sachlich stimmt dies mit dem juristischen Grundsatz überein, dass die aequitas ein Abweichen vom rigor verborum fordert, wo der strenge Wortlaut eine absurditas ergeben würde. Vgl. Baldus: »id dicitur aequum, cuius contrarium est absurdum« (in C. 6 q. 2 c. 20 n. 6); »sanae exceptiones purgant regulam ab omni iniquitate et absurditate« (in X 2, 19, 2); zitiert bei Horn, Aequitas, 32 und 129.
102Aug. s. dom. m. 1,10,26: »Et ideo prorsus intro ad spiritalia refugere cogimur, ut hoc quod dictum est sine absurditate possit intellegi.« (CCSL 35, 28,597–599) = Augustinus, Libri (1506) 3, fol. 66r.
103Aug. spir. et litt. 4,6: »Neque enim solo illo modo intellegendum est quod legimus: ›littera occidit, spiritus autem vivificat‹2. Kor 3,6〉, ut aliquid figurate scriptum, cuius est absurda proprietas, non accipiamus sicut littera sonat, sed aliud quod significat intuentes interiorem hominem spiritali intelligentia nutriamus […].« (CSEL 60, 158,1–5); vgl. auch den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)). Die zweite Hälfte von Augustins Aussage (»sed aliud quod[…]«) wird nochmals im Karlstadts Augustinkommentar berücksichtigt (s. hier vor allem KGK 064 (Textstelle)). Nach Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) hat Karlstadt über die in Th. 77–79 angeschnittenen Fragen in den verschollenen Erläuterungen der 151 Conclusiones (KGK 062) gehandelt, bes. zu Th. 5: »Inter suffulta testimoniis praeferuntur, quae evidencioribus nituntur authoritatibus.« (KGK 058 (Textstelle)); s. dazu auch Kähler, Karlstadt, 11*.
104Das in Th. 80–86 (bzw. Th. 80–93) behandelte Problem der ungetauft verstorbenen Kinder ist ausführlicher behandelt in Th. 264–287. Zur Sache s. Kähler, Nicht Luther, und Kähler, Karlstadt, 22*.
105Vgl. Th. 268.
106Vgl. Th. 271.
107Vgl. Th. 264; s. auch Th. 60 von Karlstadts 151 Conclusiones (KGK 058 ) und Luther, Disputatio Contra scholasticam theologiam Th. 1 (WA 1, 224).
108Vgl. Mt 25,41 (s. Th. 93). Th. 85 ist inhaltlich identisch mit Th. 272.
109X 5, 7, 12 heißt es: »[…] non sufficit cuiquam nude tantum asserere, quod ipse sit missus a Deo, quum hoc quilibet haereticus asseveret: sed oportet, quod adstruat illam invisibilem missionem per operationem miraculi vel per scripturae testimonium speciale.« (CICan 2, 786). Dazu die Glosse des Bernard von Parma († 1266): »Non sufficit. Bene dicit. quia et si martyres etiam aliqua mandant fieri statim non sunt facienda. sed ante est, ut sciamus illos impetrare a deo quae postulant.[…]« (Gregorius IX., Decretales (1500), fol. 436r).
110Gerson, De examinatione doctrinarum p. 2 consid. 1: »[…]Scriptura nobis tradita est tanquam regula sufficiens et infallibilis […]. Est igitur talis ars, talis regula, vel exemplar, cui se non conformans alia doctrina vel abiicenda est ut haereticalis, aut suspecta, aut impertinens ad Religionem prorsus est habenda. Hinc glossa quaedam super illud Mt 17,3: ›Apparuerunt Moyses et Helias loquentes cum eo‹; scilicet Iesu in Transfiguratione: ›Suspecta est omnis revelatio quam non confirmat Lex et Propheta, cum Evangelio‹, quae tria significant Moyses, Helias et Christus; alioquin delusiones daemonum, aut potius proprii capitis phantasiationes quam revelationes habeantur.« (Gerson, Œuvres (Glorieux), 9, 465).
111Karlstadt beruft sich für diese Aussage auf Ambrosius, s. Karlstadt, Disputatio Lipsiae: »[…] per dictum Ambrosii de poenitentia, quod scriptura universaliter loquens debet universaliter intelligi et non restringi per capita humana.« (Seitz, Disputatio, 230). Zugrunde liegt Ambr. paenit. 1,11,48: »Cum ›omnis‹ dicitur, nullus excluditur, nullus excipitur« (CSEL 73, 143,15).
112Mt 25,41 (zum Wortlaut des Zitats s. zu Th. 267f.).
113Zu Th. 94 und 96 s. Aug. doctr. chr. 2,7,9: »Deinde mitescere opus est pietate neque contradicere divinae scripturae sive intellectae, si aliqua vitia nostra percutit, sive non intellectae, quasi nos melius sapere meliusque praecipere possimus, sed cogitare potius et credere id esse melius et verius, quod ibi scriptum est, etiam si lateat, quam id, quod nos per nos ipsos sapere possumus.« (CCSL 32, 36,7–37,12).
114Aug. bapt. 2,3,4: »[…] quis autem nesciat sanctam scripturam canonicam tam veteris quam novi testamenti certis suis terminis contineri eamque omnibus posterioribus episcoporum litteris ita praeponi, ut de illa omnino dubitari et disceptari non possit, utrum verum vel utrum rectum sit quidquid in ea scriptum esse constiterit […].« (CSEL 51, 178,11–13) = d. 9 c. 8 (zit. o. zu Th. 12, KGK 085 (Anmerkung)).
115Aug. doctr. chr. 2,7,9 (zit. o. zu Th. 94; KGK 085 (Anmerkung)).
116Aug. an. et or. 1,18,31: »Quapropter, cum his testimoniis, quod ad hanc rem pertinent, utique ambiguis non solvatur haec quaestio […].« (CSEL 60, 331,29f.). Karlstadt macht daraus eine allgemeine Regel; ähnl. Th. 99.
117Aug. dial. 9: »Quod enim dictum est, omne verbum esse ambiguum, de verbis singulis dictum est. Explicantur autem ambigua disputando, et nemo utique verbis singulis disputat. Nemo igitur ambigua verba verbis ambiguis explicabit. Et tamen cum omne verbum ambiguum sit, nemo verborum ambiguitatem nisi verbis, sed iam coniunctis, quae ambigua non erunt, explicabit.« (Augustinus, De dialectica, 108,[16],1–5; PL 32, 1415).
118Aug. an. et or. 2,14,20: »Ac per hoc propaginem animarum nec temere astruendam nec temere destruendam dicimus; sed ammonemus alia testimonia esse quaerenda, quae non inveniantur ambigua.« (CSEL 60, 356,1–3).
119Vgl. Aug. an. et or. 1,18,30: »Cum vero tacitum est, occultatum est, non negatum, sed neque affirmatum.« (CSEL 60, 331,12f.).
120»Deus, qui ecclesiam tuam annua quadragesimali observatione purificas, praesta familiae tuae, ut quod a te obtinere abstinendo nititur, hoc bonis operibus exequatur.« (1. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLVIr). Vgl. auch Th. 296–302.
121»Peccatores, te rogamus, audi nos« (Brev. Herbip. (1509) h., Hymnus Augustini et Ambrosii, Letania: fol. XXXVr).
122Vgl. Ps 142(143),1f. Vg »[…] exaudi me in tua iustitia et non intres in iudicio cum servo tuo […]«; vgl. Th. 58.
123»Tuere domine populum tuum, et ab omnibus peccatis clementer emunda, quod ei nulla nocebit adversitas, si nulla dominetur iniquitas.« (Freitag vor dem 1. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLIIIv).
124Ps 50(51),4 Vg »[…] dele iniquitatem meam; amplius lava me ab iniquitate mea et a peccato meo munda me«. Vgl. Th. 336.
125»Da, quaesumus, omnipotens deus, ut sacro nos purificante ieiunio, sinceris mentibus ad sancta ventura nos facias pervenire.« (Freitag nach dem 2. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIIr).
126»Populum tuum, domine, propicius respice, et quos ab escis carnalibus praecipis abstinere, a noxiis quoque vitiis cessare concede.« (Mittwoch nach dem 2. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIv).
127»Deus, qui culpa offenderis, poenitentia placaris, preces populi tui supplicantis propicius respice, et flagella tuae iracundiae, quae pro peccatis nostris meremur, averte.« (Donnerstag vor dem 1. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLIIIIr). Anders z. B. als im Missale Romanum bietet die Übereinstimmung dieser und der nächsten (s. u. KGK 085 (Anmerkung)) Kollekte am selben Kalendertag einen Hinweis, dass sich Karlstadt auf das »Würzburger Brevier« seiner Heimatdiözese bezieht.
128»Parce domine, parce populo tuo, ut dignis flagellationibus castigatus, in tua miseratione respiret.« (Donnerstag vor dem 1. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLIIIIr).
129Siehe Th. 60, wo Karlstadt Jer 10,24 im Auge hat.
130»Deus qui culpas nostras piis verberibus percutis, ut nos a nostris iniquitatibus emundes, da nobis et de verbere tuo proficere: et de tua citius consolatione gaudere.« (Brev. Herbip. (1509) h., Modus orandi, fol. 4r).
131»Subveniat nobis, domine, misericordia tua, ut ab imminentibus peccatorum nostrorum periculis te mereamur protegente salvari.« (Montag nach dem 3. Fastensonntag und 2. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIVr und fol. Lv).
132»Populum tuum, quaesumus, domine, propicius respice, atque ab eo flagella tuae iracundiae clementer averte.« (Samstag nach dem 1. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLIXr).
133Ironische Anspielung auf Ecks Bemerkung zu Beginn seiner Obelisci: »Solum subitaneo motu, sine librorum adminiculo, pauca adnotabimus et (ut dici solet) Obelisco signabimus.«; vgl. Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 404.
134Vgl. die 151 Conclusiones (KGK 058 (Textstelle)) und den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)).
135»Purifica, quaesumus, domine, tuorum corda fidelium, ut a terrena cupiditate mundati et presentis vitae periculis exuantur, et perpetuis donis firmentur.« (Donnerstag nach dem 3. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LVv).
136»Concede, quaesumus, omnipotens deus, ut ieiuniorum nobis sancta devotio et purificationem tribuat, et maiestati tuae nos reddat acceptos.« (Donnerstag nach dem 3. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LVv).
137Ps. Aug. = Gennad. dogm. 35–37: »Quod ait sanctus Joannes […]: ›Si dixerimus quia peccatum non habemus, nos ipsos seducimus […]‹, quisquis sic accipiendum putaverit, ut dicat propter humilitatem non oportere dici, nos non habere peccatum, non quia veritas est, anathema sit […] Quicunque dixerit […] ideo dicere sanctos: ›Dimitte nobis debita nostra‹, ut non pro seipsis hoc dicant, quia non est eis iam necessaria ista petitio, sed pro aliis qui sunt in suo populo peccatores […] anathema sit […] Quicunque ipsa verba […] ›Dimitte nobis debita nostra‹, ita volunt a sanctis dici, ut humiliter non veraciter hoc dicatur, anathema sit.« (PL 58, 989f.).
138Vgl. Röm 1,17; s. auch Gal 3,11 Vg »Quoniam autem in lege nemo iustificatur apud Deum manifestum est, quia iustus autem ex fide vivit.«.
139Vgl. 1. Kor 3,11f. Vg »Fundamentum enim aliud nemo potest ponere praeter id quod positum est, qui est Christus Iesus. Si quis superaedificat supra fundamentum hoc aurum, argentum, lapides pretiosos, ligna, faenum, stipulam uniuscuiusque opus quale sit ignis probabit […].«.
140Vgl. 1. Kor 3,15 Vg »Si cuius opus arserit detrimentum patietur ipse autem salvus erit, sic tamen quasi per ignem.«.
141Bei der von Karlstadt festgestellten »diversa interpretatio« geht es um die Frage, ob »ignis« in 1. Kor. 3,15 auf das Fegefeuer zu deuten sei oder nicht. Das zeigt eine Aussage Ecks auf der Leipziger Disputation gegenüber Luther, mit der Eck indirekt auch die These Karlstadts beantwortet: »Sed apertissimus textus 〈scil. de purgatorio〉 est 1. Cor 3: […] ipse autem salvus erit, sic tamen quasi per ignem […] b. quoque Gregorius de purgatorio accipit […]. Et ne quis obiiciat mihi Augustinum in Enchir'idion' cap. forte 67., qui et de igne praesentis saeculi verba illa posse intelligi ait, legat eundem completius ibidem / et quaest. 2. 〈:〉 de 8 Dulcitii questio., et reperiet, Augustinum illa verba apostoli, sicut sunt manifestissima, accipere quoque de purgatorio.« (Seitz, Disputatio, 149; WA 2, 326,28–39). Auffallend ist Karlstadts Zurückhaltung in der Fegefeuerfrage, indem er zu dem in Th. 117 nur angedeuteten exegetischen Problem keine Stellung nimmt. Auch Luther, der ebenfalls unterschiedliche Interpretationen konstatiert, lässt die Frage in Leipzig bewusst offen: »respondeo: Adeo non est apertissimus hic textus, ut ego hodie fatear, cum multa excusserim, me adhuc nescire germanum sensum Pauli, ita variantibus interpretibus, quamquam pro me libens admittam pro purgatorio.« Wahrscheinlicher jedoch erscheint ihm, dass Paulus 1. Kor 3,15 nicht vom Purgatorium redet: »[…] meo tenui iudicio videtur loqui de igne conflagrationis et extremi iudicii, aut ut Augustinus tropologizat de igne persecutionis temporalis […].« (Seitz, Disputatio, 153f.; WA 2, 330,27–34). Die genannten Augustinstellen s. zu Th. 118. Die Gregorstelle steht in Greg. M. dial. 4,39: »›[…] ipse autem salvus erit, sic tamen quasi per ignem.‹ Quamvis hoc de igne tribulationis in hac nobis vita adhibito possit intelligi, tamen si quis hoc de igne futurae purgationis accipiat, pensandum sollicite est quia illum per ignem dixit posse salvari, non qui super hoc fundamentum ferrum, aes vel plumbum aedificat, id est peccata maiora, et idcirco duriora, atque tunc iam insolubilia; sed ligna, fenum, stipulam, id est peccata minima atque levissima, quae ignis facile consumat.« (SC 265, 150,35–43; PL 77, 396).
142Aug. ench. 18,68f.: »Ligna quippe et foenum et stipula non absurde accipi possunt rerum saecularium, quamvis licite concessarum, tales cupiditates, ut amitti sine animi dolore non possint […]. Si autem res huiusmodi temporales ac saeculares tempore temptationis maluerit tenere quam Christum, eum in fundamento non habuit […]. Est quidam ignis temptatio tribulationis […] Tale aliquid etiam post hanc vitam fieri, incredibile non est, et utrum ita sit quaeri potest, et aut inveniri aut latere, nonnullos fideles per ignem quendam purgatorium, quanto magis minusve bona pereuntia dilexerunt, tanto tardius citiusque salvari […].« (CCSL 46, 86,38–87,78).
143Aug. Dulc. qu. 1,6: »Porro si circa divitias suas quodam carnali teneretur affectu […] quo talibus bonis sine dolore carere non posset, aedificaret super fundamentum illud ligna, fenum, stipulam, […]« (CCSL 44A, 262,182 und 188f.).
145Vgl. Joh 15,2 Vg »Omnem palmitem in me non ferentem fructum tollet eum et omnem, qui fert fructum purgabit eum, ut fructum plus adferat.«. Vgl. Karlstadts Höchste Gebote (1524), in Karlstadt, Schriften (Hertzsch) 1, 64,7–9.
146Jak 3,2. Vgl. die Auslegung der Stelle bei Aug. perf. iust. 21,44 (CSEL 42, 47,24–48,6) und zu Th. 62 und 128; s. ferner Luther, Römerbrief-Vorlesung (WA 56, 288,29).
147Vgl. 2. Kor 4,16 Vg »[…] sed licet is qui foris est noster homo corrumpitur, tamen is qui intus est renovatur de die in diem«. Vgl. Karlstadts 13 Conclusiones, Th. 13: »Illa 〈scil. imago dei〉 de die in diem sanatur per gratiam carnem cum concupiscentiis crucifigendo.« (WA 6, 27,13f.; Kähler, Nicht Luther, 359). Ebenso Luthers Resolutiones disputationum de indulgentiarum virtute (1518): »[…] tam diu crux illa poenitentiae debet durare, donec secundum Apostolum destruatur corpus peccati, et pereat vetustas primi Adae cum sua imagine, et perficiatur novus Adam ad imaginem dei. sed peccatum manet usque ad mortem, licet quottidie minuatur per renovationem mentis de die in diem.« (WA 1, 534,11–15). Ferner s. ebd. 1, 554,33–555,4 (»reliquiae […] vetustatis et peccati«). Vgl. unten Th. 185.
148Aug. pecc. mer. 2,7,9: »Profecto enim qui de die in diem adhuc renovatur, nondum totus est renovatus; et in quantum nondum est renovatus, in tantum adhuc in vetustate est. Proinde ex hoc, quod adhuc in vetustate sunt, quamvis iam baptisati; ex hoc etiam adhuc sunt filii saeculii, ex hoc autem, quod in novitate sunt, hoc est ex plena et perfecta remissione peccatorum […] filii dei sunt. Intrinsecus enim excuimus veterem hominem et induimus novum 〈vgl. Eph 4,22–25〉 […].« (CSEL 60, 80,17–81,1).
149Vgl. Eph 4,23f. Vg »Renovamini autem spiritu mentis vestrae et induite novum hominem, qui secundum Deum creatus est in iustitia et sanctitate veritatis.«; vgl. auch die zu Th. 123 zitierte Augustinstelle.
150Vgl. Lk 5,31f. Vg »[…] non egent qui sani sunt medico, sed qui male habent.« Dazu im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
151Kähler (Kähler, Karlstadt, 35* Anm. 6) stellt zutreffend fest, dass Karlstadt die hier genannten Ausführungen in seinen (verschollenen) Erläuterungen der 151 Conclusiones (KGK 062) und zwar zu Th. 149f. (kaum zu Th. 140) gemacht haben dürfte: »149. Peccatum veniale proprie est peccatum. 150. Non contempnendum sed timendum.« (KGK 058 (Textstelle)). Zu den Augustinstellen, die Karlstadt bei unserer These im Auge hat, gehören sicher die in Th. 128 und 130 angeführten Stellen aus Aug. perf. iust. 8,18 (zit. zu Th. 130) und bes. 9,20: »Ingredi autem sine macula non absurde etiam ille dicitur, non qui iam perfectus est, sed qui ad ipsam perfectionem inreprehensibiliter currit, carens criminibus damnabilibus atque ipsa peccata venialia non neglegens mundare elemosynis. ingressum quippe, hoc est iter nostrum, quo tendimus ad perfectionem, munda mundat oratio; munda est autem oratio, ubi veraciter dicitur: ›dimitte nobis, sicut et nos dimittimus‹, ut, dum non reprehenditur quod non imputatur, sine reprehensione, hoc es sine macula noster ad perfectionem cursus habeatur […].« (CSEL 42, 20,13–23). Die Stelle ist auch im Augustinkommentar zitiert (KGK 064 (Textstelle)). Vgl. auch die zu Th. 128 zitierte Stelle: Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 41 (CCSL 91A, 758). Weitere Stellen gibt Karlstadt in der Defensio (Sept. 1518) an, wo er vorliegende These erläutert (KGK 090 (Textstelle)). Luther vertritt zu jener Zeit ganz ähnliche Auffasungen wie Karlstadt in unserer These. Zu Gebet, Fasten und Almosen, s. u. das zu Th. 331 gegebene Lutherzitat. Zu dem von Karlstadt hier aus Augustin übernommenen Begriff »peccata venialia« vgl. Luther, Resolutiones disputationum de indulgentiarum virtute (1518): »Ideo qui communi vita agunt, quae sine peccatis venialibus non agitur, non habent opus veniis, maxime cum nec debeat institui poena venialibus, immo nec confiteri teneantur; multo minus venias redimere opus habent. Alioquin esset necesse, poenas Canonicas ab omnibus omni tempore ferri, cum nemo […] sine venialibus vivat.« (WA 1, 553,7–11). Zur gleichzeitigen Kritik Luthers und Karlstadts an der scholastischen Unterscheidung von peccata venalia und mortalia s. u. zu Th. 138, KGK 085 (Anmerkung). In der Defensio, fol. E2r, schreibt Karlstadt allerdings dem Almosen einen satisfaktorischen Charakter zu, wie er sich zu jener Zeit bei Luther unseres Wissens nicht mehr findet: »[…] per eleemosinas de peccatis praeteritis propiciandus est Deus« (KGK 090 (Textstelle)).
152Aug. s. 351,3,4; »[…] quotidianam debemus habere poenitentiam.« (PL 39, 1540).
153Ps. Aug. = Caes. Arel. in apoc. 2: »Et tamen, quia sine peccato nemo esse potest, dicitur ei, id est homini, ut poenitentiam agat: quia […] qui bene considerat, agnoscit quod non tantum laici, sed etiam sacerdotes una die sine paenitentia esse non debeant. Quia quomodo nullus dies est in quo homo possit esse sine peccato, sic nullus dies debet esse sine satisfactionis remedio.« (PL 35, 2420).
154Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 41: »Firmissime tene […] etiam iustos atque sanctos homines, […], sine peccato hic neminem vivere posse; semperque omni homini esse necessarium, et peccata sua usque in finem vitae praesentis eleemosynis diluere, et remissionem a Deo humiliter ac veraciter postulare.« (CCSL 91A, 758,1389–1391).
155Aug. perf. iust., bes. 6,15 und 8,18 (s. u. zu Th. 130 und 137); 9,20 (s. zu Th. 126); 21,44 (s. o. zu Th. 122). An allen Stellen wird Mt 6,12 angeführt. Vgl. zu Th. 62.
156Siehe u. zu Th. 129.
157Aug. c. Iul. 4,2,11; zitiert o. zu Th. 53, KGK 085 (Anmerkung).
158Ps. Aug. hypomn. 4, bes. 4–6 und 8,15 (Ps. Augustinus, Hypomnesticon, 157–164 und 169f.; PL 45, 1641–1644 und 1647.
159Aug. c. Iul. 4,2,11; zitiert o. zu Th. 53, KGK 085 (Anmerkung).
160Vgl. 2. Kor 9,7 Vg »[…] hilarem enim datorem diligit Deus«.
161Zu Th. 126 und 130 vgl. Aug. perf. iust. 8,18: »Unde dominus in evangelio cum dixisset: ›nolite facere iustitiam vestram coram hominibus‹ […] non est in expositione iustitiae ipsius exsecutus nisi tria ista: ieiunium, elemosynas, orationes; ieiunio scilicet universam corporis castigationem significans, elemosynis omnem benevolentiam et beneficientiam vel dandi vel ignoscendi et oratione insinuans omnes regulas sancti desiderii: ut quoniam in castigatione corporis frenatur concupsicentia […] et saepe in usu rerum etiam concessarum atque licitarum exserit immoderationem […] et aliquando per infirmitatem […] subrepit taedium, quo fuscetur hilaritas, in qua ›datorem diligit deus‹ […].« (CSEL 42, 16,3–20).
162Vgl. Ps 136(137),9 Vg »Beatus qui tenebit et allidet parvulos tuos 〈= Kinder Babylons〉 ad petram.«; Greving (Eck, Defensio (Greving), 43 Anm. 4) weist auf die Abhängigkeit von der bei den Kirchenvätern üblichen allegorischen Deutung des Psalmwortes hin: »Der allen gemeinschafltiche Gedanke ist dabei, daß man dem sittlichen Übel sogleich im Anfang entgegentreten müsse.« So denkt z. B. Aug. en. ps. 136,21 (CCSL 40,1978,31–37), die »parvuli« als »nascentes malae cupiditates«, den Fels nach 1. Kor 10,4 als Christus. Eine entsprechende Auslegung wird von Luther angeführt in den Dictata super Psalterium, Glosse zu Ps 136,8f. (WA 4, 430,31–36).
163Aug. ep. 167,4,15: »[…] virtus est caritas, qua id, quod diligendum est, diligitur. Haec in aliis maior in aliis minor in aliis nulla est, plenissima vero, quae iam non possit augeri, quam diu hic homo vivit, in nemine; quam diu autem augeri potest, profecto illud, quod minus est, quam debet, ex vitio est. ex quo vitio ›non est iustus in terra, qui faciet bonum et non peccabit‹; ex quo vitio ›non iustificabitur in conspectu dei omnis vivens‹; propter quod vitium, ›si dixerimus, quia peccatum non habemus, nos ipsos decipimus et veritas in nobis non est‹; propter quod etiam, quantum libet profecerimus, necessarium est nobis dicere: ›Dimitte nobis debita nostra‹ […].« (CSEL 44, 602,11–603,4). Die ganze Stelle wird von Luther angeführt in der Römerbrief-Vorlesung (WA 56, 289,2–11); Karlstadt (vgl. in Th. 132) hat sie ohne Angabe des Fundorts in Th. 58 verwendet, später erneut in Auslegung Wagen, fol. E2v. Vgl. Ecks Antwort (Eck, Defensio (Greving), 51,22–52,3), der den Begriff »vitium« in dem zitierten Augustintext nicht als »peccatum«, sondern lediglich als »fomes (concupiscentiae)« deuten möchte.
164Vgl. Th. 55.
165Vgl. Aug. ep. 167,4,15 (s. zu Th. 131) und hier bes. ep. 153,5,13 (früher ep. 54 = Ad inquisitiones Ianuarii): »[…] praecepit tamen, ut in eadem oratione inter cetera dicerent: ›Dimitte nobis debita nostra, sicut et nos dimittimus debitoribus nostris‹. Quae debita esse peccata quamvis manifestum sit, postea tamen manifestius declaravit dicens: ›Si enim dimiseritis peccata hominibus […]‹ hanc orationem baptizati orant nec est prorsus praeteritorum aliquid peccatorum, quod non baptizatis in sancta ecclesia dimittatur. […] Boni ergo, in quantum filii dei sunt, in quantum autem peccant, quo sua non mendaci confessione testantur, utique mali sunt.« (CSEL 44, 410,13–411,4). Vgl. Th. 58, 61–63 und 134.
166Vgl. die in der vorherigen Anm. zitierte Stelle aus Aug. ep. 153,5,15 (zit. zu Th. 65).
167Aug. ep. 167; s. o. KGK 085 (Anmerkung).
168Aug. ep. 153 (früher ep. 54 = Ad inquisitiones Ianuarii); s. o. KGK 085 (Anmerkung).
169Vgl. Joh 13,10 Vg »Dicit ei Iesus, qui lotus est non indiget ut lavet 〈pedes〉 sed est mundus totus; et vos mundi estis sed non omnes«. Vgl. auch Th. 120.
170Vgl. Pred 7,21. Siehe oben zu Th. 48 und bes. die dort zitierte Th. 136 der 151 Conclusiones (KGK 058 (Textstelle)).
171Der These liegen Aug. c. Iul. 4,13,40 (zit. o. zu Th. 67) und Aug. ep. 153, 5,13 (zit. zu Th. 132) zugrunde. Im Anschluss an diese Augustinstellen unterscheidet auch Karlstadt begrifflich scharf zwischen boni = filii dei und mali = fili saeculi – wenngleich beides zugleich in einer Person vereint sein kann –, besonders klar in Th. 138 der 151 Conclusiones: »Iustus ergo simul est bonus et malus, filius dei et seculi.« (KGK 058 (Textstelle)). Der Begriff »mali filii dei« wäre als Widerspruch in sich selbst für Karlstadt kaum denkbar. Schon Greving empfand Schwierigkeiten mit dem Text unserer These (vgl. seine textkritischen Bemerkungen z. Stelle: Eck, Defensio (Greving), 44,7). Da ein Textfehler zu vermuten ist, wurde die Konjektur im Anschluss an den Wortlaut der zitierten Th. 138 der 151 Conclusiones vorgenommen.
172Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 31 (zit. zu Th. 148, KGK 085 (Anmerkung)).
173Hier. in Ier. 6,20,4 (zit. zu Th. 145).
174Vgl. Spr 24,16, hier in Verbindung mit Ps 118(119),164 Vg »septies in die laudem dixi tibi super iudicia iustitae tuae.«. Denselben Wortlaut hat Luther, Disputatio Heidelbergae habita, Probatio zu Th. 6 (WA 1, 357,35).
176Cass. conl. 22,13,1 und 5f.: »Ceterum iustos ac sanctos viros non esse inmunes a culpa manifeste scriptura pronuntiat dicens: ›septies enim cadit iustus et resurgit.‹ quid enim aliud est cadere quam peccare? […] illud etiam quod per David canitur debemus accipere: ›a domino gressus hominis diriguntur […] cum ceciderit iustus, non conturbabitur: quia dominus supponit manum suam.‹ cuius enim gressus a domino diriguntur, quid aliud potest esse quam iustus? Et tamen de hoc ipso dicitur: ›cum ceciderit, non conlidetur.‹ quid est ›cum ceciderit‹, nisi cum lapsum peccati alicuius incurrerit?« (CSEL 13, 631,26–632,2 und 633,14–21).
177Vgl. Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 41 (zit. zu Th. 128, Anm. 154).
178Vgl. Ps 31(32),2 Vg »Beatus vir cui non inputabit Dominus peccatum […]«, auch zitiert in Röm 4,8.
179Vgl. Ps 50(51),5 Vg »Amplius lave me ab iniquitate mea et a peccato meo munda me, quoniam iniquitatem meam ego congnosco et peccatum meum contra me est semper.«. Vgl. Th. 336.
180Vgl. Jer 31,19 Vg »Postquam enim convertisti me egi paenitentiam, et postquam ostendisti mihi percussi femur meum«. Vgl. Th. 145.
181Vgl. Mt 6,12 und Aug. perf. iust. 6,15 (CSEL 42, 13,3–8); die unmittelbar vor diesem Abschnitt liegenden Ausführungen sind in Th. 128 und 130 zitiert; Aug. perf. iust. 9,20 (zit. zu Th. 126). Hier wird Mt 6,12 in Verbindung mit dem Begriff »imputare« (Ps 31(32),2) ausgelegt. Zur Bedeutung der Augustinschrift für Karlstadt s. zu Th. 62 und 128; zum engen Zusammenhang von Vergebung empfangen und Vergebung spenden, der auch bei Augustin betont wird, vgl. Auslegung Wagen, fol. C3r: »[…] auch werden klein schulden gros und unvergeblich/ wan wir nit vorgebenn.« und Luther in der Disputatio Heidelbergae habita, Probatio zu Th. 7 (WA 1, 358,17–22).
182Die Abkürzung »M. & A.« für Martinus und Andreas findet sich auch in Karlstadts Brief an Spalatin vom 6. Mai 1519.
183Schon Eck hat nicht verstanden, was Karlstadt mit dieser These meinte (s. Eck, Defensio (Greving), 52,18–23). Greving weist darauf hin, dass sich das Wort »imputat« in Ecks Obelisci nicht findet. Die Erklärung der These ergibt sich aus Karlstadts Auslegung Wagen, fol. C3r. Hier wehrt sich Karlstadt gegen einen Spottvers, der sich sachlich auf Anschauungen Luthers und Karlstadts bezieht und daher wohl aus Wittenberger Studentenkreisen stammt. Karlstadt lehnt hier die scholastische substantielle Unterscheidung von Todsünden und lässlichen Sünden ab und fährt fort, ebd.: »Darumb ist der Spruch falsch: ›Unsere lerer/ gut bekerer:/ hab uber Propheten ergrund/ underscheyt todlicher und untodlicher sund./ was ist: imputat –  furwurfft tzornig,/ non imputat – vergibt gnedig.‹ Aus itzt vertzelten worten machen etzlich lacherey, unangesehen, das sant Pauel die Schrifft [Ps 31(32),2] fur sich getzogen: Selig ist der, dem got sein sund nicht furwurfft [imputat, Röm 4,8], dem Gott sein schuldt acht, als het er sie betzalt.« Luther hatte in seiner Römerbrief-Vorlesung im Scholion zu Röm 4,7f. (1515/16) die erwähnte scholastische Distinktion abgelehnt: »[…] patet, quod nullum est peccatum veniale ex substantia et natura sua […].« (WA 56, 289,14f.). Er behält die Begriffe jedoch bei und gibt ihnen eine neue Deutung, nicht von der Natur der Sünden, sondern von Gottes imputatio bzw. non-imputatio her: »[…] fit ergo veniale per misericordiam Dei non imputantis, propter fidem et gemitum pro ista imperfectione in Christo suscepta.« (WA 56, 289,20f.). Diese Auffassung wird in dem von Karlstadt zitierten Vers zwar richtig wiedergegeben, aber unter der spöttischen Präambel: »Unsere Lehrer/ gut Bekehrer!« Daher sagt Karlstadt, dass der Spruch »falsch« sei. Sachlich schließt er sich Luther an und verweist die Spötter (unsere These: »litteras sacras rident«) auf Röm 4,8 (vgl. Th. 137). Im Blick auf Karlstadts Bemerkung »et ecclesiasticos adlatrant« kann man darauf verweisen, dass Luther in der Römerbrief-Vorlesung für die non-imputatio der Sünde Aug. nupt. et conc. 1,25,28 (PL 44, 429f.) zitiert (WA 56, 273,9–274,1). Bedingung der non-imputatio der Sünde bzw. der imputatio der Gerechtigkeit ist nach Karlstadt das Sündenbekenntnis als Selbstanklage und das Bittgebet (s. Auslegung Wagen, fol. C3r–4r) und die zahlreichen in Th. 102ff. angeführten Gebete, die alle um das Thema Sündenbekenntnis und Vergebungsbitte kreisen. Soweit vertritt Karlstadt 1518/19 dieselben Auffassungen, die sich in Luthers Scholion zu Röm 4,7f. finden (s. Bayer, Promissio, 137–143 bei Spätdatierung von Luthers reformatorischer Erkenntnis). Auffallend ist bei Karlstadt die zusätzliche Betonung, dass die göttliche Vergebung an die Vergebung, die der Christ dem Bruder zuteil werden lässt, gebunden ist (s. zu Th. 137). Ansonsten trifft das Urteil, das Bayer (Bayer, Promissio, 140 Anm. 627) über Luthers Stellung nach 1517 fällt, genauso auch auf Karlstadt zu: »Was Luther contra scholasticam theologiam behaupten will und behauptet, ist nichts andres als die Position der antipelagianischen Schriften Augustins. Es läßt sich nicht erweisen, daß diese Position schon das reformatorische Wortverständnis in sich trägt.« Zum Zusammenhang von fides und imputatio in diesem Rahmen vgl. Karlstadt, Epitome, fol. A4r–v.
185Vgl. Aug. c. Faust. hier bes. 14,1–9 (CSEL 25/1, 404–410). Augustin setzt sich in dieser Schrift in erster Linie mit der manichäischen Verwerfung des Alten Testaments auseinander. Vgl. Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
186Aug. c. Iul. 4,3,29: »[…] dubitare non possum, quantumlibet proficiamus sub hoc onere corruptibilis corporis, ›si dixerimus quia peccatum non habemus, nos ipsos decipimus, et veritas in nobis non est‹. Propter quod et sancta Ecclesia etiam in talibus suis membris, ubi maculam criminis et rugam non habet falsitatis 〈Eph 5,27〉, licet contradicente superbia vestra, non sinit Deo dicere, ›Dimitte nobis debita nostra‹ (PL 44, 753). Karlstadt will mit diesem Zitat vorbeugend nachweisen, dass sich Eck für seine Auffassung von der Buße nicht auf Eph 5,27 berufen könne.
188Diese scholastische Anschauung (vgl. Th. 142 und 149) wurde schon von Staupitz zurückgewiesen; s. Staupitz, Libellus de executione aeternae praedestinationis, 8,52: »Cum autem iustificatio gratia est, non natura, acceptatio operum in gratia ad meritum gratia, et Christi merita nostra sunt facta gratia, merito universa vita christiani gratiae tribuitur et in ips〈a〉 deletur, quod naturae rationali concedunt, puta dominium operum a principio usque in finem.« (Staupitz, Libellus, 140).
189Vgl. Aug. ep. 217,7,30 (= ep.107 nach alter Zählung): »[…] oportet sine dubitatione fatearis voluntates hominum dei gratia praeveniri et, ut bonum velint homines, quod nolebant, deum facere […]« (CSEL 57, 425,3–5).
190Jer 31,18f. Vgl. Th. 137.
191Hier. in Ier. 6,20,4: »Vide, quantum sit auxilium dei et quam fragilis humana condicio, ut hoc ipsum, quod agimus paenitentiam, nisi dominus nos ante converterit, nequaquam implere valeamus.« (CCSL 74, 309).
192Vgl. Ambr. paenit. 2,5,36–38: »›Converte me et convertar […]‹ Et tanta fiat conversio, ut, qui deum non agnoscebamus, ipsi eum iam aliis demonstremus, motus autem dominus tali conversione nostra respondeat: ›[…] eo quod sermones mei in ipso sunt, memoria memor ero eius […]‹« (CSEL 73, 179,68–180,81). Die Aussage, dass Gott durch die Bekehrung des Menschen »bewegt« wird, ist nicht im Sinne Karlstadts, der vielmehr umgekehrt alles Gewicht darauf legt, dass in der Buße der Wille des Menschen von Gott bewegt wird (vgl. Th. 146).
194Vgl. Jer 33,7 und Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
196»Deus, qui sperantibus in te misereri potius eligis quam irasci, da nobis digne deflere mala quae fecimus, ut tuae consolationis gratiam invenire valeamus.« (Samstag nach dem 4. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIXv); vgl. Th. 173.
197Siehe Th. 145.
198Vgl. Greving in Eck, Defensio (Greving), 54 Anm. 7: »In den Obelisci ist Luther zwar nicht als ›haereticus‹ bezeichnet, wohl aber wird z. B. darin gesagt, dass einige seiner 95 Thesen ›Bohemicum virus effundere‹« und »plures sunt incoctae et insipidae, nisi dicas quod Bohemiam sapiant«. Vgl. dazu WA 1, 302,16; 305,6f.; Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 431 und 435.
1992. Tim 2,25f. Vg »[…] nequando det illis Deus paenitentiam ad cognoscendam veritatem et resipiscant a diaboli laqueis […]«; Text nach Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 31, vgl. die nächste Anm.
200Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 31: »Firmissime tene […] neminem hic hominum posse poenitentiam agere, nisi quem Deus illuminaverit, et gratuita miseratione converterit. Apostolus enim dicit: ›Ne forte det illis Deus poenitentiam ad cognoscendam veritatem et resipiscant a diaboli laqueis.‹« (CCSL 91A, 755,1306–1309). Vgl. Th. 135.
201Vgl. Th. 255 und Luther, Disputatio contra scholasticam theolgiam (1517), Th. 39: »Non ›sumus domini actuum nostrorum a principio usque ad finem‹ 〈Aristoteles〉, sed servi. Contra Philosophos.« (WA 1, 226,6f.).
202Vgl. Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,6: »Haec itaque voluntas […] nihil in suis habet viribus, nisi periculi facilitatem, quoniam voluntas mutabilis, quae non ab incommutabili voluntate regitur, tanto citius propinquat iniquitati, quanto acrius intenditur actioni. Quamdiu ergo homini placent quae deo displicent, voluntas eius animalis est, quia etiamsi in bonis moribus agat, male adhuc vivit si non in dei gloria vivit. Hoc est enim proprium et praecipuum piorum, ut in domino glorientur, nec se nisi in deo diligant. Bene enim se amant, qui in se opera dei amant; nam et deus hoc amat in nobis quod ipse fecit, et hoc odit quod ipse non fecit. Si ergo opus dei amamus in nobis, bonam voluntatem recte amamus in nobis, quae utique si opus dei non esset, amanda non esset. […] Dicente enim veritate, ›Omnis plantatio quam non plantavit pater meus eradicabitur‹ […].« (CSEL 97, 84,15–85,1).
203»Dirigere, sanctificare, custodire, adunare et regere digneris domine, sancte pater, omnipotens, eterne deus, rex, creator celi et terre, hodie et quotidie corda et corpora nostra, sensus, sermones et omnes actus nostros in via et in lege et in operibus mandatorum tuorum, ut possimus placere ante conspectum divine maiestatis tue […].« (Brev. Herbip. (1509) h., Modus orandi, fol. 5v).
204»Fiat domine, quaesumus, per gratiam tuam fructuosos nostre devotionis affectus, quia tunc nobis proderunt suscepta ieiunia, si tuae placita sint pietati.« (Samstag nach dem 4. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIXv). Vgl. Th. 169f.
205»Deus, qui hodierna die per unigentium tuum aeternitatis nobis aditum, devicta morte, reserasti; vota nostra, quae praeveniendo aspiras, etiam adiuvando prosequere.« (Ostersonntag, Brev. Herbip. (1509) e., fol. Iv).
206Mt 15,13. Vgl. auch den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
207Ps 144(145),9 Vg »[…] et miserationes eius super omnia opera eius«; Karlstadt liest »misericordia« auch im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)). Inhaltlich parallel zu Th. 151–153 sind Karlstadts Ausführungen in der Widmungsvorrede zum Augustinkommentar an Staupitz (KGK 064 (Textstelle)). Insbesondere stehen auch dort die beiden in Th. 152 und 153 zitierten Schriftworte beisammen.
208Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,6 (s. zu Th. 151, KGK 085 (Anmerkung)). Der Satz ist wiederholt als 12. Th. für die Conclusiones Lipsiae (Löscher, Reformations-Acta 3, 290). Zur Auseinandersetzung darüber vgl. Seitz, Disputatio, 23. 26 und 28.
209Vgl. Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,6 (s. zu Th. 151, KGK 085 (Anmerkung)).
210Karlstadt meint wohl die schon in Th. 54 zitierte Stelle Greg. M in Ezech. 1,9,2 (CCSL 142, 123,17–33), doch hat er die dortige Aussage Gregors überspitzt. Dieselbe Stelle führt Karlstadt auf der Disputatio Lipsiae an; s. Seitz, Disputatio, 49.
211Über das Thema dieser These hat Karlstadt nach Aussagen im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle), KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)) ausführlich in den (verschollenen) Explicationes zu den 151 Conclusiones (KGK 062) gehandelt und zwar zu Th. 22f.​: »(22) ut bene velimus solius dei est […] (23) Et quod volumus, ut faciamus bene, dei est.« (KGK 058 (Textstelle) und KGK 058 (Textstelle)). Im Augustinkommentar hatte er schon den Satz vertreten »quod nostra, quae deus non fecit nostra, sunt deo odiosa.« (KGK 064 (Textstelle)). Das Thema ist erneut aufgenommen als Abschluss unserer Thesensammlung (Th. 405f.). Breit ist es behandelt im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)), wo auch eine Reihe der »documenta« aus Augustin und anderen Kirchenvätern, die Karlstadt bei unserer These im Auge hat, angeführt sind (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)): Aug. cont. 4,10f. (CSEL 41, 151,24–152,8 und 154,11–19) und ebd., 13,28 (CSEL 41, 178,19–26); Aug. en. Ps. 15,3 und 5 (CCSL 40, 1654 und 1655); Aug. c. mend. 20,40 (CSEL 41, 526,6–19); Aug. Io. ev. tr. 5,1 (zit. Th. 189, KGK 085 (Anmerkung)); Aug. div. qu. 1,2,18 (CCSL 44, 45,558–560); Ps. Aug. = Prosp. sent. 126 und 150 (CCSL 68A, 285 und 292); Ps. Aug. = Prosp. resp. ad Vinc. 6 (PL 45, 1846); Ps. Ambr. = Prosp. humil. 11–13 (PL 55, 170–173; Prosper, De vera humilitate, 168–185); Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,6f. (zit. zu Th. 151 und 238). Da Karlstadt in unserer These nach Augustin noch »alii 〈scil. patres〉« nennt (Plural!), denkt er neben Ambrosius noch an andere Kirchenväter. Das Exemplar des Originaldrucks von Karlstadts Augustinkommentar, das sich in der UB Clausthal-Zellerfeld befindet, enthält zahlreiche handschriftliche Eintragungen, die offenbar eine Mitschrift aus Karlstadts Vorlesung darstellen; hier findet sich auf fol. Cc 3v (KGK 064 (Textstelle)) zu den im Druck angeführten Stellen am Rand, noch Hil. in psalm. 61,7 (CCSL 61, 202) nachgetragen. Hilarius’ Auslegung von Ps 61 zitiert Karlstadt auch im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
212Hos 13,9. Die Stelle ist in derselben von der Vg abweichenden Textform (insbes. fehlt in Vg »ex te«) zitiert im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) und zwar, wie in Th. 158f. in Verbindung mit Jes 64,6, als Beleg für die Notwendigkeit, den eigenen Willen aufzugeben (KGK 064 (Textstelle)).
213Jes 64,6 (vgl. zu Th. 158) im Anschluss an die Septuaginta-Übersetzung des Hieronymus; s. Hier. in Is. 17, ad 64,6 (CCSL 73A, 736,6f und 14f.). Die Bibelstelle ist auch im Augustinkommentar angeführt (KGK 064 (Textstelle)), wo der Kontext zeigt, dass mit »alia lex scripta« das biblische Moralgesetz gemeint ist (»Ecce lex ostendit mandata dei esse implenda […]«, KGK 064 (Textstelle)). Jes 64,6 dient als Beleg für die völlige Unfähigkeit der Menschen, ohne Gnadenhilfe Gottes Gebote zu erfüllen (»Docet nos quoque sancta lex, quod gratia deserente nequaquam mandata dei implere possumus.« KGK 064 (Textstelle)). Vgl. Luther, Römerbrief-Vorlesung zu Röm 4,7 und 11,4 (WA 56, 288,21f. und 430,31). Zu Jes 64,6 vgl. Biel, Lect. 55 Q, 59 I und Q (Biel, Expositio (Oberman/Courtenay) 2, 361, 438 und 444) und Biel, Collect. II d. 27 q. 1 a. 2 concl. 1F (Biel, Sententiae (Werbeck/Hofmann), 513).
214»lex sacramentalis« = altl. Zeremonialgesetz; s. Altenstaig, Vocabularius (1517), sacramenta legis scripte fol. 223vb. Auf welche thomistische Aussage Karlstadt anspielt, konnte nicht geklärt werden. Vgl. auch Eck, Defensio (Greving), 56 Anm. 3.
215Bar 1,15. Im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) ist die Stelle als Argument gegen dispositiones de congruo angeführt.
216Vgl. Dan 9,18 Vg »[…] neque enim in iustificationibus nostris prosternimus preces ante faciem tuam, sed in miserationibus tuis multis«.
218Vgl. Jer 9,24 Vg »[…] quia ego sum Dominus qui facio […] iustitam in terra«.
219Vgl. Ps 58(59),8. Im Augustinkommentar stehen die beiden Zitate (Ps 58(59),8 und Jer 9,24) ebenfalls beisammen als Belege für die Aussage (= Th. 164!), dass Gott selbst die Barmherzigkeit des Menschen wirkt: »Deus enim nobis donavit misericordiam […] ergo eleemosinam veram deo miserante facimus […] deo operante.« (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)).
220Karlstadts Deutung des Begriffs »misericordia« ist eine Analogiebildung zu Augustins Verständnis des Begriffes »iustitia dei« in Aug. spir. et litt. 9,15: »[…] iustitia dei, non qua deus iustus est, sed qua induit hominem, cum iustificat impium.« (CSEL 60, 167,7f.). Vgl. Karlstadts Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)), wo er Augustins iustitia-Verständnis aufnimmt und (ebenfalls nach Augustin) entsprechend mit dem Begriff salus (dei) verfährt. Karlstadt dürfte hier von Luther abhängig sein: s. Luther, Römerbrief-Vorlesung, Scholion zu Röm 1,16 und 1,17 (WA 56, 169, 29–170,1; 172,3–8) und Luthers rückschauenden Bericht in der Vorrede zur Gesamtausgabe der Opera latina (1545) (WA 54, 186,4–8). An der zweiten Stelle vgl. besonders Luthers Bemerkung, dass er Analogiebildungen zu dem Neuverstandnis von iustitia dei vorgenommen habe: »[…] colligebam etiam in aliis vocabulis analogiam, ut opus Dei, id est quod operatur in nobis Deus, virtus Dei, qua nos potentes facit, sapientia Dei, qua nos sapientes facit, fortitudo Dei, salus Dei, gloria Dei.« Das zugrundeliegende Verständnis der iustitia dei als »iustitia passiva« (Luther) findet sich 1517 auch bei Staupitz, Libellus de executione aeternae praedestinationis, 11,71: »Nondum misericordiae domini satisfactum putes, quod nos sua iustitia iustos fecit, quod coniugium cum peccatrice non horruit. Accedit aliud, quod nostra peccata sua facit […]« (Staupitz, Libellus, 156). Die bei Staupitz wie bei Luther vorkommende Verbindung der neuverstandenen iustitia dei mit dem brautmystischen Gedanken vom fröhlichen Wechsel findet sich nicht bei Karlstadt.
221Ps 118(119),88 Vg »[…]secundum misericordiam tuam vivifica me et custodiam testimonia oris tui.«.
222Vgl. Ps 102(103),4 Vg »[…] Domino […] qui coronat te in misericordia et miserationibus«.
223Vgl. Jak 2,13. Vgl. Aug. spir. et litt. 33,59: »coronat ergo in miseratione et misericordia, sed etiam sic secundum opera […] quoniam ›iudicium sine misericordia, sed illi qui non fecit misericordiam‹ […].« (CSEL 60, 218,26–219,3).
224Vgl. Hes 36,26. Vgl. Karlstadts 13. Th. der Conclusiones Lipsiae (zit. u. zu Th. 190) und die Th. 30 der 151 Conclusiones (KGK 058 (Textstelle)); vgl. auch Kähler, Karlstadt, 17*.
225Ps 145(146),7f. Vg »Dominus solvit conpeditos […] Dominus erigit adlisos […].«
226Mt 6,10 (3. Bitte des Vaterunsers). Dieselbe Auslegung von Mt 6,10 im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)); s. auch Auslegung Wagen, fol. D5v, und Disputatio Lipsiae: »fac hoc in nobis, quod iure exigis« (Seitz, Disputatio, 225f.).
227»Fiat domine, quaesumus, per gratiam tuam fructuosos nostrae devotionis affectus, quia tunc nobis proderunt suscepta ieiunia, si tuae placita sint pietati.« (Samstag nach dem 4. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h, fol. LIXv). Vgl. Th. 151, auch in Th. 170 wiederholt.
228»Fac, quaesumus, omnipotens Deus, ut qui paschalibus remediis innovati similitudinem terreni parentis evasimus, ad formam coelestis transferamur auctoris.« (5. Sonntag nach Ostern, Brev. Herbip. (1509) e., fol. XIIIr).
229»Da nobis, quaesumus, omnipotens aeterne deus, promissionis gaudia quaerere, et quaesita citius invenire.« (1. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLVIv); auch zitiert im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
230»Da quaesumus omnipotens deus, ut qui infirmitatis nostri conscii de tua virtute confidimus, sub tua semper pietate gaudeamus.« (Freitag vor dem 4. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIXr). Die Blattüberschrift »Sabbato dominicae eiusdem 〈= quartae in XL〉« könnte Karlstadts fehlerhafte Zuordnung dieser letzten »oratio super populum« vom Freitag v. d. 4. Fastensonntag fast am Ende der ersten Textspalte auf den Samstag erklären.
231»Mentes nostras quaesumus, domine, lumine tuae claritatis illustra, ut videre possumus quae agenda sunt, et quae recta sunt agere valeamus.« (Mittwoch nach dem 1. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLVIIIr).
232»Da quaesumus domine populis christianis et quae profitentur agnoscere, et caeleste munus diligere, quod frequentant.« (Donnerstag nach dem 1. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLVIIIr). Auch im Augustinkommentar zitiert (KGK 064 (Textstelle)).
233»Actiones nostras quaesumus domine et aspirando preveni, et adiuvando prosequere, ut cuncta nostra operatio a te semper incipiat, et per te incepta finiatur.« (Samstag vor dem 1. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLIXr); auch zitiert u. in Th. 174.
234»Praesta nobis domine, quaesumus, auxilium gratie tuae, ut ieiuniis et orationibus convenienter intenti, liberemur ab hostibus mentis et corporis.« (Donnerstag nach dem 2. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIIr).
235»Exaudi nos omnipotens et misericors deus, et continentiae salutaris propicius nobis dona concede.« (Dienstag nach dem 3. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIIIIv).
236»Deprecationem nostram, quaesumus, domine, benignus exaudi et, quibus supplicandi praestas affectum, tribue defensionis auxilium.« (Montag nach dem 4. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., LVIIv).
237»Praesta, quaesumus, omnipotens deus, ut, quos ieiunia votiva castigant, ipsa quoque devotio sancta laetificet, ut, terrenis affectibus mitigatis, facilius caelestia capiamus.« (Donnerstag nach dem 4. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LVIIIv).
238»Fiat domine, quaesumus, per gratiam tuam fructuosos nostre devotionis affectus, quia tunc nobis proderunt suscepta ieiunia, si tuae placita sint pietati.« (Samstag nach dem 4. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIXv); auch zitiert in Th. 151, KGK 085 (Anmerkung). Vgl. Th. 169.
239»Deus, qui fidelium mentes unius efficis voluntatis, da populis tuis id amare quod praecipis, id desiderare quod promittis, ut inter mundanas varietates ibi nostra fixa sint corda, ubi vera sunt gaudia.« (4. Sonntag nach Ostern, Brev. Herbip. (1509) e., fol. Xv). Vgl. Th. 174.
240»Deus a quo bona cuncta procedunt largire supplicibus tuis, ut cogitemus te inspirante quae recta sunt, et te gubernante eadem faciamus.« (5. Sonntag nach Ostern, Brev. Herbip. (1509) e., fol. XIIv). Näheres s. zu Th. 44.
241»Deus, innocentiae restitutor et amator, dirige ad te tuorum corda servorum, ut spiritus tui fervor concepto, et in fide inveniantur stabiles, et in opere efficaces.« (Mittwoch nach dem 2. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIv); vgl. auch o. Th. 105.
242Im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) teilt Karlstadt mit, dass er über das Thema: »(gratia dei) facit nos facere« in den (verschollenen) Erläuterungen seiner 151 Conclusiones (KGK 062) zur 23. These breit und unter Anführung von testimonia gehandelt habe; s. Kähler, Karlstadt 16*. Darauf dürfte er sich auch hier beziehen. Bei dem Hinweis auf Hesekiel denkt er an die Stelle Hes 36,27, die in unseren Thesen noch nicht vorkam. Sie ist mehrfach im Augustinkommentar zitiert (vgl. KGK 064 (Textstelle), KGK 064 (Textstelle), KGK 064 (Textstelle), KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)); vgl. auch Karlstadt, Disputatio Lipsiae (Seitz, Disputatio, 53). Karlstadts Hauptbeleg für obige Aussage ist Phil 2,13 (s. den Augustinkommentar, KGK 064 (Textstelle); vgl. auch Th. 63); weitere Autoritäten fügt Karlstadt im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) hinzu: Bar 2,31f.; Jer 33,7 (s. Th. 147); Jer 33,15; 32,40; Mt 6,10 (s. Th. 169).
243»Esto, domine, propicius plebe tuae et, quam tibi facis esse devotam, benigno refove miseratus auxilio.« (Quatember-Freitag in der Fastenzeit, Brev. Herbip. (1509) h., fol. XLIXr).
244»Perfice, quaesumus, domine, benignus in nobis observantiae sanctae subsidium, ut, quae te auctore facienda cognovimus, te operante impleamus.« (Dienstag nach dem 2. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIr).
245»Subiectum tibi populum quaesumus, domine, propiciatio coelestis amplificet, et eius faciat semper inhaerere mandatis.« (3. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIIIv). Die Übereinstimmung mit dem von Karlstadt verwendeten »inhaerere«, im Unterschied zu anderen Formulierungen dieses Kirchengebets am 3. Fastensonntag (»semper faciat servire mandatis«) ist ein Beleg für Karlstadts Nähe zum Würzburger Brevier.
246»Pateant aures misericordiae tuae, domine, precibus supplicantium, et, ut petentibus desiderata concedes, fac eos, quae tibi placita sunt postulare.« (Mittwoch nach dem 4. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LVIIIr).
247»Deus, qui nos exultantibus animis pascha tuum celebrare fecisti, fac nos quaesumus et temporalibus gaudere subsidiis, et aeternitatis effectibus gratulari.« (Sonntag in der Woche nach Ostern, Brev. Herbip. (1509) e., fol. IIIr).
248»Deus, qui nos fecisti festa paschalia celebrare, fac nos quaesumus, in coelesti regno gaudere.« (Gebet in der Woche nach Ostern, Brev. Herbip. (1509) e., fol. IIIIv).
249»Deus qui sperantibus in te misereri potius eligis quam irasci, da nobis digne deflere mala quae fecimus, ut tuae consolationis gratiam invenire valeamus.« (Samstag nach dem 4. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. LIXv). Vgl. Th. 147.
250Vgl. Th. 257 und das erste der in vorliegender These angeführten Gebete.
251Aug. ep. 194,5,19: »Quod est ergo meritum homini ante gratiam, quo merito percipiat gratiam, cum omne bonum meritum nostrum non in nobis faciat nisi gratia et, cum deus coronat merita nostra, nihil aliud coronet quam munera sua?« (CSEL 57, 190,12–15). Nachgewiesen von Kähler, Nicht Luther, 355. Wiederaufgenommen in Th. 4 der 13 Thesen De Christi incarnatione: »Tanta est erga omnes homines dei bonitas, ut nostra velit esse merita que sunt ipsius dona, et pro his que ipse largitus est, eterna premia sit daturus, sua enim coronat deus.« (Kähler, Nicht Luther, 354; WA 6, 26,14–16). Vgl. Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) und bei Staupitz, Libellus de executione aeternae praedestinationis, 7,38: »Colligunt sapientes […] deum non praemiare nisi sua opera, scientes, quod ipse gratiam et gloriam dat.« (Staupitz, Libellus, 120).
252»Deus qui fidelium mentes unius efficis voluntatis, da populis tuis id amare, quod praecipis, id desiderare quod promittis […]« (4. Sonntag nach Ostern, Brev. Herbip. (1509) e., fol. Xv); auch zitiert zu Th. 170.
253»[…] vota nostra, quae praeveniendo aspiras, etiam adiuvando prosequere.« (Ostersonntag, Brev. Herbip. (1509) e., fol. Iv). Im Magdeburger Brevier ist diese oratio in der Osterzeit zur Prim vorgeschrieben (Brev. Magdeb. (1513), fol. l2rb–va); vgl. auc zu Th. 170.
255In Th. 175–187 folgt ein besonderer Abschnitt, in dem die Begriffe »nihil« und »aliquid« (oder ähnlich) im Mittelpunkt stehen. Mit ihnen interpretiert Karlstadt das totale Unvermögen des menschlichen Eigenwillens zum Guten. Breiter sind diese Begriffe im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) behandelt, wo der mystische Hintergrund dieser Ausführungen besonders deutlich wird; s. auch zu Th. 178.
256»Deus, qui conspicis omni nos virtute destitui, interius exteriusque custodi, ut et ab omnibus adversitatibus muniamur in corpore, et a pravis cogitationibus mundemur in mente.« (2. Fastensonntag, Brev. Herbip. (1509) h., fol. Lv).
257Vgl. Jer 17,5 Vg »[…] maledictus homo qui confidit in homine […]«. Vgl. Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) und Karlstadt, Bilder (Lietzmann), 7,7–11.
2585. Mose 8,17f. Vgl. die Bibelstelle im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
259Die Begriffe nihil und aliquid gehen auf Gal 6,3 zurück. Karlstadt fußt auf Bern. Ded. 5,3f.: »›Qui se putat aliquid esse, cum nihil sit, ipse se seducit‹Gal 6,3〉 […] et si nihil sumus in cordibus nostris, forte in corde Dei potest aliud latere de nobis. O Pater misericordiarum! […] Omnes gentes, quasi non sint, sic sunt ante te, et tanquam nihilum et inane reputabuntur […]. Sic in iudicio veritatis tuae, sed non sic in affectu pietatis tuae […]. Siquidem universae viae tuae misericordia et veritas, requirentibus testamentum tuum et testimonia tua; testamentum utique pietatis, et testimonia veritatis.« (SBO 5, 390,16–391,9). Zitiert bei Biel, Lect. 82 H (Biel, Expositio (Oberman/Courtenay) IV, 54f.). Zu der in Karlstadts Zitat vorausgesetzten Identifikation von pietas und misericordia dei vgl. Lomb. IV Sent. d. 46 c. 3 (Petrus Lombardus, Sententiae, 1014ff.). Dass Karlstadt die Begriffe »nihil« und »aliquid« mit mystischem Inhalt füllt, zeigt der Augustinkommentar: »ergo creabilis est homo et sine gratia nihil, per gratiam vero divinam dei figmentum, dei creatura, quid dei. O foelix Nihil, quia ex illo nihilo, quod se purum nihil fatetur, Deus aliquid format, quod in imaginem dei transfigurat.« (KGK 064 (Textstelle)).
260Vgl. 1. Kor 13,2f. und im Augustinkommentar gegen dispositiones de congruo (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)).
261Ps 39(40),18 Vg »Ego autem mendicus sum et pauper; Dominus sollicitus est mei.«; auch im Augustinkommentar wie hier in Verbindung mit Gal 6,3 und 1. Kor 13,2 (KGK 064 (Textstelle)).
262Vgl. Karlstadt, Auslegung Wagen, fol. B1r.
263Vgl. Röm 8,13f.; s. auch den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
264Die mystischen Gedanken, die in vorliegender These nur ansatzweise spürbar werden, sind später thematisiert in Karlstadts Schrift Karlstadt, Sich gelassen (1523); zu Th. 181–187 vgl. ebd., fol. d3r–d4r, hier bes. fol. d3r–v: »wölcher sein ich und icheit/ oder sich und sein sicheit recht geließ der hat wol gelassen. Der Mensch ist anfenklich nicht gewest/ 〈will〉 er sein icht und ettwas oder sich und sicheit gelassen und ordenlich ubergeben/ so muß er es dem ubergeben der in ettwas icht oder sich hatt gemacht/ das ist: Er muß sich/ und alles das etwas in im ist/ mit seinem sich und icheit/ Gott auffgeben/ und in seinem willen nider tauchen/ wann ainer das thet/ er wer in leyden und wercken gelassen. Alda freund must du abermals achtung geben/ das dich nit gebrist dein gelaß/ das du nit dein icheit in sollichen gelaß ubersehest […]«.
265Aug. cont. 13,29 (CSEL 41, 179,8) im Anschluss an Gal 2,20. Vgl. Karlstadt, Auslegung Wagen, B1r: »Wir solten got alle unser werck aufftragen/ tzureden/ bekennen/ tzuschreiben/ und tzumessen/ und alles das uns got gnedicklich vorleyhet/ nach seinem willen gelassen/ und uns ye nichts anmassen oder annehmen/ und in keiner gab kleben/ dann als Augu'stinus' gelert/ do ist ein seligs ich/ wo nit ist mein ich. ubi non ego, ibi felicius ego.«.
266Lk 1,52. Der vorliegenden These verwandt ist der Gedanke der annihilatio bei Staupitz, Libellus de executione aeternae praedestinationis 2,5: »Nihil ergo creaturae felicius quam redire cum laude in suum principium, recedere a se, accedere ad deum. Neque enim potest digne laudari deus a quoquam sine sui annihilatione. Hinc tanto felicior quisque est, quo fuerit a se ipso absolutior […].« (Staupitz, Libellus 82f.).
268Vgl. Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,6 (zit. o. zu Th. 151, KGK 085 (Anmerkung)).
269Siehe zu Th. 123.
270Karlstadt meint mit diesem Satz, dass auch das Aufgeben des »Ich«, »Du« usw. noch eine Versuchung in sich bergen kann (d. h. wenn es menschliche Eigenleistung in sich verbirgt). Eine entsprechende Warnung äußert er in dem letzten Satz der zu Th. 181 zitierten Stelle, aus Karlstadt, Sich gelassen (1523) (s. o. KGK 085 (Anmerkung)). Deshalb fordert er in Th. 187 auf, das Ich »humiliter et vere« aufzugeben.
272Vgl. Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
273Aug. c. Iul. 4,3,28 (zit. zu Th. 54, KGK 085 (Anmerkung)); vgl. auch zu Th. 184–186. S. Luther, Ad dialogum Silvestri Prieratis (August 1518) (WA 1, 654,6–21).
274Vgl. Ps 118(119), 94: »Tuus sum ego, salvum me fac.« Diesen Wahlspruch des Staupitz bedenkt Karlstadt in der seinem Augustinkommentar vorangestellten Widmungsvorrede an Staupitz mit einer ausführlichen Auslegung (KGK 064 (Textstelle)). Kerngedanke dieser Auslegung ist – wie hier – die Aufgabe des selbstischen Ich, wie des Vertrauens auf die eigenen Fähigkeiten.
275Aug. en. Ps. 108,2 (CCSL 40, 1585). Die Erklärung, die Greving (Eck, Defensio (Greving), 61 Anm. 5) für Karlstadts »d« gegeben hat, ist wenig überzeugend. Da sich die zitierte Stelle am Anfang der en. Ps. 108 findet, lässt sie sich in keinem der alten Drucke in einem mit »D« bezeichneten Abschnitt finden. Es ist vielmehr ein Druckfehler anzunehmen, was vom Augustinkommentar bestätigt wird, wo ein Zitat aus dem folgenden Abschnitt (en. Ps. 108,3) gekennzeichnet ist als »Augustin psal. cviii. b.« (KGK 064 (Textstelle)).
276Aug. Io. ev. tr. 5,1 (CCSL 36, 40,6f.). Auch angeführt im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
277Die Stellen, die Karlstadt hier im Auge hat, sind zu Th. 157 angeführt. Vgl. Th. 405. S. auch Staupitz, Libellus de executione aeternae praedestinationis, 14,101: »Veritas ostendit omnem hominem mendacem, inutilem, non facientem bonum […].« (Staupitz, Libellus, 180).
278Im Hintergrund steht Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,6 (zit. zu Th. 151, KGK 085 (Anmerkung)). Vgl. Th. 184; s. auch den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) und die 13. These der Conclusiones Lipsiae: »D. Joannes […] potest facere quod in se est, id est obicem et impedimentum ad gratiam tollere, hoc est lapideum cor emollire, contra Ezechielem et iam praedictam conclusionem Ambrosii 〈scil. vocat. gent. 1,6〉.« (Löscher, Reformations-Acta 3, 290).
279Vgl. Karlstadt, Disputatio Lipsiae: »[…] liberum arbitrium absque gratia et absque fide nullum bonum opus facere potest, neque quantum ad substantiam boni operis, neque quantum ad mo'd'um vel esse meritorium […]« (Seitz, Disputatio, 40); vgl. dazu die 151 Conclusiones, Th. 94 (KGK 058 (Textstelle)).
280Greving (Eck, Defensio (Greving), 62 Anm. 2) verweist auf: Scotus, In I Sent. d. 17 q. 3 n. 24–28. (Scotus, Opera (Wadding) 5/2, 964–966).
281Greving (Eck, Defensio (Greving), 62 Anm. 3) verweist auf: Capreolus, Def. in II Sent. d. 27 (Capreolus, Defensiones (Paban/Pègues) 2, 272–282).
282Aug. ep. 186, 3,10: »[…] non gratiam dei aliquid meriti praecedit humani, sed ipsa gratia meretur augeri, ut aucta mereatur et perfici, comitante non ducente, pedisequa non praevia voluntate.« (CSEL 57, 53,6–8). Zitiert bei Lomb. II Sent. d. 26 c. 2 (vgl. Th. 250). Es handelt sich hier um eines der in der Scholastik geläufigen augustinischen bzw. pseudo-augustinischen Worte, die Karlstadt den Scholastikern zu entreißen sucht. Am Schluss unserer Thesensammlung bringt er eine ganze Reihe solcher Worte (vgl. Th. 381–387).
283Klarer hat Karlstadt den Differenzpunkt zur Scholastik im Augustinkommentar hervorgehoben: »Nec preterit me illorum opinacio, qui aiunt, quantum ad substantiam operis voluntatem in iusticia dei perficienda prevalere, contra vero quantum ad relationem seu respectum meritorium usurpantes illud Augustini: ›voluntas est pedissequa‹ […]« (KGK 064 (Textstelle)).
284Vgl. 2. Kor 3,6f. Vg »[…] littera enim occidit […] ministratio mortis litteris deformata in lapidibus fuit […]«. Zu Karlstadts Auslegung dieser Stelle s. 151 Conclusiones, Th. 84–90 und 101–110 (KGK 058 (Textstelle) und KGK 058 (Textstelle)) und im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle); KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)).
285Vgl. Ecks Verteidigung: »Quod ›littera occidit‹, et quod lex est ›ministratio mortis‹, in ea accipio intelligentia, qua b. Ambrosius et Aurelius Augustinus de spiritu et littera, quo doctore maximo ecclesiae lumine fateor me egere. […] At quod D. Bodenstein (qui librum illum Augustini ordinarie profitetur Wittenbergi) iudicat, alios divum Augustinum negligere, iudicent prudentes […].« (Eck, Defensio (Greving) 77,26–78,2).
286Johannes Capreolus (ca. 1380–1444); vgl. auch Karlstadts, Defensio, in dem von Karlstadt am Ende angelegten Druckfehlerverzeichnis: »Capricornus ne legas, sed Capreolus« (KGK 090 (Textstelle)).
287Alphonso (Vargas) von Toledo (ca. 1300–1366). Sein In primum librum Sententiarum 〈Venedig, 1490〉 zitiert Eck wiederholt im Chrysopassus (1514); vgl. auch Eck, Defensio (Greving), 23 Anm. 4.
288Gabriel Biel (ca. 1410–1495); vgl. Eck, Defensio (Greving), 158 Anm. 3, zu Ecks Verweis auf Biels In secundum librum Sententiarum.
289Vgl. die in die Deutung von 2. Kor 3,6f. eingefügte Auseinandersetzung Karlstadts mit der Scholastik in den 151 Conclusiones (KGK 058) gegen Capreolus (Th. 91–94, 97–100; vgl. bes. Th. 97), Scotus (Th. 95f.) und Thomas (Th. 103, s. u. zu Th. 200).
290Vgl. u. Th. 206. Mit »palästinensischem Urteil« könnte Karlstadt die Entscheidung des sogenannten Jerusalemer Apostelkonzils (s. Apg 15) meinen, gegen Forderungen, auch Heidenchristen seien zur Einhaltung des mosaischen Gesetzes (vgl. Apg 15,5) zu verpflichten. Den Begriff (episcopale) iudicium Palestinum verwendet Augustin im Zusammenhang mit den in Palästina (Diospolis, Dez. 415; vgl. Ulbrich, Briefe, 52f. und 59f.) verhandelten Anschuldigungen gegen Pelagius; vgl. Aug. c. ep. Pel. 1,19 und 2,5 (CSEL 60, 453,18 u. 470,4–8).
291Vgl. 151 Conclusiones, Th. 103: »Omnis lex atramento scripta est ministratio mortis et damnacionis. Contra Sanctum Thomam.« (KGK 058 (Textstelle)).
292Vgl. die 151 Conclusiones, Th. 109 (KGK 058 (Textstelle)).
293Ambr. Iac. 1,4,13: »[…] ego autem mortuus sum sub peccati vulnere, quia cognitio culpae, quae mihi profutura videbatur, haec nocuit, ut scirem quod vitare non poteram.« (CSEL 32/2, 13,9–11).
294Ambr. Iac. 1,1,1: »[…] quia nudus sermo ad monendum utilis, ad persuadendum infirmus est, ideo adhibenda est rationis rectae consideratio, ut quod sermo bonus praescripserit ratio plenius tractata persuadeat. Non enim servili ad oboediendum constringimur necessitate, sed voluntate arbitra, sive ad virtutem propendimus sive ad culpam inclinamur.« (CSEL 72/2, 3,7–12). Es ist deutlich, dass Karlstadt das Zitat gegen die Intention des Ambrosius verwendet. Während Ambrosius an unserer Stelle der Insuffizienz des »nudus sermo« zu überzeugen, durch die die freie Entscheidung des Willens ansprechende »recta ratio« abhelfen will, möchte Karlstadt beweisen, dass das Gesetz als »nudus sermo« nur mit der Gnade in der Lage ist, den Willen zu einer guten Entscheidung zu befreien. Eine ethische Entscheidungsfreiheit des natürlichen Willens lehnt er strikt ab.
295Zu Th. 204–205 vgl. im Augustinkommentar: »Quoniam hoc ipso lex perhibet testimonium, quod iubet ac minatur, sed neminem iustificat, iubet implere precepta, minatur desidibus penas et neminem iustificando indicat, non seipsa, non libero arbitrio iustificari hominem, sed adiutorio spritus donoque dei.« (KGK 064 (Textstelle)).
297Vgl. Röm 3,21. Dazu vgl. den Augustinkommentar: »Hic versiculus 〈Röm 3,21〉 dubitationem infert. Quoniam testes manifestant ea, super quibus producuntur. Apostolus autem dicebat iusticiam dei per legem testificatam. Quomodo inficiabitur eam esse manifestatam? Respondeo: dicitur manifestata sine lege, quia eam deus per spiritum gratiae credenti sine adiutorio legis confert.« (KGK 064 (Textstelle)).
298Vgl. Th. 19 (KGK 085 (Textstelle)) und den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
299Vgl. Gal 2,21 Vg »[…] non abicio gratiam Dei, si enim per legem iustitia ergo Christus gratis mortuus est«. Vgl. den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
300Vgl. Titelseite: »[…] Conclusiones pro sacris literis et Wittenburgensibus […].«
302Zu Th. 214 und 217 s. Aug. ep. 217,3,8: »Si vere volumus defendere liberum arbitrium, non oppugnemus, unde fit liberum. Nam qui oppugnat gratiam, qua nostrum ad declinandum a malo et faciendum bonum liberatur arbitrium, ipse arbitrium suum adhuc vult esse captivum […] liberum ita defenditur, ut humilitate solidetur, non elatione praecipitetur, arbitrium et, ›qui gloriatur‹ non in homine vel quolibet alio vel se ipso sed ›in domino glorietur‹ (CSEL 57, 408,20–409,23).
3042. Kor 10,17 im Anschluss an Aug. ep. 217,3,8 (zit. zu Th. 214, KGK 085 (Anmerkung)).
305Vgl. 2. Kor 12,9. Vgl. Th. 240f. und den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
306Vgl. 1. Kor 13,5 Vg »(caritas) […] non quaerit quae sua sunt […].«
307Vgl. Th. 248 und Luther, Disputatio contra scholasticam theologiam (1517), Th. 41: »Tota fere Aristotelis Ethica pessima et gratiae inimica.« (WA 1, 226,10).
3081. Kor 4,3f. Vg »Nihil enim mihi conscius sum […]. Qui autem iudicat me Dominus est.« Vgl. Th. 256.
309Vgl. 1. Kor 2,11, Vg »Quis enim scit hominum quae sint hominis, nisi spiritus hominis qui in ipso est.«; nach Ps. Aug. hypomn. 6,4,6 (Ps. Augustinus, Hypomnesticon, 197,126; PL 45, 1660).
310Vgl. Jer 17,9 Vg »Pravum est cor omnium et inscrutabile, quis congnoscet illud.«.
311Vgl. Eph 2,9. Vgl. Th. 290.
313Th. 238, 242f. und 245 sind im Anschluss an Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,7; formuliert: »[…] quia etsi fuit qui naturali intellectu conatus sit vitiis reluctari, huius tantum temporis vitam steriliter ornavit, ad veras autem virtutes aeternamque beatitudinem non profecit. Sine cultu enim veri dei etiam quod virtus videtur esse peccatum est, nec placere ullus deo sine deo potest; qui vero Deo non placet, cui, nisi sibi et diabolo placet?« (CSEL 97, 86,14–19).
314Vgl. Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,6 (zitiert zu Th. 151, KGK 085 (Anmerkung)).
315Vgl. 2. Kor 12,9, Vg »[…] nam virtus in infirmitate perficitur, libenter igitur gloriabor in infirmitatibus meis […]«. Vgl. Th. 218.
316Vgl. 2. Kor 12,9, Vg »(Dominus) […] dixit mihi sufficit tibi gratia mea […].«
317Vgl. Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,7 (zitiert zu Th. 238, KGK 085 (Anmerkung)).
318S. u. zu Th. 242.
319Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,7 (zitiert zu Th. 238, KGK 085 (Anmerkung)).
320Vgl. Th. 78 der 151 Conclusiones: »Ita nec attritio perfectissime circumstancionata in genere morum est disposicio sufficiens ad iustificacionem. Contra eundem 〈scil. Scotum〉.« (KGK 058 (Textstelle)). Kähler (Kähler, Karlstadt, 24* Anm. 3) verweist auf Scotus, In IV Sent. d. 14 q. 2. § 14 (Scotus, Opera (Wadding) 9, 45).
321Siehe Th. 195.
322Vgl. Th. 81 der 151 Conclusiones: »Peccator sine onmi disposicione sufficiente de congruo ex parte eius iustificatur. Contra quasi omnes.« (KGK 058 (Textstelle)).
323Joh 13,8. Vgl. Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
324Mt 16,22. Zu Th. 252–54 vgl. den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
327Thomas S. th. I-II, prol.​: »Quia, sicut Damascenus dicit, homo factus ad imaginem Dei dicitur, secundum quod per imaginem significatur intellectuale et arbitrio liberum et per se potestativum; postquam praedictum est de exemplari, scilicet de Deo, et de his quae processerunt ex divina potestate secundum eius voluntatem; restat ut consideremus de eius imagine, idest de homine, secundum quod et ipse est suorum operum principium, quasi liberum arbitrium habens et suorum operum potestatem.« (Thomas, Opera (Busa) 2, 354). Das »richtige« Verständnis, das Karlstadt hier im Auge hat, steht in Th. 149. Die freie Willenskraft ist Prinzip der bösen Werke.
3281. Kor 4,3. Vgl. Th. 227.
329Vgl. Ps 36(37),23 Vg (LXX) »apud Dominum gressus hominis dirigentur et viam eius volet.«; zit. bei Lomb. II Sent. d. 26 c. 1 (Petrus Lombardus, Sententiae, 437). Dieser Lombardusstelle scheinen mehrere der in Th. 257f. und 260 zitierten Autoritäten zu entstammen.
330»Deus, qui errantibus, ut in viam possint redire iustitiae veritatis tuae lumen ostendis: da cunctis, qui christiana professione censentur, et illa respuere, quae huic inimica sunt nomini; et ea, quae sunt apta, sectari.« (3. Sonntag nach Ostern, Brev. Herbip. (1509) e., fol. VIIIv). Der von Karlstadt zitierte Text ist am Schluss kontaminiert mit dem bekannten Augustinwort: Aug. persev. 20,53: »Da quod iubes, et iube quod vis.« (PL 45,1026); vgl. Karlstadts Brief an Spalatin vom 5. Febr. 1518 (KGK 069). Vgl. dazu auch die Oratio Brev. Herbip. (1509) e., 4. Sonntag nach Ostern (angeführt in Th. 170, KGK 085 (Anmerkung)); vgl. auch Th. 174.
331Das gute Handeln ist nach Karlstadt ausschließlich Gottes Werk, sowohl was das Wollen des Guten wie die nachfolgende Ausführung des Gewollten betrifft. Im Hintergrund steht Aug. gr. et lib. arb. 17,33: »Ut ergo velimus, sine nobis operatur; cum autem volumus, et sic volumus ut faciamus, nobis cum cooperatur: Tamen sine illo vel operante ut velimus, vel cooperante cum volumus, ad bona pietatis opera nihil valemus.« (PL 44, 904). Vgl. den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)). Die Augustinstelle zitiert bei Lomb. II Sent. d. 26 c. 1. Bezeichnend ist, dass Karlstadt den Begriff cooperari vermeidet und ihn durch Begriffe, die die Passivität des Willens zum Ausdruck bringen, ersetzt. Einmal will er dadurch die Annahme einer eigenen Teilaktivität der von der Gnade unterstützten Willenskraft ausschalten (s. Th. 259), zum andern lehnt er die in der Scholastik mit jenem Augustinwort legitimierte Distinktion zwischen gratia praeveniens und gratia justificans ab; vgl. Th. 100 der 151 Conclusiones (KGK 058 (Textstelle)); s. auch u. Th. 391. Entsprechendes hatte Karlstadt schon in den 151 Conclusiones ausgeführt: »(22) Ut bene velimus solius dei est (Contra communem). (23) Et quod volumus ut faciamus bene, dei est.« (KGK 058 (Textstelle)). Hier liegt Aug. ench. 32 (CCSL 46, 66f.) zugrunde, zit. ebenfalls bei Lomb. II Sent. d. 26 c.4 (Petrus Lombardus, Sententiae, 442).
332Der Begriff rapimur hat möglicherweise seine Wurzel im mystischen Vokabular (raptus). Vgl. Oberman, Simul, 54f. Unserer These entspricht Luthers Operationes in Psalmos (1519–21): »[…] operante deo in nobis et nos operari recte dicimur, quamquam hoc operari magis sit rapi, duci et pati operatorem deum […]« (WA 5, 144,34–36; zit. bei Oberman, Simul, 83 Anm. 131). Luthers »duci« entspricht Karlstadts »agi«. Vgl. Bubenheimer, Consonantia, 178–185.
333S. Aug. spir.et litt. 5,7: »[…]omnia possibilia sunt deo, sive quae facit sola sua voluntate sive quae cooperantibus creaturae suae voluntatibus a se fieri posse constituit« (CSEL 60, 160,1–3). Zu Augustins Aussage führte Karlstadt im Blick auf die zweite Hälfte (»sive quae cooperantibus etc.«) aus: »argumentum est, quod voluntas concurrit active in facienda iusticia et non solum passive, hoc est susceptive, nam alioqui non diceretur cooperari, sed compati.« (KGK 064 (Textstelle)). Karlstadt findet hier also die Behauptung eines concursus activus des Willens bei Augustin. Er sieht die Schwierigkeit dieses Satzes und stellt daher Autoritäten pro et contra zusammen (vgl. den Augustinkommentar, KGK 064 (Textstelle)). Unter den Autoritäten, die für jene Auffassung Augustins zu sprechen scheinen, führt er u. a. die (in Th. 260 wieder aufgenommene) Stelle 1. Kor 15,10 an. Eine Entscheidung fällt er an der genannten Stelle des Augustinkommentars nicht, sondern kündigt an, dass er anderweitig darüber handeln wolle (KGK 064 (Textstelle)). Vor diesem Hintergrund erklären sich die Aussagen der vorliegenden These. Entsprechend seiner Feststellung im Augustinkommentar, dass auch Augustin von einer aktiven Mitwirkung des freien Willens rede, bemerkt er hier richtig, dass er über die dicta der Kirchenväter hinausgehe, wenn er der Schrift nur eine instrumentale Mitwirkung des freien Willens entnehme. Doch formuliert er diesen Widerspruch gegen die Väter zunächst noch vorsichtig, indem er sagt, er wolle »non concludendo« reden. Nun führt er in Th. 260 auch 1. Kor 15,10 für die Behauptung eines concursus instrumentalis ins Feld, indem er sich zur Deutung der Stelle eines juristischen Hilfsarguments bedient (Th. 261). Auf der Leipziger Disputation vertritt Karlstadt dann uneingeschränkt die ausschließlich instrumentale – und das heißt »tantum passive« (Seitz, Disputatio, 35) bzw. »susceptive« (Seitz, Disputatio, 48) – Mitwirkung des freien Willens mit der göttlichen Gnade (Seitz, Disputatio, 51f.). Hier zeigt sich auch, dass Karlstadt bei seinem Vergleich »sicut artifex cum serra« Jes 10,15 im Auge hat (Seitz, Disputatio, 52). Von einem Widerspruch gegen Augustin spricht er in der Disputatio Lipsiae gegenüber Eck allerdings nicht, obwohl er sich an diesem Punkt sachlich von Augustin unterscheidet. Vgl. noch Karlstadt, Sich gelassen (1523), fol. f 1v: »Wann gott ainen menschen zu gutem bewegt/ so ists gleich/ als wann wir einen stecken zu hilff bewegen/ und mögen uns des/ das durch im geschieht nicht weniger zumessen/ dann der stecken gethaner hilff.«.
3341. Kor 15,10 (zit. bei Lomb. II Sent. d. 26 c. 1; s. o. KGK 085 (Anmerkung)). Siehe zu Th. 259; zur Auslegung der Bibelstelle vgl. Seitz, Disputatio, 19f. 22. 24f.
335Walch2 18, 687 übersetzt »auf eine hinzukommende Art«.
336Karlstadt hat folgende Stellen im Auge: D. 40,7,31 (Gaius): »Et ideo cum quaesitum est ›Stichus cum rationes dederit, cum contubernali sua liber esto‹ an mortuo Sticho ante condicionem contubernalis eius libera esse possit: Julianus dixit quaestionem esse in hac specie, quae et in legatis agitatur ›illi cum illo do‹, an altero deficiente alter ad legatum admittatur: quod magis sibi placere, perinde ac si ita scriptum esse ›illi et illi‹ (CICiv 2, 465) und D. 50,16,53 (Paulus): »Saepe ita comparatum est, ut coniuncta pro disiunctis accipiantur et disiuncta pro coniunctis, interdum soluta pro separatis. nam cum dicitur apud veteres ›adgnatorum gentiliumque‹, pro separatione accipitur.« (CICiv 2, 937). Dazu D. 50,16,142 (Paulus): »videamus autem, ne etiam si hos articulos detrahas ›et‹ ›que‹ ›cum‹, interdum tamen coniunctos accipi oporteat, veluti ›Lucius Titius, Publius Maevius ex parte dimidia heredes sunto‹, vel ita ›Publius Maevius, Lucius Titius heredes sunto‹ (CICiv 2, 946). Nimmt man diese Digestenstellen zusammen, dann ist der Sinn der Berufung Karlstadts auf sie offenbar, der mit ihnen belegen will, dass »cum« nicht im strengen Sinn als Verbindung (coniunctio) verstanden werden muss und daher aus 1. Kor 15,10 (»mecum«) keine »cooperatio« zwischen Gnade und Mensch abgeleitet werden könne. These 261 lässt sich folgendermaßen übersetzen: »Denn das Bindewort ›cum‹ stellt eine Verbindung anhangsweise und weniger grundsätzlich her gemäß den Juristen Paulus und Gaius. Sie haben recht.«
337Mt 10,20. Vgl. den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)). Zu einer unserem Kontext nahestehenden Verwendung der Stelle in der Mystik vgl. die Erläuterung zur nächsten Th. 263.
338Röm 8,14. Vgl. Luther, Ad dialogum Silvestri Prieratis (August 1518): »In omni bono opere potius aguntur quam agunt filii dei, sicut Ro. viii. dicit: Qui spiritu dei aguntur hi fili dei sunt. Et ea opera (omnium, qui remotiorem Theologiam gustaverunt iudicio) sunt optima, quae sine nobis in nobis operatur Christus, et ea fere pessima, quae iuxta Aristotelis pessimam doctrinam nobis eligentibus et ut vocant libero arbitrio mediante operamur.« (WA 1,649, 28–33). Luther meint an der zu Th. 263 zitierten Stelle mit »remotior Theologia« wohl die mystische Theologie. Tatsächlich steht Karlstadt mit der Zusammenstellung von Mt 10,20 und Röm 8,16 in Th. 262 und 263 offenbar in der mystischen Tradition. Eine unserem Kontext inhaltlich nahestehende gleichzeitige Verwendung beider Stellen findet sich in der Theologia deutsch, 22: »Der nu besessen und begriffen were mit dem geist gotis, das er nicht wessete, was er thete ader liesse, und seyn selbs ungewaldig were und der wille und der geist gotis were seyn gewaldig und wirckte und thete und lisse mit ym und auß ym, was und wie er wollde. Das were der menschen eyner, da von sant Paul spricht: ›Die von gotis geiste gerichtet und gefuret werden, die synt gotis kint und synt nicht under der ee‹ 〈Röm 8,14〉. Und czu den Cristus sprach: ›Ir seyt nicht, die do reden, sunder der geist euwers vaters redet yn euch.‹ 〈Mt 10,20〉« (Theologia Deutsch (Franckforter), 173,7–14). Vgl. ferner die Predigt Taulers über Röm 8,14, wo den Werken Gottes auf Seiten des Menschen die Gelassenheit gegenübersteht, was – wie bei Luther (s. o.) und hier im Kontext unser These – gegen die Werkgerechtigkeit zu deuten ist, s. Tauler, Sermones (1508), fol. 116va: »Wann zwaierlay werck vertragem sich nicht mit ainander. Ains můß sich halten leidende und das ander würkende.«. Karlstadt hat diese Stelle mit der Notiz »opera« in seinem Handexemplar markiert.
339Zu Th. 264–287 vgl. Th. 80–86. Diese Frage hat Karlstadt auch noch 1519 beschäftigt; s. zu Th. 266 und Karlstadts Brief an Spalatin, 1519: »Christus est, qui facit, ne parvuli originaria poena damnentur, ne originale imputentur: eis autem, qui stolas in sanguine Christi non lavant, et aliena, et propria imputantur.« (Olearius, Scrinium (1671), 57 = ep. 5) .
340Vgl. Karlstadt, 151 Conclusiones, Th. 60 (KGK 058 (Textstelle)). Vgl. hierzu Kähler, Nicht Luther, 357, Anm. 32; Oberman, Werden, 126f. Anm. 157 bzw. 130f., Anm. 172; LuStA 1, 165, Anm. 4.
341Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 27: »Firmissime tene […] etiam parvulos […] qui […] sine sacramento sancti baptismatis […] de hoc saeculo transeunt, ignis aeterni supplicio sempiterno puniendos. Quia etsi peccatum propriae actionis nullum habuerunt, originalis tamen peccati damnationem carnali conceptione et nativitate traxerunt.« (CCSL 91A, 753,1247–1255). Nachgewiesen bei Kähler, Nicht Luther, 356. Vgl. Th. 276 und Th. 128. Die Augustinstelle ist wiederholt in Th. 8 der 13 Conclusiones (1519), bei Kähler, Nicht Luther, 356; vgl. auch WA 6, 26,27–29.
342Mt 25,41; Wortlaut nach Aug. s. 351 4,8 = De poenitentiae medicina 2 (PL 39, 1544). Der sermo 351 ist in Th. 61f. zitiert; die Verwechslung des Schriftworts in vorliegendem Zusammenhang ist sachlich abhängig von Ps. Aug. hypomn. 5,5,10 (zitiert zu Th. 274, KGK 085 (Anmerkung)). Vgl. auch Th. 93 und Th. 81.
343Mt 25,41; vgl. Th. 266.
344Vgl. Mt 25,30, Vg »[…] inutilem servum eicite in tenebras exteriores […].«
345Vgl. Jer 15,18, Vg »[…] quare factus est dolor meus perpetuus […].«
346Vgl. Jer 30,15, Vg »[…] insanabilis est dolor tuus […].«
347Abhängig von Ps. Aug. tripl. hab. 2: »Principalis autem sunt duo tormenta in inferno, frigus intolerabile, et calor ignis inexstinguibilis […]. De quibus duobus innumera pendent poenarum genera: […] ignitae lacrymae, […] vincula sine solutione, mors aeterna, poena sine fine, absentia Christi post visionem eius, quae sola omnia supra dicta superat, et omnibus poenis intolerabilior.« (PL 40, 993). Vgl. Th. 283f.
348Vgl. Scotus, In IV Sent. d. 46 q. 4 n. 4 (Scotus, Opera (Wadding) 10, 270).
349Vgl. Th. 24.
351Siehe Th. 318.
353Ps. Aug. hypomn. 5,5,10–6,11: »Ecce non baptisatus […] dividitur a regno coelorum […]. Da mihi praeter hunc alterum locum, ubi vitae possit requies esse perennis. Primum enim locum fides Catholicorum […] regnum credit esse coelorum, unde […]non baptizatus excipitur; secundum gehennam, ubi omnis […] a Christi fide alienus aeterna supplicia experietur; tertium penitus ignoramus, immo nec esse in scripturis sanctis invenimus […]. Dextera est iusti sedentis iudicis et sinistra, regnum est et gehenna […] iusti in regno patris cum Christo; iniqui in igne aeterno parato diabolo et angelis eius […]. Mansiones igitur istae multae apud patrem non sunt divisae cellullis ad habitandum iustis, sed coniuncta caritate bonorum praemia meritorum, quae sunt in regno caelorum, quod es indivisum in possessionem unitae concordia deitatis […]. Ipse enim qui implet omnia et excedit omnia, pater et filius et spritus sanctus, deus unus est, omnia in omnibus […] cuius regni finis non est.« (Ps. Augustinus, Hypomnesticon, 184,275–184,289 und 186,335–344).
354Vgl. den letzten Satz der Th. 85.
355Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 27 (zit. zu Th. 266, KGK 085 (Anmerkung)).
356Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 44 (CCSL 91A, 760,1447f.).
357Jes 66,24 (Mk 9,42–47) nach Ps. Aug. De fide ad Petrum = Fulg. Rusp. fid. 45,3: »[…] in cuius iudicio sine acceptione personarum, sine ambitu potestatum aequaliter iudicabuntur domini et servi, reges et milites, divites et pauperes, humiles et sublimes […]. Ubi servorum dominorumque fidelium nec vita terminabitur, nec laetitia finietur, infidelium vero sive servorum sive dominorum, secundum sermonis prophetici veritatem: ›Ignis eorum non exstinguetur et vermis eorum non morietur‹. Ibunt enim iniqui in ignem aeternum, qui paratus est diabolo et angelis eius.« (PL 40, 779).
358Ps. Aug. = Gennad. dogm. 78f.(44f.): »Ante passionem et resurrectionem Domini, omnes animae sanctorum in inferno sub debito praevaricationis Adae tenebantur, donec auctoritate Domini, per indebitam eius mortem a servili conditione librarentur. Post ascensionem Domini ad coelos, omnium sanctorum animae cum Christo sunt, et exeuntes de corpore ad christum vadunt, expectantes resurrectionem corporis sui, ut ad integram et perpetuam beatitudinem cum ipso pariter immutentur; sicut et peccatorum animae in inferno sub timore positae, expectant resurrectionem sui corporis, ut cum ipso diabolo ad poenam detrudantur aeternam.« (Turner, Liber dogmatum 97; PL 42, 1220).
359Die Begriffe perpetuum und aeternum kommen in dem zu Th. 280 zitierten Text vor.
360Ebenso Biel, Lect. 33 E : »Affligitur et anima in suis potentiis sensitivis et intellectivis […]. Est in intellectu pena damni, que est carentia visionis divine essentie que est in damnatis maxima penarum […].« (Biel, Expositio (Oberman/Courtenay) 1, 354). S. dazu Th. 286.
361Vgl. Ps. Aug. de triplici habitaculo 2f. (PL 40, 993). Bei Johannes Trithemius ist der Traktat nicht unter den echten Schriften Augustins aufgeführt und daher offenbar Unechtheit vorausgesetzt (Trithemius, Scriptores (1601) 1,3,218–223). Siehe dazu Kähler, Karlstadt, 57* Anm. 2 und Boyle, Authorship, 53 Anm. 13.
362Scil. auctoritatem. Vgl. Th. 285.
363Vgl. Spr 30,8f. Vg »[…] mendicatem et divitas ne dederis mihi […] ne […] furer et peierem nomen Dei mei.«
365Vgl. Ps. Aug. de triplici habitaculo 1: »[…] in lacu miseriae perennis nihil videtur, nihilque sentitur, nisi quod displicet, nisi quod offendit, nisi quod cruciat.«; ebd., 3: »Duplex vero plaga est, abesse a regno Dei, et esse semper in inferno, id est cum diabolo damnari; praesentiam amittere Angelorum, et terribilem daemonum semper pati praesentiam.«; ebd., 4: »Cuius 〈scil. dei〉 faciem si omnes carcere inferni inclusi viderent, nullam poenam, nullum dolorem, nullamque tristitiam sentirent.« (PL 40, 992.993.995.) Ähnlich wie Karlstadt auch Biel (s. zu Th. 283).
366Erst 1522 hat Karlstadt vorliegende Gedanken weiter geführt und abgewandelt im Fegefeuer, dessen Erstdruck Ende 1522 oder Anfang 1523 in Nürnberg bei Johann Stuchs erschien (Freys/Barge, Verzeichnis Nr. 101). Das Ziel des Heilsweges der Gerechten beschreibt er hier nicht mit dem Begriff der visio dei, sondern mit dem der kunst gottes (Gotteserkenntnis). Vgl. Bubenheimer, Müntzer, 47–50.
367Auf wen (»schwacher Feind«) und welche Aussagen desselben sich diese Anspielung bezieht, ist nicht eindeutig. Eck und dessen Schrift Chrysopassus (1514) kämen in Frage. Der Chrysopras war einer der Edelsteine im Fundament der Mauern des himmlischen Jerusalems (Offb 21,20) – Sinnbild für die zur Herrlichkeit Vorherbestimmten, vgl. Eck, Defensio (Greving), 2 und das Zitat in Anm. 2: »Librum ipsum […] Chrysopassum appellavi, quod ille evangelii sol Joannes in Apocalipsi pro decimo lapide supernae civitatis Hierusalem illum posuerit, communi doctorum interpretamento decimum articulum fidei, qui est sanctorum communio, designate. Ubi autem perfectior reperitur sanctorum communio […] quam in praedestinationis Gloria; quare non inconvenit libro haec nomenclatura.« Karlstadt könnte Ecks »Edelstein« benanntes Werk, ironisch abwertend, als einfaches Glas bezeichnen; vgl. Karlstadt, Defensio, wo er griechische, ironisch abwertende Bezeichnungen für Ecks Chrysopassus konstruiert. (KGK 090 (Textstelle)).
368Eph 2,9 Vg »non ex operibus, ut ne quis glorietur«; vgl. Th. 232.
369Ps 55(56),8. Diese und die vorige Stelle zusammen auch im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
370Vgl. Mt 20,8.14 und Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
372Thomas, S. th. I q. 24 art. 3 (Thomas, Opera (Busa) 2, 225), bejaht die Frage, ob jemand aus dem Buch des Lebens gestrichen werden könne. Darin sieht Karlstadt nach Th. 292 offenbar eine Beeinträchtigung der Unwandelbarkeit des göttlichen Willens.
373Jer 31,3; vgl. dazu den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)); s. auch zu Th. 293.
374Vgl. Ps. Ambr. = Prosp. vocat. gent. 1,9: »Si ergo impossibile est ista 〈scil. promissa in Jer 31,31ff. et 43,19f. et 45,23f.〉 non fieri, quia nec incerta praescientia dei est, nec mutabile consilium, nec inefficax voluntas, nec falsa promissio, omnes isti de quibus haec praedicta sunt, sine cuiusquam exceptione salvantur.« (CSEL 97, 95,1–4).
375Vgl. Röm 8,29f. Karlstadt zitiert die Stelle nach Aug. spir. et litt. 5,7 (CSEL 60, 159,15–17); vgl. auch den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)), wo die Stelle ausführlicher behandelt ist: »Adverte, totum gratiae pelagus ex misericordia proficiscitur, et sufficeret hec unica Apostoli sententia pro defensione gratiae, si probe intelligeremus.« (KGK 064 (Textstelle), hier KGK 064 (Textstelle)). Denselben Fragen der Prädestination sind die Th. 111–116 der 151 Conclusiones bestimmt: Gott handelt in der Verdammung gerecht, in der Erwählung barmherzig (KGK 058 (Textstelle)).
378Karlstadt verwirft hier die praedestinatio post praevisa merita und räumt ein, dass man eine praedestinatio ante praevisa merita vertreten kann. Vgl. Th. 289 und Th. 310.
379In den Th. 296–302 verbindet Karlstadt die Prädestinationsfrage (Th. 291–295; Th. 302–304) mit einer Erörterung des Wertes der Gebete der Heiligen. Das entspricht scholastischer Systematik. Z. B. behandelt Thomas, S. th. I q. 23 a. 8, die Frage: »Utrum praedestinatio possit iuvari precibus sanctorum« (Thomas, Opera (Busa) 2, 224). Über die Gebete der Heiligen spricht Karlstadt breit im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)), wobei das in unseren Thesen vorgelegte Material unter ausdrücklichem Rückverweis auf die Thesen (s. zu Th. 302) wieder aufgenommen wird. Parallel sind auch die Ausführungen in Karlstadts Brief an Spalatin vom 6. Dez. 1518 (KGK 098), wo er die entsprechende Anfrage Spalatins beantwortet. Zur besonderen Rolle, die in Karlstadts Schriften der Jahre 1518 bis 1520 die liturgische Gebetstradition der Kirche spielt, vgl. Bubenheimer, Consonantia, 142–145.
380Vgl. Aug. persev. 22,60: »Item quod sequitur, et dicitur, ›Verumtamen si qui estis nondum vocati, quos gratia sua praedestinaverit eligendos, accipietis eandem gratiam, qua velitis et sitis electi‹ […]. Cur enim non potius ita dicitur: Et si qui sunt nondum vocati, pro eis ut vocentur oremus? Fortassis enim sic praedestinati sunt, ut nostris orationibus concedantur […].« (PL 45, 1029); vgl. auch im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)): »Aug'ustinus' de bo'no' perse'verantiae' ca. xxii. col'umna' i. in fine.« = Augustinus, Libri (1506), 10, fol. x3v.
381Vgl. Karlstadts Kreuzesallegorie in seiner Defensio, wo er auf folgende Quellen verweist: »Haec ex August'ino' de verb'is' Apostoli sermo'ne' vii. 〈PL 38, 902–907 = De verbis Apostoli, Eph 3,13–18 – de gratia et libera voluntate contra Pelagianos〉; de grat'ia' no'vi' testa'menti' c. xxv. xxvi 〈= ep. 140, CSEL 44, 208–212〉 et in aliis non paucis locis, licet Hiero'nymus' et Ambro'sius' etiam secius authoritatem ad Ephe'sios' [vgl. Eph 3,18] interpretentur.« (KGK 090 (Textstelle) hier KGK 090 (Textstelle)).
382Vgl. im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
383Aug. en. Ps. 35,7: »Munera Dei partim temporalia sunt atque terrena, partim aeterna et caelestia […] omnia ista bona sunt, et Dei munera sunt. Ne putetis, fratres, quod aliquis illa poterit dare, nisi unus Deus.« (CCSL 38, 326,6–20); vgl. auch den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
384»Da, quaesumus, Domine, populo tuo salutem mentis et corporis […]« (Brev. Herbip. (1509) h., fol. LXIv); so auch im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)). Im Brev. Herbip. (1509) h. findet sich das Gebet am Montag nach dem Passionssonntag (übereinstimmend mit Karlstadts erster Angabe) und am Freitag nach dem 2. Fastensonntag (abweichend von seiner Angabe für Freitag nach dem 4. Fastensonntag).
385»Libera nos domine/ Ab ira tua Libera./ Ab insidiis diaboli Libera./ A clade et peste. Libera […]« (Brev. Herbip. (1509) h., fol. XXXVr [= XXXIIr]). Dieser Satz, den Karlstadt ebenso im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) und im Brief an Spalatin vom 6. Dez. 1518 (KGK 098) zitiert, findet sich im Würzburger Brevier, in der langen Fürbittenlitanei Hymnus Augustini et Ambrosii. Die Aufzählung der fürbittenden heiligen Märtyrer nennt an achter Stelle: »Sancte Sebastiane ora (pro nobis).« (Brev. Herbip. (1509) h., fol. XXXIv).
386Ebenso gibt Karlstadt diese These im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) und im Brief an Spalatin vom 6. Dez. 1518 (KGK 098 (Textstelle)) wieder, in Anlehnung an folgendes, im Hymnus Augustini et Ambrosii des Würzburger Breviers eingefügte Kollektengebet: »Presta, quaesumus omnipotens deus, ut non desinant sancti tui iugiter orare pro nobis, quos semper clementer digneris audire.« (Brev. Herbip. (1509) h., fol. XXXVr = XXXIIr).
387C. 23 q. 4 c. 21: »Obtineri nequaquam possunt quae praedestinata non fuerint. Sed ea, que sancti viri orando efficiunt, ita praedestinata sunt, ut precibus obtineantur. […]« (CICan 1, 906). Diese Stelle ist in demselben Sinne im Augustinkommentar angeführt: »Deus predestinavit et personas et bona opera, sive ea sua voluntate concedantur, sive interventu suorum sanctorum ea donare instituerit. donat ergo et intercessiones […]« (KGK 064 (Textstelle)).
388D. h. zu dem in Th. 291–295 angeschnittenen Thema der Prädestination.
389Das von Karlstadt angeführte, im Spätmittelalter offenbar geläufige Wort findet sich tatsächlich nicht bei Augustin. Es ist durchaus möglich, dass es in Analogie zu dem in Th. 304 zitierten echten Augustinwort gebildet wurde, wie Karlstadt annimmt. Oder vielleicht auch im Anschluss an Aug. persev. 22,60: »Si qui sunt nondum vocati, pro eis ut vocentur oremus […]« (PL 45, 1029). Wo die pseudougustinische Sentenz zuerst auftaucht, konnte bisher nicht ausgemacht werden. Unter dem Namen Augustins ist sie z. B. noch bei Biel, Lect. 33 F, angeführt (Biel, Expositio (Oberman/Courtenay) 1, 356). Auch Eck bezieht sich in seinem Chrysopassus Praedestinationis (1514) darauf, als »[…] propositionis divi Augustini, quae est notior alias historia Troiana: Si non es praedestinatus, fac ut praedestineris.« (zitiert nach Eck, Defensio (Greving), 109 Anm. 1). Für Johannes Altenstaig ist jedoch – nachdem inzwischen die Amerbachsche Ausgabe der Werke Augustins (Basel 1505/06) erschienen war – die Herkunft des Wortes fraglich, weshalb er es nur mit »quidam doctor« einführt: »Unde sequitur quod nullus est necessario praedestinatus, unde quidam doctor dicit: ›Si non es praedestinatus fac ut praedestineris.‹ Unde in potestate tua est damnari vel salvari.« (Altenstaig, Vocabularius (1517), s. praedestinatio, fol. 201ra). Die Folgerung, die Altenstaig aus dem Wort zieht, zeigt, dass Karlstadt es ablehnen musste: s. Th. 388 mit Th. 395. Staupitz, der ebenfalls an der Echtheit des angeblichen Augustinworts zweifelte, übte schon vor Karlstadt Kritik an der synergistischen Verwendung des Wortes in der Scholastik; s. Staupitz, Libellus de executione aeternae praedestinationis, 5,28: »Consequens est dictum illud vulgare, quod Augustino nostro ascribunt, in sensu quem facit minime defendi posse: ›Si non es praedestinatus, fac, praedestineris.‹« (Staupitz, Libellus, 104); vgl. auch Oberman, Werden, 100f. und Anm. 67–70.
390Aug. Io. ev. tr. 26,2: »›[…] nemo potest venire ad me, nisi Pater qui misit me, traxerit eum.‹ 〈Joh 6,44〉 Magna gratiae commendatio! Nemo venit nisi tractus. Quem trahat et quem non trahat, quare illum trahat et illum non trahat, noli velle indicare, si non vis errare. Semel accipe, at intellege: Nondum traheris? Ora ut traharis.« (CCSL 36, 260,4–9). Vgl. Th. 396; auch Eck hat dieses Augustinzitat (zu Joh 6,44) angeführt in seinem Chrysopassus praedestinationis, III, 52; vgl. Greving, Eck, 109 Anm. 1.
392Vgl. d. 37 c. 14: »[…] diligenter observandum est, ut lex Dei cum legitur, non secundum propriam ingenii intelligentiam legatur vel doceatur. Sunt enim multa verba in divinis scripturis, que possunt trahi ad eum sensum, quem sibi unusquisque sponte presumit; sed non oportet. Non enim sensum, extrinsecus alienum et extraneum debetis querere ut quoquomodo ipsum ex scripturarum auctoritate confirmetis, sed ex ipsis scripturis sensum capere veritatis. […] Cum enim ex divinis scripturis integram quis et firmam regulam veritatis susceperit, absurdum non erit, si aliquid etiam ex eruditione communi ac liberalibus studiis, que forte in pueritia attigit, ad assertionem veri dogmatis conferat, ita tamen, ut, ubi vera didicerit, falsa et simulata declinet.« (CICan 1, 139f.). Im Schlusswort dieses Kapitels wird zwar eingeräumt, dass man sich der artes liberales zur Verteidigung der Wahrheit bedienen dürfe. Doch lässt Karlstadt diese Stelle als Gegenargument nicht gelten (»non obstat«), da – wie er in Th. 357f. ausführt – eine Interpretation der Schrift mit Hilfe der Dialektik bedeuten würde, einen »Sensus extraneus« zu suchen, der in demselben Kapitel des Dekrets verboten wird. Außerdem könnte Karlstadt dem Schlusssatz des Kapitels zustimmen, soweit man nach Th. 306 unter den »liberalia studia« nur die Grammatik versteht.
3931. Tim 2,4. In den Th. 308–313 behandelt Karlstadt wieder die Vorherbestimmung. Mit der Deutung dieser Stelle setzte er sich in den 151 Conclusiones Th. 125–130 auseinander (KGK 058); zu Damascenus und den Scholastikern s. die Ausführungen Kählers (Kähler, Karlstadt, 31*f.). Karlstadt lehnt in jenen Thesen wie hier eine voluntas antecedens ab und deutet wie Augustin auch 1. Tim 2,4 im Sinne einer strengen doppelten Prädestination.
394Gemeint ist v. a. Ecks Chrysopassus (vgl. Greving, Eck, 106–142: »Die Lehre von der Vorherbestimmung«).
395In der Angabe, dass sich bei Augustin verschiedene Deutungen von 1. Tim 2,4 finden, ist Karlstadt abhängig von Augustins eigener Aussage; vgl. Aug. corrept. 14,44 : »Et quod scriptum est, quod ›vult omnes homines salvos fieri‹ […] multis quidem modis intelligi potest, ex quibus in aliis opusculis nostris aliquos commemoravimus: sed hic unum dicam. Ita dictum est, ›Omnes homines vult salvos fieri‹, ut intelligantur omnes praedestinati; quia omne genus hominum in eis est.« (CSEL 92, 272,1–6). Die von Karlstadt angeführte Deutung geht zurück auf Aug. ench. 27,103: »[…] debemus […] ita intellegere quod scriptum est, ›Qui omnes homines vult salvos fieri‹, tanquam diceretur nullum hominem fieri salvum nisi quem fieri ipse voluerit; non quod nullus sit hominum nisi quem salvum fieri velit, sed quod nullus fiat nisi quem velit […].« (CCSL 46, 104,4–8). Angeführt bei Petrus Lombardus, I Sent. d. 46 cap. 2 (Petrus Lombardus, Sententiae (1916), 278ff.). Später begegnet die Augustinstelle in Ausführungen über die Prädestination in fester Verbindung (vgl. Th. 311) mit Johannes Damascenus, De fide orthodoxa, 43,10f. (= lib. II c. 29, nach der den Scholastikern geläufigen Zählung): »Oportet scire quod Deus antecedenter vult omnes salvari et regno eius potiri. Non enim in puniendo plasmavit nos, sed ad participandum bonitatem eius ut bonus. Peccantes autem vult puniri ut iustus. Dicitur igitur prima quidem antecedens voluntas, et acceptatio ex ipso existens; secunda autem sequens voluntas, et concessio ex nostra causa.« (Johannes Damascenus, De fide, 160,74–80). Die hier zitierte lat. Übersetzung Burgundios war im Mittelalter die geläufigste. Die genannte Verbindung von Augustin und Damascenus z. B. bei Thomas, S. th. I q. 19 a. 6 ad 1, wo das Augustinzitat ähnlich zusammengefasst ist wie bei Karlstadt: »[…] illud verbum Apostoli, quod Deus ›vult omnes homines salvos fieri‹, etc., potest tripliciter intelligi. Uno modo, ut sit accomoda distributio, secundum hunc sensum, ›Deus vult salvos fieri omnes homines‹ qui salvantur […] ut dicit Augustinus […]. Tertio, secundum Damascenum, intelligitur de voluntate ›antecedente‹, non de voluntate ›consequente‹ […] Deus antecedenter vult omnem hominem salvari, sed consequenter vult quosdam damnari, secundum exigentiam suae iustitiae.« (Thomas, Opera (Busa), 217). Vgl. Biel, Lect. 58 F: »›Deus vult omnes homines salvos fieri‹ antecedenter, quia dedit omnibus hominibus liberam voluntatem, qua se vertere possunt in bonum.« (Biel, Expositio (Oberman/Courtenay) 3, 123f.). Auch hier wird Johannes Damascenus und Augustin angeführt.
396Vgl. Th. 99.
400Verbindung von Ps 141(142),8 (Vg »[…] educ de custodia animam meam […]«) und Ps 30(31),8 (Vg »[…] salvasti de necessitatibus animam meam.«).
401Exclusor (daemoniorum) = Dämonen-Austreiber (Georges, Handwörterbuch (1995) 1, 2528 n. Aug. s. 171,2). Die dreisten Feinde der Wittenberger – ironisch: unsere (Dämonen)-Austreiber.
402Siehe Th. 273. Vgl. Luther, Disputatio Heidelbergae habita, Th. 3: »Opera hominum ut semper sint speciosa bonaque videantur, probabile tamen est ea esse peccata mortalia« (WA 1, 353,19f.).
403Vgl. Luther, Disputatio Heidelbergae habita, Th. 22: »Sapientia illa, quae invisibilia Dei ex operibus intellecta conspicit, omnino inflat, excaecat, et indurat.« (WA 1, 354,23f.).
404Vgl. Luther, Disputatio Heidelbergae habita, Th. 5: »Non sic sunt opera hominum mortalia (de bonis ut apparent loquimur), ut eadem sint crimina.« (WA 1, 353,23f). Dazu s. Luthers probatio der These (WA 1, 357,21–24).
406Vgl. 1. Kor 13,1–3 Vg »[…] si distribuero in cibos pauperum omnes facultates meas et […] caritatem autem non habuero nihil mihi prodest«.
407Joh 15,5. Vgl. Th. 402.
408Th. 325–343 sind gegen die von Konrad Wimpina verfassten und von Johannes Tetzel am 20. Januar 1518 in Frankfurt a. d. O. verteidigten [95] Thesen gerichtet (s. Paulus, Tetzel, 48–52; die Thesen Wimpinas abgedruckt Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 321–337). Allerdings war sich Karlstadt nicht sicher, ob die Thesen von Tetzel oder Wimpina verfasst seien, wie seine Th. 328 und 330 zeigen. Luther hat schon am 21. März 1518 (Brief an Lang: WA.B 1, 155,25–29) Wimpina für den Verfasser gehalten. Aus Wimpinas Thesenreihe greift Karlstadt nur wenige Thesen direkt auf (wie z. B. Th. 325); er richtet sich mehr gegen die Gesamtauffassung von Buße und Satisfaktion, wie sie in Wimpinas Thesen zum Ausdruck kommt. Karlstadt vertritt dieselben Auffassungen über die Buße, wie sie sich in den gleichzeitigen polemischen Schriften Luthers finden (Asterisci und Resolutiones disputationum de indulgentiarum virtute, beide kurz vor Karlstadts Apologeticae conclusiones verfasst). In den Fragen der Ablasspraxis ist Karlstadt allerdings deutlich zurückhaltender als Luther; in den wenigen Punkten, die er Th. 338–343 überhaupt anschneidet, ist er allerdings auch deutlich von Luther abhängig.
409Luther hatte in seinen 95 Thesen in Th. 81–90 einige an der Ablasslehre zweifelnde »quaestiones laicorum« zusammengestellt, die durch die vulgäre Ablasspredigt hervorgerufen würden (WA 1, 237,19–238,11). Wimpina stellte diesen, von ihm als »questiones aniles« bezeichneten Sätzen (Paulus, Tetzel, 178 Anm. 1) eigene, ironisch gemeinte Laienfragen gegenüber, darunter folgende: »86. […] Cum si id magne artis putaretur, et pene stultas movere questiones, quis non facile queret: […] 88. Cur qui creavit omnia verbo, non omnes nos salvat verbo, etiam sine merito, cum sit ille misericordissimus, et nos indigentissimi.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 336).
410In den folgenden Thesen wendet sich Karlstadt gegen Wimpinas 3. und 4. These: »3. Hec satisfactio (cum Deus delictum absque ultione non patiatur) per penam fit vel aequivalens in acceptione divina. 4. Que vel a presbyteris imponitur, arbitrio vel canone, vel nonnunquam a iustitia divina exigitur hic vel in purgatorio dissolvenda.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 322). Karlstadt folgt in Th. 326 der von Luther in den 95 Thesen, Th. 1–2 (WA 1, 233,10–13) vertretenen Auffassung von der Buße.
411Entsprechend Luther, 95 Thesen, Th. 36 (WA 1, 235,7f.). Dagegen Wimpina Th. 43: »Quemlibet christianum vere compunctum habere celeriter et totaliter plenariam a pena et culpa, sine indulgentiis, remissionem, error.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 330).
412Gemeint ist hier Johannes Tetzel (um 1465–1519).
413Vgl. Hes 18,21f. Vg »si autem impius egerit paenitentiam ab omnibus peccatis suis quae operatus est […] omnium inquitatum eius quas operatus est non recordabor«.
414Gemeint ist hier Konrad Wimpina (um 1460–1531); vgl. zu Th. 325.
415Vgl. Jes 43,25 Vg »Ego sum, ego sum ipse, qui deleo iniquitates tuas propter me et peccatorum tuorum non recordabor«, im Wortlaut des Ambr. paenit. 2,6,40 (CSEL 73, 180,4–6). In ähnlichem Kontext ist die Bibelstelle verwendet von Luther, Resolutiones disputationum de indulgentiarum virtute (1518) (WA 1, 539,1–3).
416Diese Deutung nach Ambr. paenit. 2, 6,40: »[…] memor esto, ut scias donatum esse peccatum […] Sed si vis iustificari, fatere delictum tuum, solvit enim criminum nexus verecunda confessio peccatorum.« (CSEL 73, 180,10–181,14). Mit »confessio« meint Karlstadt nicht die sakramentale confesio oris, sondern das Bittgebet als Sündenbekenntnis (s. zu Th. 138; vgl. Th. 335).
417Vgl. Lk 11,41 Vg »[…] date elemosynam et ecce omnia munda sunt vobis«. Vgl. Augustinkommentar: »Ergo eleemosinam veram deo miserante facimus, deo donante, deo inspirante, deo infundente, deo operante. qua propter si mundat sordes, Dei est, non opus nostrum.« (KGK 064 (Textstelle), hier besonders KGK 064 (Textstelle)). Zur ganzen Th. (und zu Th. 126) vgl. Luther, Resolutiones disputationum de indulgentiarum virtute (WA 1, 532,9–26). Siehe ferner zu Th. 126.
418Vgl. Luther, 95 Thesen, Th. 27f. (WA 1, 234 ,29f) und Wimpina, Th. 34 (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 327). Zur Sache s. Paulus, Tetzel, 138ff.
419Hier. in Is. 12, ad 43,25: »Ego autem propter me, quia misericors sum et patiens et multarum miserationum, delebo omnes iniquitates tuas in aspersione et sanguine novi testamenti. […] Et ut scias me miserere tui, non ob meritum tuum, sed propter meam clementiam, a patribus tuis repetam atque maioribus, ut intellegas te de peccatoribus esse generatum: ›Pater tuus primus peccavit in solitudine‹ (CCSL 73 A, 494,17–495,38).
420Im Augustinkommentar verweist Karlstadt explizit auf Cypr. laps. 19 (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)).
421Vgl. Hes 18,21 Vg »si […] impius egerit paenitentiam ab omnibus peccatis suis […] custodierit universa praecepta mea, et fecerit iudicium et iustitiam vita vivet non morietur«. Vgl. Luther, Resolutiones disputationum de indulgentiarum virtute (WA 1, 538,22–25). Vgl. Ps. Cypr. exhort. paen. (PL 4, 1155f.).
422Vgl. Ambr. apol. Dav. 9,47: »Omnia igitur adversa habet qui ipse sibi displicet, ipse sui accusator, ipse sui testis est, nec invenit quo fugiat qui ipse se perurget et stimulat. Sed hoc bonae mentis est vulnus sentire peccati. Nam qui expertes doloris sunt non sentiunt vulneris acerbitatem, quod est inmedicabilis aegritudinis: qui autem dolore aliquo punguntur sicut doloris sensu non carent ita non carent etiam sanitatis profectu.« (SC 239, 136,14–21; CSEL 32/2, 330,11–17).
423Vgl. Ps 50(51),5b Vg (LXX) »quoniam iniquitatem meam ego cognosco et peccatum meum contra me est semper«; vgl. zu Th. 336 und Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
424Ps 50(51),4a.5a. Vgl. Th. 105 und 138.
426Vgl. Joh 13,8. Vgl. Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)).
429Vgl. Th. 327.
430Auch Luther betont u. a. in seinen Asterisci (1518) zur 5. Th.​: »Ego quidem in ista Conclusione, sicut in omnibus aliis, nihil statuo sed disputo.« (WA 1, 284,9f.).
431Vgl. Luther, 95 Thesen, Th. 28 (WA 1, 234,31f.) und Wimpinas Gegenthese Nr. 35 (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 329).
433Wimpina bezeichnet die satisfaktorische Strafe als »poena vindicativa« in seiner 8. These (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 323).
434Vgl. Wimpinas 7. Th.​: »Hanc penam ob peccata contrita et confessa impositam potest papa per indulgentias penitus relaxare […].« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 323).
435Zweifel an der Berechtigung kanonischer Bußstrafen nach erfolgter Absolution sind in Luthers 95 Thesen nur indirekt in Th. 12 (WA 1, 233,33f.) angedeutet, dann jedoch eindeutiger, als dies in den vorliegenden Thesen Karlstadts der Fall ist, in Luthers Asterisci zur 5. Th. ausgesprochen: »Deum autem imponere poenas peccatori confitenti nego […]. Imo deus remittens peccatum simul culpam et poenam remittit, sciens sat poenarum esse peccatori, si bene vivat […]. Imo […] nec ecclesia requirit ullam poenam sequentem et satisfactoriam post absolutionem […]. Licet enim nunc usus sit poenas ferre post absolutionem, tamen olim non ita erat moris […]. An autem iste mos nostri saeculi sit salutaris, iudicent alii […].« (WA 1, 233,18f.; Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 406f.).
436Pandectae, Digestum (Cappelli, Abbreviature, 137).
437D. 2,14,27: »Si unus ex argentariis sociis cum debitore pactus sit, an etiam alteri noceat exceptio? […] sed si pactum conventum tale fuit, quod actionem quoque tolleret, velut iniuriarum, non poterit, postea paciscendo ut agere possit, agere: quia et prima actio sublata est et posterius pactum ad actionem parandam inefficax est.« (CICiv 1, 68).
438D. 39,1 (= De operis novi nuntiatione): »Ulpianus libro quinquagensimo secundo ad edictum Hoc edicto promittitur, ut, sive iure sive iniuria opus fieret, per nuntiationem inhiberetur, deinde remitteretur prohibitio hactenus, quatenus prohibendi ius is qui nuntiasset non haberet. Hoc autem edictum remediumque operis novi nuntiationis adversus futura opera inductum est, non adversus praeterita, hoc est adversus ea quae nondum facta sunt, ne fiant: nam si quid operis fuerit factum, quod fiere non debuit, cessat edictum de operis novi nuntiatione et erit transeundum ad interdictum ›quod vi aut clam factum erit ut restituatur‹, et ›quod in loco sacro religiosove‹ et ›quod in flumine publico ripave publica factum erit‹: nam is interdictis restituetur, si quid illicite factum est.« (CICiv 1, 591–594).
439X 5, 32, 1: »Quia vero, sicut leges non dedignantur sacros canones imitari, ita et sacrorum statuta canonum principum constitutionibus adiuvantur […].« (CICan 2, 844). In der Dekretale ist die wechselseitige Subsidiarität des kanonischen und des zivilen Rechts ausgesprochen. Während jedoch in der Formulierung der Dekretale die Abhängigkeit der leges von den canones stärker betont ist, hat Karlstadt durch Umformulierung der ersten Satzhälfte die Akzente gerade umgekehrt verteilt.
440Siehe zu Th. 327.
441Vgl. 1. Petr 2,18 Vg »servi subditi in omni timore dominis non tantum bonis […] sed etiam discolis«. Vgl. Luther, Asterisci, zu Th. 5: »Nam si etiam ultra quam deus requirit imponant sacerdos, certe ferendum est et salutare ferenti propter reverentiam et oboedientiam clavium.« (WA 1, 233,18f., Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 407).
442Vgl. Luther, Resolutiones disputationum de indulgentiarum virtute: »Crudelissime faceret sacerdos Christi, si non relaxaret fratri, sicut sibi vellet fieri, et non est causa, quare non debeat, cum sit in eius potestate.« (WA 1, 546,10–12).
443Th. 344–379 sind gegen die jüngsten, von Tetzel selbst verfassten 50 Thesen gerichtet (s. Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 369–375). Diese Thesen sind frühestens in der zweiten Aprilhälfte 1518 erschienen (Paulus, Tetzel, 54). Da diese erst Ende April oder Anfang Mai 1518 in Wittenberg eingetroffen sein können, bezeichnet Karlstadt sie als »novae conclusiones«. Angesichts des großen Umfangs der gesamten, am 9. Mai abgeschlossenen Thesensammlung Karlstadts muss man annehmen, dass zu dem Zeitpunkt, als er Tetzels neue Thesen in die Hände bekam, bereits ein Teil der Apologeticae conclusiones verfasst war. Daher greift er zunächst in Th. 345–348 erneut das Verhältnis von Papst und Schrift auf, wovon schon in Th. 12–22 die Rede war (und sagt deshalb: »ultra ea, quae in principio scripsimus«), da Tetzel dazu einige herausfordernde Thesen aufgestellt hatte. Daraus kann man schließen, dass er bei Abfassung der ersten Thesenreihe (Th. 1–101) die Thesen Tetzels noch nicht kannte. Jetzt erst dürfte er auch die gegen Tetzel gerichtete Bemerkung in Th. 73 nachgetragen haben (s. dort). In Th. 349–379 befasst sich Karlstadt ebenfalls mit von Tetzel in die Debatte geworfenen Themen, vorwiegend mit Fragen des Ketzerrechts und der Exkommunikation. Karlstadt will Tetzel in seinen Gegenthesen Unkenntnis und falschen Gebrauch des kanonischen Rechts nachweisen; s. Th. 361, 368 und Karlstadts Brief an Spalatin vom 21. Mai 1518 (KGK 082), zitiert zu Th. 362–365.
444In seinen Thesen hat Karlstadt die Wittenberger gegen die von ihm als Angriff auf die Universität empfundene Kritik Ecks an Luthers 95 Thesen verteidigt und, wie er hier explizit äussert, gegen den Vorwurf Tetzels, sie seien Ketzer. Insofern ist Apologia hier juristischer Terminus im Sinn von Verteidigungsrede vor Gericht (entsprechend Quintilian u. a. Klassikern). Dieses »Einstreuen« expliziter »Verteidigungspassagen« in die überwiegende Anzahl anderer, theologischer Thesen könnte das auffallende »et« in Karlstadts für das gesamte Werk gewählte Titelbezeichnung 370 et apologeticae conclusiones erklären.
445In Th. 345, 346 und 348 zitiert Karlstadt in mehreren Sätzen aufgeteilt ein schon in Th. 12 aufgeführtes Argument aus dem Decretum Gratiani, C. 25 q. 1 c. 6: »Sunt quidam dicentes, Romano Pontifici semper licuisse novas condere leges. Quod et nos non solum non negamus, sed etiam valde affirmamus. Sciendum vero summopere est, quia inde novas leges condere potest, unde Evangelistae aliquid nequaquam dixerunt. Ubi vero aperte Dominus, vel eius Apostoli, et eos sequentes sancti Patres sententialiter aliquid diffinierunt, ibi non novam legem Romanus Pontifex dare, sed pocius quod predicatum est usque ad animam et sanguinem confirmare debet. Si enim quod docuerunt Apostoli et Prophetae destruere (quod absit) niteretur, non sentenciam dare, sed magis erare convinceretur.« (CICan 1, 1008). Karlstadt hat Tetzels 4. These im Auge: »Docendi sunt Christiani, quod Papa ea quae fidei sunt solus habet determinare, quodque sacrae scripturae sensus ipse autoritative, et nullus alius pro suo sensu, interpretatur, et quod aliorum omnia dicta vel opera habet vel approbare aut reprobare.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 371).
446Zitiert zu Th. 345.
447Die Glosse des Johannes Teutonicus zu C. 25 q. 1 c. 6 Sunt quidam lautet: »›Apostoli‹. hic videtur quod papa non possit dispensare contra apostolum vel dominum. qualiter ergo Martinus dispensavit cum bigamo contra apostolum, ut xxxiiii. distin. lector? Item cum canon apostolorum dicat: presbyter, si fornicatus fuerit, deponatur, lxxxi. distin. presbyter, quomodo ergo Gangrense concilium dispensat in tali casu, ut dist. lxxxii. presbyter? Item contra dominum dispensavit qui dixit: vovete et reddite, et tamen absolvit a iuramento et a voto, xv. q. vi. iuratos, extra de vo. et vo. red. per totum. Satis potest sustineri, quod papa contra apostolum dispensat, non tamen in his que pertinent ad articulos fidei. eodem modo dispensat in evangelio interpretando ipsum, extra de testa. licet. in fi. […].« (Gratianus, Decretum (1518), fol. 403va; vgl. Bubenheimer, Consonantia, 114 Anm. 179).
448Die Schriftinterpretation behandelt zu der in Th. 346 zitierten Stelle des Decretum Gratiani auch die Kommentatoren.
449Zitiert zu Th. 345.
450Karlstadt wendet sich gegen Tetzels 6. These: »Docendi sunt Christiani, quod etsi Papa in fide erraret, circa ea quae fidei sunt malam tenendo opinionem, non tamen ipsum errare contingit de his quae sunt fidei, in iudicio de eis sententiando.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 371).
451C. 24 q. 3 c. 27: »Quicumque igitur aliter scripturam intelligit, quam sensus Spiritus sancti flagitat, a quo scripta est, licet ab ecclesia non recesserit, tamen hereticus appellari potest […]« (CICan 1, 998). Vgl. Hier. in Gal. 3, ad 5,19–21 (PL 26, 445). Karlstadt nimmt Tetzels 24. These auf: »Docendi sunt Christiani, quod omnes Scripturam sacram male et non ut sensus sancti spiritus efflagitat, a quo scripta est, interpretantes haeretici rectissime appellari possunt.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 372).
452Zu Thesen 350–351 s. Aug. util. cred. 1,1: »[…] haereticus est […] qui alicuius temporalis commodi et maxime gloriae principatusque sui gratia falsas ac novas opiniones vel gignit vel sequitur, ille autem, qui huiusmodi hominibus credit, homo est imaginatione quadam veritatis ac pietatis inlusus […].« (CSEL 25/1, 3,6–11) = C. 24 q. 3 c. 28 (CICan 1, 998). In Th. 350 nimmt Karlstadt zunächst Tetzels 25. These auf: »Docendi sunt Christiani, quod is merito haereticus est dicendus, qui temporalis gloriae gratia falsas atque novas opiniones vel gignit aut sequitur.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 373). Indem er aber in Th. 351 den Augustin- bzw. Gratiantext ausführlicher zitiert als Tetzel, will er zeigen, dass sich Tetzel zu Unrecht auf das kanonische Recht beruft. Dadurch, dass Karlstadt das Wort »hominibus« seiner Vorlage durch »praedicatoribus« ersetzt, richtet er den Satz direkt gegen Tetzel als Angehörigen des »ordo praedicatorum«. Damit wendet er den Text aus dem Dekret Gratians auf Tetzels Ablasspredigt an, weshalb er auch in Th. 350 »temporalis commodi« durch »pecuniae etc.« erläutert. Die Ergänzungen, die Karlstadt in Th. 350 seinem Zitat beigibt, sind als Textglossen im Sinne der scholastisch-kanonistischen Methode anzusehen.
453Hier setzt Karlstadt das Zitat aus der in Th. 350 genannten Stelle des Decretum Gratiani fort.
454Aug. qu. Mt 11,1: »Inter haereticos et malos catholicos hoc interest, quod haeretici falsa credunt, illi autem vera credentes non vivunt ita ut credunt.« (PL 35, 1367). Vgl. Tetzels 30. These: »Docendi sunt Christiani, quod asserentes aliquando quae sunt falsa, pro erroneis sunt tenendi.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 373).
456These 353f. nach Aug. qu. Mt 11,2: »Nec tamen consequens est ut omnis haereticus vel scismaticus corporaliter ab Ecclesia separetur. Si enim falsa de Deo credit, vel de aliqua parte doctrinae quae ad fidei pertinet aedificationem […] haereticus est, et foris est animo, quamvis corporaliter intus videatur. Multos enim tales portat Ecclesia, quia non ita defendunt falsitatem sententiae suae, ut intentam multitudinem faciant: quod si fecerint, tunc pelluntur.« (PL 35, 1367f.).
457Siehe zu Th. 353.
458Die Aussage bezieht sich auf »de aliqua parte doctrinae« in Th. 353. Augustin redet an der in Th. 352–354 zitierten Stelle nur allgemein von der »fidei doctrina«, ohne eine Aussage über ihr Verhältnis zur Schrift zu machen; vgl Aug. qu. Mt 11,3 (PL 35, 1368).
459Vgl. d. 37 c. 4: »Vino inebriantur, qui scripturas sanctas male intelliguntatque pervertunt […]. […] pseudoprophetas eos debemus accipere, qui aliter scripturarum verba accipiunt, quam Spiritus sanctus sonat […].« (CICan 1, 136); vgl. Hier. in Is., ad 28,5 (CCSL 73,358,55–73).
460Vgl. d. 37 c. 14 (zitiert zu Th. 307, KGK 085 (Anmerkung)). Das Clemens I. zugeschriebene Kapitel entstammt den pseudoisidorischen Fälschungen.
461Auch dieser Satz ist noch in Anlehnung an d. 37 c. 14 (»[…] Non enim sensum extrinsecus alienum et extraneum debetis querere […]«, s. zu Th. 307 und 357) formuliert.
462Innozenz IV., in X 1, 2, 5: »Nota quod dictis sanctorum patrum vel aliorum ab ecclesia receptorum stare licet. Et qui dicit quod ipsi dicunt non potest de temeritate redargui, nisi ea diceret que retractata sunt, sicut Augustinus multa retractavit de dictis suis, vel nisi sint per ecclesiam correcta.« = Apparatus decretalium (1505), ad Extra 1,2 (de const.), 5 Ne innitaris, fol. 2va.
463Filippo Decio (1453–ca.1536).
464Die Bezeichnung pater veritatis für Innozenz IV. ist älter; in der zitierten Ausgabe des Apparates (KGK 085 (Anmerkung)) wird sie als Aussage des Paulus de Castro (um 1400) wiedergegeben. Vgl. Bubenheimer, Consonantia, 173 Anm. 51.
465Gemeint sind der Ablassprediger Tetzel und wohl auch Eck, der in den Obelisci gegen Luther den Verdacht böhmischer Häresie äußerte.
466Vgl. zu Th. 344.
467Die Thesen 362–365 sind gegen Tetzels 47. und 48. These gerichtet: »47. Docendi sunt Christiani, eos pertinaciter errare, qui habent potestatem resistendi haereticae pravitati nec tamen resistunt atque per hoc ipsos haeresi erroribusque favere. 48. Docendi sunt Christiani, quod hereticorum defendentes errorem et hoc sua potentia efficientes, ne ad manus iudicis veniant examinandi, pro excommunicatis et si non satisfecerint infra annum, ipso iure pro infamibus sunt tenendi, qui etiam per iuris capitula terribiliter multis plectentur poenis, in omnium hominum terrorem.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 375).
468Schon diese These ist von Clem. 2, 11, 2 abhängig, die dann in der nächsten Th. ausdrücklich zitiert wird.
469Clem. 2, 11, 2: »[…] Esto igitur, quod rex ipse alias ad praemissa fuisset legitime per imperatorem citatus: numquid venire debuit ad iudicem, exercitu feroci ac grandi, ipsique citato (ut praemittitur) odioso stipatum? […] Quis enim auderet, vel qua ratione audere aliquis teneretur consistorii talis subire iudicium, et se in hostium sinu reponere, ac ad mortem per violentam iniuriam, non per iustitiam inferendam, ultroneum se offerre? Haec quidem iure timentur, haec de more vitantur, haec humana fugit ratio, haec abhorret natura. Desiperet igitur, qui citationem huiusmodi saperet arctasse citatum. […] Dicine ergo sententia meruit, quae a iudice, qui per regem tute adiri non potuit, et in loco notorie […] non tuto […] fuit […] promulgata?« (CICan 2, 1152). Karlstadt hat 1520, als durch die Bannandrohungsbulle Exsurge Domine der Ketzerprozess auch gegen ihn eingeleitet wurde, in seiner Karlstadt, Bedingung (1520), fol. A3r, auf diese Stelle zurückgegriffen; vgl. Bubenheimer, Consonantia, 188 und Anm. 7.
470Karlstadt schreibt am 21. Mai 1518 an Spalatin über seine Thesen gegen Tetzel: »Feci ut latentes angues prodisent, et ob id, quod Principem nostrum clementiss. atque integerrimum Christianae religionis Patronum, ignorans iura quibus incumbit, notavit.« (KGK 082 (Textstelle)).
471VI 5, 2, 19: »[…] bona haereticorum […] ipso iure […] decernimus confiscata. Confiscationis tamen huiusmodi exsecutio vel bonorum ipsorum occupatio fieri non debet per principes aut alios dominos temporales […] antequam per episcopum loci, vel aliam personam ecclesiasticam, quae super hoc habeat potestatem, sententia super eodem crimine fuerit promulgata.« (CICan 2, 1077).
472Vgl. zu Th. 369.
473Gegen Tetzels 44. These: »Docendi sunt Christiani, quod protestantes verbis aut factis seu scriptis assertiones suas haereticales revocare minime velle, si etiam illi, quorum interest, contra tales sententias excommunicationis pluerent aut grandinarent, sunt pro pertinacibus haereticis tenendi atque ab omnibus vitandi.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 374).
474Dieses Dekret wird in der über die Exkommunikation handelnden Literatur des 15./16. Jh. mehrfach angeführt, vollständig zitiert z. B. von Silvester Prierias in Prierias, Summa (1515) tit. excommunicatio V notab. 4 §7*: »[…] ad vitanda scandala et multa pericula […] omnibus Christi fidelibus […] indulgemus, quod nemo deinceps a communione alicuius in sacramentorum administratione, vel receptione, aut aliis quibuscumque divinis, vel extra, praetextu ciuiuscumque sententiae aut censurae ecclesiasticae, a iure vel ab homine generaliter promulgatae, teneatur abstinere, vel aliquem vitare, ac interdictum ecclesiasticum observare. Nisi sententia vel censura huiusmodi fuerit […] a iudice publicata vel denunciata specialiter et expresse […] salvo, si quem pro sacrilegio et manuum iniectione in clerum sententiam latam a canone adeo notorie constiterit incidisse, quod factum non possit aliqua tergiversatione celari, nec aliquo iuris suffragio excusari. Nam a communione illius, licet denunciatus non fuerit, volumus abstineri […]« (Mansi 27, 1192 D–1193 A).
475Thesen 372 und 373 bieten eine erneute Exegese der in Th. 367 zitierten Dekretale: VI 5, 2, 19 (s. o. KGK 085 (Anmerkung)).
476Gegen Tetzels 48. These gerichtet (s. zu Th. 362–365).
477Tetzel war selbst Inquisitor.
478Vgl. Tetzels 28. These: »Docendi sunt Christiani, quod quicumque adversus regulam veritatis catholicae opinionem suam perversam atque pravam pertinaciter defendit, haereticus sit censendus atque ab omnibus pro tali praedicandus.« (Fabisch/Iserloh, Dokumente 1, 373).
479Clem. 5, 3, 2: »Nolentes splendorem solitum negotii fidei per actus indiscretos et improbos quorumvis inquisitorum haereticae pravitatis quasi tenebrosi fumi caligine obfuscari […] statuimus […].« (CICan 2, 1182).
480Vgl. Clem. 5, 3, 1: »[…] ut negotium inquisitionis huiusmodi eo prosperetur felicius […] ipsum […] omni carnali amore, odio vel timore, ac cuiuslibet commodi temporalis affectione semotis decernimus exerceri […].« (CICan 2, 1181).
481Vgl. Karlstadts Brief an Spalatin, 14. Mai 1518: »F'rater' Joan. Teczel in conclusionibus suis nedum nos, sed et Principem clementissimum pungit. Ego parum contra illius conclusiones iocatus sum, quod processerit, ad arma literaria desultabimus.« (KGK 080 (Textstelle)).
482Vgl. Ps 24(25),7, Vg »Delicta iuventutis meae et ignorantias meas ne memineris […].«
483Vgl. Th. 378.
484Warum Karlstadt die Thesen als condalia bezeichnet, ist ungeklärt. Condalium ist ein von Sklaven getragener kleiner Ring (Georges, Handwörterbuch (2013) 1, 1096).
485Die Zusammenstellung von auctoritates in Th. 381–387 deckt sich teilweise mit dem Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)). Karlstadt scheint in unseren Thesen eine Zusammenstellung kontroverser Augustinworte beabsichtigt zu haben. Aus dem Zwischenabsatz (»Ex illis veris et […] gratiae obiectant.«) geht hervor, dass es sich um in der Scholastik verwendete auctoritates handelt.
486Vgl. Joh 1,12. Im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) ist die Stelle direkt angeführt aus Aug. c. ep. Pel. 1,3,6: »[…] ne forte ergo hanc evangelicam sententiam sic dividant, ut meritum ponant in eo quod dictum est: ›quotquot autem receperunt eum‹ ac deinde non gratis datam, sed huic merito redditam gratiam in eo quod sequitur: ›dedit eis potestatem filios dei fieri‹. […] Legant etiam illud, quod ipse dominus ait: ›nemo potest venire ad me, nisi pater […] traxerit eum.‹ […] ille quippe trahitur ad christum, cui datur ut credat in christum. Datur ergo potestas, ut filii dei fiant qui credunt in eum, cum hoc ipsum datur, ut credant in eum. Quae potestas nisi detur a deo, nulla esse potest ex libero arbitiro, […].« (CSEL 60, 427,5–428,13). Karlstadts Abhängigkeit von dieser Stelle zeigt Th. 396.
487Ps. Aug. poen. 16,32: »Praesto enim semper est gratia, quae nunquam deficit, nisi prius expulsa. Continue et necessario quod suum est inspirat, si est qui recipiat: et expulsa revertitur per poenitentiam.« (PL 40, 1127). Dieselbe Stelle ist im Augustinkommentar zitiert (KGK 064 (Textstelle)).
488Karlstadt nimmt daran Anstoß, dass in der aus De vera et falsa paenitentia zitierten Stelle »necessario« steht, das er in Th. 382 bewusst mit »indubitanter« ersetzt hat. Er will damit ausschließen, dass das göttliche Gnadenhandeln von seiten des Menschen irgendeiner necessitas unterworfen werden könnte. Im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)) hatte er an »necessario« noch keinen Anstoß genommen. Karlstadt, der in der Disputation am 25. Sept. 1516 gegen Luthers Zweifel, dass De vera et falsa paenitentia von Augustin verfasst sei, die Echtheit der Schrift verteidigte (WA.B 1, 65,24–26; Kähler, Karlstadt, 3*), hält also auch 1518 noch an der augustinischen Verfasserschaft fest. Doch zeigt Th. 383, dass auch er auf Schwierigkeiten bei dem Versuch gestoßen ist, die Schrift im Sinne einer streng antipelagianischen Gnadenlehre zu interpretieren. An vorliegender Stelle bietet er zwei Möglichkeiten, diese Schwierigkeiten zu beheben, zur Wahl: Man habe entweder eine fehlerhafte Textüberlieferung anzunehmen oder Augustin habe sich zu ungeschützt (liberius) ausgedrückt. Die erste Lösung fußt methodisch auf der in Th. 12 angeführten Stelle Aug. ep. 82,1,3 (zit. zu Th. 12, KGK 085 (Anmerkung)). Dass Karlstadt mit dem zweiten Lösungsversuch in die Nähe der von ihm an anderer Stelle (s. Th. 264ff.) so scharf abgelehnten Interpretationshermeneutik rückt, wonach Augustin excessive geredet habe, hat er dabei übersehen. Auch die scholastische Auskunft, Augustin habe hinsichtlich des Schicksals der ungetauften Kinder excessive geredet, ist ja (wie Kähler, Nicht Luther, 357 Anm. 32 nachgewiesen hat) aus der Notwendigkeit entstanden, den Widerspruch zwischen Augustin und Ps.-Augustin auszugleichen. Vorliegende These zeigt also, wie Karlstadt selbst noch unter dem Einfluss jener Konkordanzhermeneutik steht.
489Ps. Aug. = Paul. Aquil. De salutaribus documentis 4: »Non deerit tibi gratia adiuvantis dei: si tibi adhaeserit voluntas admonitionis sanctae: quam saepius in scripturis divinis mens bonitatis tuae attendit.« (PL 99, 200 = 40, 1048)= Augustinus, Epistolae (1515), fol. CXLIIIv (ep. 111, 2).
490Aug. div. qu. 1,2,13: »Verum est ergo: ›Multi vocati, pauci electi.‹ Illi enim electi qui congruenter vocati, illi autem qui non congruebant neque contemperabantur vocationi non electi, quia non secuti quamvis vocati. Item verum est: ›Non volentis neque currentis sed miserentis est dei‹, quia etiamsi multos vocet, eorum tamen miseretur quos ita vocat, quomodo eis vocari aptum est ut sequantur.« (CCSL 44, 38,368–374); zitiert im Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
491Hinter den Thesen 386f. (in Th. 402–406 werden sie zusammen erläutert!) stehen zwei Augustinworte. Die Formulierung von Th. 386 ist beinflusst von Aug. spir. et litt. 9,15: »Non itaque iustificati per legem, non iustificati per propriam voluntatem, sed ›iustificati gratis per gratiam ipsius‹; non quod sine voluntate nostra fiat, sed voluntas nostra ostenditur infirma per legem, ut sanet gratia voluntatem et sana voluntas impleat legem.[…].« (CSEL 66, 168,4–8). Dass die Stelle hier eine Rolle spielt, zeigen auch die Th. 403–405. Die Stelle ist der Scholastik bekannt über Lomb. II Sent. d. 27 c. 5 (Petrus Lombardus, Sententiae, 446). Beide Thesen haben jedoch ihre Verbindung durch Aug. s. 169,11 und 13: »Sed totum ex Deo: non tamen quasi dormientes, non quasi ut non conemur, non quasi ut non velimus. Sine voluntate tua non erit in te iustitia Dei […]. Esse potest iustitia Dei sine voluntate tua, sed in te esse non potest praeter voluntatem tuam […]. Qui ergo fecit te sine te, non te iustificat sine te. Ergo fecit nescientem, iustificat volentem.« (PL 38, 922f.). In der Scholastik meist in der von Karlstadt zitierten Form: »Qui creavit te […].«; s. zu Th. 393f. und 403.
492Zu »non discernens bonos« vgl. Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)).
493Vgl. Th. 384. Vgl 151 Conclusiones, Th. 100 (KGK 058); vgl. auch Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle) und KGK 064 (Textstelle)).
494Rückbezug auf Th. 387. Das dort zitierte Augustinwort dient in der Scholastik verschiedentlich zur Begründung einer cooperatio zwischen gratia und liberum arbitrium. Insbesondere kombiniert Karlstadt hier die Annahme einer dem freien Willen möglichen Vorbereitung auf die Rechtfertigungsgnade. So begründet z. B. Silvester Prierias die im consensus voluntatis bestehende praeparatio durch jenes Augustinwort, s. Prierias, Aurea rosa (1503), tract. II, dom. 3 post oct. paschae, fol. 215rb: »[…] si volumus divina dona a deo recipere, nosipsos studeamus illo dante praeparare. Nam sicut dicit Augustinus: ›Qui fecit te sine te, non salvabit te sine te.‹ Haec ille. Et intellige: sine te, consentiente, licet salvet te sine te salvante.« (zitiert nach Bubenheimer, Consonantia, 182 Anm. 107). Ähnlich Thomas, S. th. I–II q. 111 art. 3 ad 2 (Thomas, Opera (Busa) 2, 516), der jedoch noch deutlicher als Prierias (»illo dante«) auch den consensus voluntatis als Gnadenwirkung bezeichnet hatte. Nach Biel besteht die cooperatio in der das menschliche Verdienst mehrenden Vergebungsbitte; s. Biel, Lect. 42 D: »[…]deus communiter vult rogari a nobis, ut peccata nostra dimittat, propter hoc ut coagentes quodammodo ad nostrorum peccatorum remissionem meritum nostrum augeatur, unde et ait beatus Augustinus: ›Qui creavit sine te, non iustificabit te sine te‹, hoc est, nisi tu coopereris […].« (Biel, Expositio (Oberman/Courtenay), 3, 187).
495Th. 381.
496illa scil. auctoritas (vgl. Th. 401).
497Vgl. Joh 6,44. Karlstadt legt hier Joh 1,12 durch Joh 6,44 aus im Anschluss an Aug. c. ep. Pel. 1,3,6 (zit. zu. Th. 381, KGK 085 (Anmerkung)). Vgl. auch den Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle); hier Joh 6,44 zusammen mit der auch in Th. 397 zitierten Stelle Eph 2,13) und zu Th. 304.
499Th. 382.
500Eph 2,13. Vgl. Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)); s. zu Th. 381: »Gratia dei facit non deesse eos, qui divinam inspirationem suscipiant iuxta illud: ›qui eratis longe […]‹«. Ferner vgl. KGK 064 (Textstelle).
502Als Zitat nicht nachgewiesen, obwohl die Einführung des Satzes ein Zitat vermuten lässt. Jedenfalls scheint nicht wie Th. 396–398 und 400–402 ein Schriftzitat vorzuliegen. Vgl. auch die Aussage Bonaventuras in sermo 39: »Si esses filius regis terreni et heres regni, non libenter vilificares te, ita quod custodires porcos; debes custodire gratiam baptismalem quia si perdimus eam, non poterimus eam recuperare.« (Bonaventura, Sermons (Bougerol) 2, 521,125). Karlstadt betont mit seinem Satz das Wort »continuo« in dem in Th. 382 zitierten pseudoaugustinischen Satz: Der Mensch ist immer neu auf das Geschenktwerden der Gnade angewiesen. Das ist vermutlich kritisch gegen die scholastische Habituslehre gerichtet.
503Th. 384.
505Röm 10,20 (zitiert Jes 65,1). Vgl. Augustinkommentar: »[…] nemo potest ad gratiam tendere sine adiutorio dei iustificante, hoc est: nemo tendit ad gratiam nisi per gratiam.« (KGK 064 (Textstelle)). Dazu wird u. a. Röm 10,20 und – wie in Th. 402 – Joh 15,5 zitiert.
506Th. 385.
507Röm 9,18, entnommen aus dem Kontext der in Th. 385 zitierten Augustinstelle, nämlich aus Aug. div. qu. 1,2,15 (CCSL 44,40,421–423).
508Th. 386. Doch beziehen sich Th. 402–406 gemeinsam auf Th. 386 und 387 (ein eigener Punkt »Septimae […]« fehlt, vgl. zu Th. 386f.).
509Joh 15,5. Vgl. Th. 324 und Augustinkommentar (KGK 064 (Textstelle)); s. zu Th. 400.
510Ps 84(85),13, entnommen aus der in Th. 386f. zitierten Augustinstelle: Aug. s. 169,7,8 (PL 38, 920).
511Diese Formulierung in Th. 403f. stammt aus Aug. spir. et litt. 9,15 (zit. zu Th. 386f.).
512Diese Deutung des »non sine voluntate« als »non extra« entspricht dem augustinischen »in te«; s. zu Th. 386f. das Zitat aus Aug. s. 169,11,13. Vgl. Karlstadt, Sich gelassen (1523), fol. F1r–v: »Dann alles das gůt ist/ das schaffet got allain/ one uns in uns/ und wir thůn nicht mer darbey/ dann wir gethon haben/ als uns Gott schůff.«. Man meint hier den Einfluss Staupitz’ zu verspüren, der aus jener Augustinstelle nicht wie üblich ein synergistisches Element ableitet, sondern eben das augustinische »in te«; s. Staupitz, Libellus de executione aeternae praedestinationis, 19,168f.​: »Ideo quaeramus videre faciem dei semper in nobis et in operibus nostris necesse est […] Vis videre deum in laetitia cordis, quaere ipsum in omnibus operibus tuis, neque enim potest ita inventus 〈cf. Röm 10,20〉 absque laetitia videri. Sed quomodo inventus? Plane ut operator tuae salutis in te et tecum, non enim sine te deus te salvum faciet, qui te sine te creavit.« (Staupitz, Libellus, 232). Weiteres s. zu Th. 258.
513Vgl. Phil 2,13. Vgl. Th. 63 und die dortige Anm.
514Bei Auslegung der Worte »non […] sine voluntate nostra« aus Aug. spir. et litt. 9,15 (s. o. KGK 085 (Anmerkung)) führt Karlstadt auch in seinem Augustinkommentar aus: »quod nostra, que deus non fecit nostra, sunt deo odiosa.« (KGK 064 (Textstelle)). Daraus wird deutlich, dass auch die beiden letzten Thesen als Erläuterung der in Th. 386f. zitierten Sätze gedacht sind. Gleichzeitig wird hier das schon in Th. 157 und 189 ähnlich formulierte Thema wieder aufgenommen: Die totale Sündenverfallenheit des von freier Willenskraft regierten Menschen und daher die vom Menschen her unüberwindliche Distanz zwischen Gott und Mensch, die jegliche kooperative Verbindung von Gnade und freier Willenskraft auschließt. Damit schließt die ganze Thesensammlung mit dem theologischen Hauptanliegen des Kampfes Karlstadts gegen Eck als Repräsentanten einer nach seinem Urteil pelagianisierenden Scholastik.
515Zu Th. 405f. vgl. Augustinkommentar: »[…] spiritu dei vivit arbitrium bene, At spiritu hominis vel seipso deperit male […] Tene igitur, quod vivere secundum liberum arbitrium est male vivere, est perire, est mentiri, peccare, nihil boni facere. Quippe ›vani filii hominum‹ sunt, ›mendacesque filii hominum‹ sunt 〈Ps 61(62),10〉; vivere hominis filium est vivere vanum et mendacem.« (KGK 064 (Textstelle)); ferner s. KGK 064 (Textstelle).

Downloads: XML · PDF (Druckausgabe)
image CC BY-SA licence
»